ตอนที่ 4 ลักพาตัว
1357 Words
คนตัวเล็กหน้างอง้ำ ลุกยืนบิดน้ำออกจากเสื้อผ้า จังหวะนั้นดวงตาคมกริบเบิกกว้างจ้องมอง โซฟียาชะงัก เห็นสายตาก้มมองตัวเอง
“ว๊าย!” รีบทิ้งกายลงในอ่างอีกครั้ง ยกมือปิดปิดตนเอง
เซร์คิโอกลืนน้ำลายลงคอ จ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย ที่แดงก่ำเพราะความอาย
“จะยั่วกันเหรอ?” เขาถาม แล้วขยับมาใกล้
“อย่าเข้ามานะนีเอล!” ต่อให้อยากหนีตอนนี้คงทำไม่ได้ ในเมื่อสภาพเธอมันหมิ่นเหม่
คนถูกขู่ไม่ฟังเสียง โน้มกายเข้าหาจนอีกคนชิดริมอ่าง มือสองข้างคร่ามร่างบางไว้ ดวงตาจ้องมองใบหน้างดงาม เรอาทำให้เขาแทบคลั่ง ไม่คิดมาก่อนเลยว่า จะได้เห็นทรวดทรงโดยบังอร เธอสวยงดงาม จนเขาแทบอยากกลืนกินเสียตอนนี้
“แต่งงานกับฉันเรอา” ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม ทำเอาคนฟังชะงัก ช้อนสายตามอง
“นายกำลังข่มขู่ฉันอยู่นะ”
“ฉันไม่ได้ขู่เรอา ฉันทำจริง!”
เจ้าของดวงตาคู่งามนิ่งงัน สีหน้าครุ่นคิด ไม่รู้ควรหาทางออกกับเรื่องนี้อย่างไรดี
“ฉันไม่แต่งกับนายหรอกนะ ฉันไม่อยากถูกบังคับแบบนี้!”
“ถ้าไม่แต่ง ฉันจะทำตามใจตัวเอง จนกว่าเธอจะยอม”
โซฟียาหันรีหันขวางหาทางรอด ทว่าใบหน้าเขากลับโน้มใกล้ยกมือดันแผงอกไว้
“หยุดนะนีเอล อย่าเล่นแบบนี้ ฉันไม่ชอบ!” เธอร้องบอกเสียงลั่น
“ฉันไม่เล่น ฉันเอาจริง!”
ดวงตาคมกริบจ้องมอง เธอพยายามผลักดันให้เขาออกห่าง แต่ดูเหมือนไม่มีประโยชน์ เมื่อคนถูกผลักไม่ได้สะเทือนแม้แต่น้อย
“ออกไปนะ ออกไปสินีเอล!” โซฟียาร้องบอกเสียงสั่น ข่มใจไม่ให้ร้องไห้ออกมา
“แต่งงานกับฉันเรอา!”
“ไม่! ฉันไม่มีวันแต่งงานกับนายเด็ดขาด!”
“เอาแบบนี้สินะ” เซร์คิโอ่ทำเสียงในลำคอ ยิ้มเย็น
“อย่านะนีเอล จะทำอะไร นายหยุดทำตัวเหมือนคนโรคจิตสักทีได้ไหม!”
มือรั้งเอวบางมาแนบชิด คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน
“ปล่อย ได้ยินไหมนีเอล!” เธอร้องประท้วง
“ฉันจะดูว่าเธอจะทนได้สักแค่ไหน!” เขาคำราม
เสื้อสีขาวถูกดึงรั้งออกจากเรือนร่าง โซฟียาสีหน้าตระหนก รีบยกมือปกปกปิด แต่กลับถูกดึงมือออก ร่างสูงใหญ่ตวัดรั้งเธอเข้าหาอีกครั้ง โซฟียาต่อสู้ดิ้นรนเอาตัวรอด แม้กำลังน้อยนิด คนตัวใหญ่ยิ่งเห็นอีกคนดิ้นรนเท่าไหร่ ยิ่งนึกสนุก โถมกายเข้าหากอดรัดจนร่างเกือบเปลือยบดเบียด จังหวะนั้นเขารู้สึกได้ถึงความอวบหยุ่นของทรวงอกอวบอิ่ม ร่างกายเธอนุ่มเนียน ฉับพลันเลือดในกายดันร้อนฉ่าขึ้นมา ชายหนุ่มขบกรามแน่น อยากเก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้ แต่ดันทำไม่ได้อย่างใจ
“แต่งงานกับฉันเรอา” ชายหนุ่มยังคงส่งเสียงข่มขู่
คนตัวถูกขู่กล้ำกลืนน้ำตา ไม่อยากถูกใครใช้เป็นเครื่องมือ หลับตาส่ายหน้า แต่งกันอีกไม่นานก็หย่า แล้วชื่อเสียงเธอเล่าใครรับผิดชอบ ไม่มีวันเสียหรอก เขามีคนรักอยู่แล้ว ยังทำกับเธอเช่นนี้ มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ
“ฉันไม่แต่ง นายมีคนรักอยู่แล้ว ยังมาพูดจาแบบนี้อีก!”
“เธอน่าจะรู้แก่ใจว่าฉันขอให้เธอแต่งกับฉันเพราะอะไร!”
“ไม่ว่าเพราะอะไร ฉันก็ไม่แต่ง ฉันไม่สนหรอกนะนีเอล นายมีแฟนแล้ว ฉันไม่อยากให้เกิดปัญหา” เสียงหวานเริ่มสั่น สบตาคนพูดน้ำตาคลอ
เซร์คิโอ่ชะงักเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน สีหน้าชายหนุ่มเครียดขึ้น อยากใจอ่อนแต่คงทำไม่ได้ เรื่องบางอย่าง จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเคลือบแคลงสงสัย ในตระกูลวิตาลีอยู่ เพียงแต่หาหลักฐานไม่ได้เท่านั้น
“อยากเปลือยต่อหน้าฉันเหรอ!”
คนฟังสะอึก กัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้ร่างกายถูกกอดรัดอยู่ ต่อให้บดเบียดอยู่กับอีกฝ่ายก็ตาม มันยังดีกว่าเปิดเผยเนื้อหนังให้เห็นต่อหน้าต่อตา
“ใครอยากเปลือยต่อหน้านาย นายเลิกบังคับด้วยวิธีการทุเรศแบบนี้สักที!”
“ถ้าเธอไม่ยอมจริง ๆ ฉันคงต้องเลือกทำ ในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำกับเธอเลยนะเรอา” ดวงตาเริ่มเข้มขึ้น คนสวยนิ่งงัน รู้สึกหวาดหวั่น
โซฟียารู้สึกถึงมือที่แตะช่วงเอว กางเกงขาสั้นซึ่งสวมอยู่ กำลังถูกจับตรงขอบ แรงดึงทำให้มันค่อย ๆ เลื่อนลงมา หญิงสาวตระหนกรีบใช้มือยื้อแย่ง ดวงตาคมกริบจ้องมองท่อนบนมันเปลือยเปล่าเพราะไร้การปกปิด เจ้าของรับรู้ทางสายตา รีบยกมือปิด เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาใช้แรงดึง จนกางเกงถูกรั้งออกจากร่างบาง
“กรี๊ด!” คนตัวเล็กกรีดร้องสุดเสียง ห่อตัวจนกลายเป็นก้อนกลม ชิดริมอ่างในลักษณะหันข้าง
ตอนนี้ร่างกายไม่มีอะไรปกปิด นอกจากมือตัวเอง เธอเงยหน้าช้อนสายตา กัดฟันแน่น เจ็บแค้นอีกฝ่าย ที่บังอาจรังแกกันถึงเพียงนี้ ทั้งที่เธอคือบุตรสาวของตระกูลวิตาลี
“นายหยามกันมากเกินไปแล้ว เห็นฉันเป็นตัวอะไร!” โซฟียาร้องบอกเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา
มันน่าอับอาย ไม่เคยมีใครเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอเลยสักคน แต่เซร์คิโอ่กลับเห็นมันทั้งหมด เธอจะเอาหน้าไปไว้ไหน ต่อให้แต่งงานกัน แล้วเลิกรากัน เธอก็ยังคงอับอายอยู่ดี
“แต่งงานกับฉันเรอา ถ้าไม่อยากให้เรื่องราวระหว่างเรา มันเลยเถิดไปมากกว่านี้” เขาขบกรามพ่นคำพูดออกมา พยายามอดทนกับความรู้สึก ไม่อยากมอง แต่จำต้องเห็น ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันงดงามมากเพียงใด
เธอส่ายหน้า เม้มริมฝีปาก
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะดื้อขนาดนี้” เขาสูดลมหายใจเข้าปอด “จะเอาแบบนี้ใช่ไหม!”
ร่างสูงใหญ่กระโจนเข้าหา อีกคนตระหนกคิดหนี แต่กลับถูกรวบเอวบางไว้ แล้วอุ้มพาดบ่า โยนลงบนเตียงกว้าง คนตัวเล็กคว้าผ้าห่มคลุมกายกระถดจนชิดหัวเตียง ทุกอย่างมันมากเกินไปแล้ว เธอไม่ควรต้องเจอเรื่องแบบนี้เลย
“ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งเรอา ยอมแต่งงานกับฉันดี ๆ ดีกว่านะ อย่าให้ต้องทำอะไรไปมากกว่านี้เลย!”
“ถ้าฉันแต่งกันนายไป นายจะไม่ทำอะไรฉันหรือไง!”
“แน่นอน”
“ขนาดยังไม่ได้แต่ง นายยังหยามฉันขนาดนี้ แล้วถ้าแต่งไป คนรักของนาย คงได้รุมตบฉันตายแน่!”
“เรื่องนั้นฉันจะอธิบายให้คาร่าเข้าใจเอง”
“พูดมันง่าย แต่ทำน่ะมันยาก นายไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าผู้หญิงนะ แรงหึงมันน่ากลัวแค่ไหน!”
สีหน้าคนฟังนิ่ง ดวงตาคมจับจ้อง เขารู้ดีว่าเรอาคิดอะไร ในความเป็นจริง เรอานั้นมีฐานะ ชาติตระกูลที่เหมาะกับเขา มากกว่าคาร่าเสียอีก ถ้าไม่ติดตรงความเคลือบแคลงสงสัยในเรื่องการตาย ของบิดามารดา เราสองคนอาจอยู่ในฐานะคู่หมั้นกันก็เป็นได้
“ฉันเลิกกับคาร่าได้นะ”
“นี่นาย!”
“เพราะฉัน ก็ไม่ได้รักคาร่าเหมือนกัน!”
“ไม่รักแล้วนายหมั้นทำไม!”
“ฉันแค่ต้องการคนสนับสนุนก็แค่นั้น คาร่ามีในสิ่งที่ฉันต้องการ”
“แล้วฉันล่ะ มีอะไรที่นายต้องการ ฉันไม่ได้อยู่ในสายตานายตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไง!”
เขากระตุกยิ้มมุมปาก “ถ้าไม่มี ฉันคงไม่ยุ่งกับเธอ”
“นายเห็นเรื่องทุกอย่าง เป็นแค่ผลประโยชน์หรือไง!”
“ก็ใช่ไง!”
“นายมันบ้าไปแล้ว”
“ยังหรอกเรอา” เขาหัวเราะในลำคอ “แค่นี้ยังไม่เรียกว่าบ้าหรอก เพราะจากนี้เธอจะเข้าใจ ว่าฉันบ้าได้แค่ไหน!”
- Writer
