EP : 4

1114 Words

แอด~ “...ใครคะ?” “...” “เอยถามว่าใคร!” หมับ! “ว้าย!ปล่อยนะ!อื้อ!อื้อ!!” แคว๊ก! “อื้อ!!!” ฉันร้องด้วยความกลัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะทันทีที่ใครก็ไม่รู้เข้ามาในห้องเขาก็ตรงดิ่งเข้ามาหาฉันในความมืดแล้วนั่งคร่อมเอามือข้างหนึ่งปิดปากไม่สิไม่ได้ปิดแต่กดลงมาจนฉันขยับคอไม่ได้ด้วยซ้ำแล้วมืออีกข้างก็ฉีกกระชากเสื้อของฉันจนขาด หมับ! “อื้อ!อื้อ!!” ฉันกลัว กลัวมากเพราะคน ๆ นี้เข้ามาทำอะไรอุกอาจในห้องโดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย มือเขาปิดปากปิดจมูกของฉันเต็มแรงจนฉันที่อยากสะบัดหน้าให้หลุดพ้นไม่สามารถทำได้แถมกลิ่นเหล้ายังคละคลุ้งเต็มไปหมดจนฉันแทบอาเจียนออกมา “อื้อ!” ฉันพยายามร้องแต่ก็เท่านั้น ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเลยอีกอย่างบ้านหลังนี้ห้องทุกห้องเป็นห้องเก็บเสียงร้องออกไปคงไม่มีใครได้ยินนอกซะจากจะพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดออกไปจากห้องนี้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นฉันคง...โดนข่มขืน แคว๊ก! “อื้อ!” ยิ่งดิ้นคนคนนี้ก็ยิ่งฉีกกระชากเสื้อผ้าฉัน ห้องมันมืดมาก มืดจริง ๆ นะเลยทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไรรู้แค่ชุดนอนกำลังขาดวิ่นไปหมดแล้ว จ๊วบ~ “อื้อ!” ฉันน้ำตาไหลพรากออกมาทันทีที่คนคนนี้ก้มลงมาดูดคอ ฉันกลัวที่สำคัญฉันรังเกียจที่ใครก็ไม่รู้กำลังขืนใจฉัน “อื้อ!” ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นสุดแรงเกิดจนสุดท้ายก็หลุดพ้น ผลัก! “ช่วยด้วย!ช่วย...อื้อ!” ฉันผลักเขาออกจนหลุดพ้นแล้วตะโกนสุดเสียง เป็นเสียงที่ดังที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว มันดังชนิดที่ฉันมั่นใจว่าต่อให้เป็นห้องเก็บเสียงก็น่าจะดังเล็ดลอดออกไปบ้างล่ะไม่มากก็น้อยแต่เป็นอิสระแค่ไม่กี่วินาทีฉันก็ถูกปิดปากไว้อีกครั้งแล้วจากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ทันทำอะไรไม่ได้เลย จ๊วบ~ “อื้อ!” เพราะอยู่ในชุดนอนเลยไม่ได้ใส่ชุดชั้นในฉันในสภาพที่โดนเอามือปิดปากโดนร่างกายใหญ่คร่อมทับเอาไว้เลยทำอะไรไม่ได้ตอนที่โดนเขาก้มลงไปดูดที่หน้าอก “อื้อ!อื้อ!!” จ๊วบ~ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ “อื้อ!ฮึก!” ฉันขยะแขยง ฉันรังเกียจ ฉันไม่รู้ว่าคนที่กำลังล่วงเกินร่างกายฉันคนนี้เป็นใคร และที่สำคัญฉันไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองนับจากนี้และฉันจะผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ยังไง “อืม~” เสียงของคนคนนี้ดังออกมาจากลำคอให้ฉันได้ยินเป็นครั้งแรก มันเป็นเสียงที่...คุ้นหู คุ้มมากเหลือเกินคุ้นซะจนฉันเกือบจะมั่นใจว่าเขาคือ...แต่ไม่ใช่หรอก ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ใช่แน่นอน ไม่มีทางที่เขาคนนั้นจะทำร้ายฉันได้ ไม่มีทาง สวบ! “อื้อ!!!” ก่อนที่จะคิดอะไรไปได้มากกว่านี้ฉันก็รู้สึกเหมือนมีมีดแทงเข้ามาในร่างกาย ตรงกลางร่างกายที่ไม่เคยมีใครเข้ามาล่วงล้ำแต่วันนี้มันกลับถูกล่วงเกินโดยที่ฉันเองไม่ได้เต็มใจ ไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะขัดขืนด้วยซ้ำแถมคนคนนี้ยังไม่แม้แต่ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของเขาเลยสักชิ้น “อ่าส์~” เสียงคนที่อยู่บนตัวฉันครางออกมาด้วยความสุขโดยที่ไม่สนเลยว่าฉันกำลังเจ็บปวดมากแค่ไหนจากนั้นสิ่งที่มันสร้างความเจ็บปวดให้ฉันจนเหมือนร่างกายกำลังฉีกขาดออกจากกันก็ขยับทันที ขยับด้วยความรุนแรงทั้งที่ร่างกายฉันฝืดเคืองมาก “อ่าส์~” เสียงครางจากคนข้างบนดังขึ้นมาให้ได้ยินเป็นระยะ เป็นเสียงครางที่ฟังดูมีความสุขมากทั้งที่ฉันกำลังสะอื้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน พั่บ! พั่บ พั่บ พั่บ! “อื้อ~ ฮึก! อื้อ!!!” ฉันเจ็บ ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บแทบขาดใจตาย มันทรมานมากจนไม่รู้ว่าตัวเองจะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายกับความเจ็บปวดในครั้งนี้ไปได้ยังไงดี “อ่าส์~” ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจากปากคน ๆ นี้ มีแค่เสียงครางด้วยความสุขสมเท่านั้น เสียงครางที่คลอกับเสียงเจ็บปวดทรมานของฉัน พั่บ! พั่บ พั่บ พั่บ! “อื้อ!อื้อ!!!” ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันจะมีความสุขอะไรเลย ทำไมมันมีแต่ความทรมาน แล้วเขาคนนี้ ไอ้ชาติชั่วคนนี้มีความสุขได้ยังไงทั้งที่อีกคนไม่ได้มีอารมณ์ร่วมแถมมือข้างหนึ่งก็เอามือมาปิดปากฉันไว้ตลอดเวลา “โอ้ว อ๊าส์~” “อื้อ!!!” เขากดร่างกายเข้ามาเต็มแรงจากนั้นก็กดแช่เอาไว้ในร่างกายฉันแล้วเขาก็เกร็งกระตุกซึ่งฉันรู้ดีต่อให้ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนว่าอาการนี้เขาเรียกว่าอะไร เขากดร่างกายเอาไว้อย่างนั้นอยู่พักใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนซบอยู่ที่อกฉันแล้วหายใจถี่ด้วยความเหนื่อยและตอนนี้ปากฉันก็เพิ่งถูกปล่อยให้เป็นอิสระหลังจากที่ถูกมือที่น่าขยะแขยงกดเอาไว้เป็นเวลานาน “ฮึก! ปล่อย~” ฉันไม่มีเรี่ยวแรง ฉันเจ็บร้าวระบมไปทั้งตัวถึงจะไม่ถูกกระทำทารุณแต่ฉันก็ทรมานมากเหลือเกิน “อืม~” ไม่มีการกระทำที่บ่งบอกว่าฟังคำพูดของฉัน มีแค่ส่วนนั้นที่ถูกกดเข้ามาแล้วก็ตามมาด้วยเสียงครางที่ฉันขยะแขยง โคตรขยะแขยงเลย “อ่าส์~” เวลาผ่านไปพักหนึ่งร่างสูงใหญ่ขยับออกจากร่างกายฉันที่นอนหมดเรี่ยวแรงช้า ๆ โดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากนอนน้ำตาไหลพรากอยู่ที่เดิมเท่านั้น แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็เดินกลับมาอีกครั้งทำให้ฉันกลัวจนหายใจแทบไม่ออก กลัวว่าเขาจะมาทำอะไรฉันอีก เขาเดินมาใกล้ใจฉันก็แทบหยุดเต้นแล้วจริง ๆ ยิ่งเตียงยวบลงอีกครั้งไหนจะไออุ่นจากร่างกายใหญ่ที่แผ่ออกมาให้ฉันสัมผัสได้แล้วลมหายใจอุ่น ๆ ก็รินรดอยู่ข้างหูฉันก็ยิ่งน้ำตาไหลพรากกัดปากตัวเองด้วยความกลัวจนได้รสคาวของเลือด ฉันไม่ได้รู้สึกสยิวเลย ฉันกลัวฉันขยะแขยงแทบตายอยู่แล้ว! “อย่าเป็นของคนอื่นเด็ดขาด~”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more