Ep.1: โลกแคบ
1326 Words
“ลูกโซ่ เลิกเรียนแล้วกลับห้องเลยหรือเปล่า” อายเอ่ยถามลูกโซ่ขณะที่ทั้งคู่กำลังเก็บข้าวของบนโต๊ะใส่กระเป๋าหลังจากอาจารย์บอกเลิกคลาสและเดินออกจากห้องไปแล้วภายในห้องจึงเหลือนักศึกษาที่กำลังเก็บข้าวของและพูดคุยกันเท่านั้น
“ก็คงกลับเลย อายมีอะไรหรือเปล่า”
“คือว่าอยากจะดูหนัง โซ่ไปกับอายได้ไหม” อายกอดแขนซบหน้าลงบนไหล่และเงยหน้ามองลูกโซ่ด้วยสายตาออดอ้อน ออเซาะ เธออยากไปดูหนังใหม่ที่เพิ่งเข้าเมื่อวานนี้แต่ไม่อยากไปดูคนเดียว
“อายเลี้ยงนะ”
“โอเค ตามนั้น” อายยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อลูกโซ่ตกปากรับคำแล้วว่าจะไปดูหนังเป็นเพื่อนเธอ ปกติชวนไปไหนลูกโซ่ไม่ค่อยจะไปด้วยเพราะต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านคาเฟ่หน้ามหาลัยแต่วันนี้เป็นวันหยุดของลูกโซ่เธอเลยโชคดีเพื่อนยอมไปด้วย
หลังเลิกเรียนอายเดินควงแขนลูกโซ่ตรงไปยังโรงหนังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มจนคนที่เห็นและคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองและคิดไม่ได้ว่าสองสาวนี้คือแฟนกัน ซึ่งลูกโซ่ก็อยากให้ทุกคนคิดแบบนั้นเหมือนกัน
สองสาวมาถึงห้างใหญ่ใกล้มหาลัยรีบไปจองตั๋วทันทีหลังจากได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้วสองสาวเดินไปซื้อป๊อบคอร์นกับแต่ระหว่างที่ยืนรอของอยู่ ๆ ก็มีเสียงทักทายมาจากทางด้านหลัง เพียงแค่ได้ยินเสียงไม่ต้องหันไปมองลูกโซ่กับอายก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
“หึ ไม่คิดว่าจะว่าจะเจอกันที่นี่ได้นะ ลูกโซ่ อาย”
“ไม่คิดเหมือนกันว่าโลกจะแคบขนาดนี้” ลูกโซ่หันกลับมามองก็เจอกับพลอยใสเดินควงแขนมากับมาวินหนุ่มวิศวะคนดังของมหาลัยที่เคยตามจีบลูกโซ่อยู่พักใหญ่แต่เพราะเธอไม่สนใจทำให้พักหลัง ๆ เขาไม่ค่อยมาให้เห็นหน้าเท่าไหร่ จนกระทั่งเจอกันวันนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะหันไปคบมากับพลอยใสที่เป็นไม่เบื่อไม่เมากับเธอได้
“มีเวลามาเดินเที่ยวได้ด้วยเหรอ นึกว่าต้องทำงานเสิร์ฟงก ๆ เพื่อหาเงินใช่ซะอีก หึ” พลอยใสจีบปากจีบคอพูดกับท่าทางหยิ่งผยองและสายตาดูถูกที่ใช้มองลูกโซ่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ถึงจะเป็นแค่เด็กเสิร์ฟแต่ก็เป็นงานสุจริตไม่เห็นต้องอายใคร ต่างกับคนบางคนที่ชอบทำอะไรน่าอายยิ่งกว่า” เป็นอายที่ทนไม่ไหวพูดขึ้นมาแทนลูกโซ่ก่อนจะใช้สายตาและท่าทางแบบเดียวกับที่พลอยใสใช้มองลูกโซ่มองกลับไป
“แกว่าใคร ห๊ะ!!! นังลูกโซ่ นังอาย”
“ใครอยากได้ก็รับไป ไปเถอะอายแถวนี้มลพิษเยอะ”
“จริงด้วยถ้าขืนอยู่นานกว่านี้อาจจะป่วยเป็นโรคติดต่อเอาได้ ยี้....”
“อร๊ายยย นังพวกบ้าแกว่าใคร” พลอยใสกระทืบเท้ายืนเต้นเร้า ๆ พร้อมยกมือชี้หน้าลูกโซ่กับอายด้วยความโมโหที่โดนอีกฝ่ายพูดเหมือนกับเธอเป็นตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจไม่น่าเข้าใกล้
“ไม่รู้สิ หมามั้ง ฮ่า ๆ ๆ ๆ” อายหัวเราะเสียงดังใส่พลอยใสด้วยความสะใจก่อนจะควงแขนลูกโซ่เดินออกจากตรงนั้นโดยมีสายตาสองคู่มองตามด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน
พลอยใสเป็นลูกติดเมียอีกคนของพ่อและไม่ถูกกับลูกโซ่ตั้งแต่ครั้งแรกที่พลอยใสย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านเธอในฐานะลูกสาวอีกคน พลอยใสชอบแกล้งและชอบชิงดีชิงเด่นกับลูกโซ่ทุกเรื่องและทุกครั้งที่มีโอกาสแต่พอดีเธอไม่ใช่นางเองนิยายที่จะยอมคนจึงมีเรื่องและปะทะฝีปากกันมาตลอด พลอยใสชอบแย่งชิงและทำลายทุกอย่างที่เป็นของเธอ จนเธอเริ่มเบื่อหน่ายและรำคาญพอสอบเข้ามหาลัยได้จึงย้ายออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว
บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่มีแต่ภาพความทรงจำแย่ ๆ ภาพที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันเพราะเรื่องพ่อมีผู้หญิงอื่นซุกไว้ และแม่เธอเริ่มตรอมใจเพราะความเจ้าชู้ของพ่อเมื่อจิตใจไม่สู้ร่างกายก็พลอยย่ำแย่ตามไปด้วย จนกระทั่งพ่อพาพิมพาภรรยาอีกคนกับลูก ๆ ของพวกเธอเข้ามาในบ้าน และนั้นก็เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้แม่เธอตรอมใจตายเพราะทนดูภาพพ่อกับพิมพาไม่ไหว
พอออกมาจากบ้านลูกโซ่ก็ไม่เคยติดต่อและไม่เคยกลับบ้านอีกเลยไม่แม้แต่จะใช้เงินของพ่อถึงแม้ท่านจะโอนเข้าบัญชีทุกเดือน เธอโชคดีที่สอบชิงทุนได้เรื่องค่าเทอมจึงไม่มีปัญหาส่วนเงินใช้จ่ายส่วนตัวก็หาใช้เองโดยการทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านคาเฟ่
“นี่โซ่ แกเห็นสายตาที่วินใช้มองโซ่ปะ” พอเดินออกมาห่างจากพลอยใสแล้วอายก็อดจะพูดถึงมาวินไม่ได้เพราะมาวินมองลูกโซ่แทบไม่วางแถมสายตายังดูสนอกสนใจลูกโซ่มากอีกด้วย
“ไม่ได้สังเกต ทำไมเหรอ”
“ก็วินนะมองแกไม่วางตาเลยนะสิ”
“แล้วยังไง”
“ไม่รู้สิ รู้สึกแค่ว่ามันแปลกไงเลิกตามจีบแกไปแล้วแต่ยังมองแกไม่เลิก”
“ช่างเขาเถอะ ยังไงตอนนี้เขาก็ควงอยู่กับพลอยใสอีกอย่างคนอย่างพลอยใสก็ไม่มีทางปล่อยวินง่าย ๆ หรอก ทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนั้น”
“ก็จริง แต่ถ้านางเห็นสายตาที่วินใช้มองแกนะ โวยวายห้างแตกแน่เลย เผลออาจทะเลาะจนเลิกกันไปเลยก็ได้”
“ช่างพวกนั้นเถอะ เข้าโรงหนังกันดีกว่าหนังใกล้ฉายแล้ว”
“จริงด้วย ไปเร็ว”
ด้านพลอยใสที่ยืนมองลูกโซ่กับอายเดินไปด้วยสายตาอาฆาตแค้น เธอไม่มีทางปล่อยให้ศัตรูของเธอไอ้อยู่สุขสบายหรอก พอเธอหันกลับมามองมาวินก็เห็นเขามาลูกโซ่ด้วยสายตาที่แสดงออกชัดเจนมาสนอกสนใจลูกโซ่
“มาวิน!!! ทำไมวินมองลูกโซ่แบบนั้น ยังสนใจหรือยังอาลัยอาวรณ์มันอยู่ละ” พลอยใสพูดกับมาวินด้วยน้ำเสียงประชดประชันด้วยความไม่พอใจขนาดมากับเธอเขายังมองลูกโซ่ไม่วางตาแต่เธอไม่มีทางปล่อยเขาไปง่าย ๆ หรอก พอเธอรู้ข่าวว่ามาวินคนดังของมหาลัยไปตามจีบลูกโซ่อยู่เธอเลยเข้าหาเขาเพื่อต้องการแย่งเขามาจากลูกโซ่และมันก็ได้ผลมาวินสนใจเธอจนเลิกตามตื๊อลูกโซ่แต่การกลับมาเจอกันครั้งนี้มันทำให้รู้ว่าเขายังสนใจลูกโซ่อยู่
“อย่าไร้สาระน่า”
“พลอยไม่ได้ไร้สาระ ก็วินมองลูกโซ่ขนาดจะให้พลอยคิดยังไง”
“ก็ไม่ต้องคิดอะไร”
“แต่พลอยเป็นแฟนวินนะ”
“แฟน????? ฉันเคยพูดเหรอว่าเราเป็นแฟนกัน”
“วิน!!!! พูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความตามที่พูดเราคบกันเพราะเรื่องบนเตียงที่เราเข้ากันได้ดีอีกอย่างต่างฝ่ายต่างได้ไม่มีใครเสียเปรียบได้เปรียบ วินวินทั้งคู่”
“วิน!!!!”
“เห้อ...... เสียอารมณ์ชะมัด ขอตัวก่อนนะหมดอารมณ์จะดูแล้วหนังนะ” มาวินพูดจบก็เดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจพลอยใสที่ยืนหน้าเสียเพราะโดนเทกลางห้าง เธอร้องโวยวายเรียกเขาเสียงดังแต่มาวินก็ไม่มีทีท่าจะหันกลับมาสนใจสักนิด
“กรี๊ดดด...... วิน!!!! นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
- Writer
