FRIEND 9
1322 Words
“อื้อ โอ้ยย”
พอลืมตาขึ้นมาความรู้สึกแรกเลยคือระบมแถมยังปวดไปทั้งตัว เมื่อคืนมันหนักมากสำหรับฉันเพราะว่าเขาจะหยุดมันก็กินเวลาไปนานหลายชั่วโมงอยู่
“มอร์นิ่ง” ฉันไม่หันไปตามเสียงหรอก รู้อยู่ว่าเป็นใคร อารมณ์ดีเหลือเกินนะคนบ้า!! เล่นฉันซะอ่วมไปทั้งตัวเลยเนี่ย
“……..”
“หิวข้าวอ่ะเมีย หาไรให้กินหน่อยสิ” ไปหากินเองสิเว้ย!!! ฉันหันไปมองค้อนเขาแล้วเริ่มน้ำตาคลอ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนฉวยโอกาส”
“ปล่อยได้ยังไง เธอปล้ำฉันเมื่อคืนนี้ จะไม่รับผิดชอบหรอ ? ใจร้ายจัง” โอ้ย จะทำยังไงกับความหน้ามึนของเขาดีเนี่ย ฉันอยากจะกรี๊ดใส่หูเขาให้ดับไปเลย แต่ทำไม่ได้แค่ขยับตัวตอนนี้ยังยากสำหรับฉัน
“หน้าด้าน ใครกันแน่ที่ปล้ำ อย่ามากล่าวหานะ อย่ามาจับนะ นี่ฟังฉันอยู่มั้ยเนี่ย” ไวท์เอามือลูบไปทั่วตัวเขาแทบจะไม่ฟังที่ฉันพูดเลยด้วยซ้ำ แถมยังจูบเม้มไปที่ไหล่ ซอกคอของฉันอีก
...ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย T_T
“เอ้าหรอ จำผิดได้ไงน้า งั้นปล้ำฉันสิ มาเร็วๆ” น่าหมั่นไส้เกินไปละ ฉันเอาหมอนปาไปโดนหน้าของเขาอย่างเต็มแรง
...ไปเอากับหมอนไป๊!!
ตุ้บ!
“เล่นแรงนักนะ เดี๋ยวจะจับกดไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยดีมั้ย” ไวท์กระชากผ้าห่มออกแล้วขึ้นมานั่งคร่อมฉันไว้ ตอนแรกที่ฟังเสียงก็คิดว่าน่าจะโมโหมากแหละ แต่พอเห็นหน้าที่ยิ้มกริ่มแถมยังเจ้าเล่ห์แล้วเนี่ยต้องเปลี่ยนความคิดไปทันที มือหนาลูบไล้ไปมาที่ดอกบัวที่มีแต่รอยสีกุหลาบเต็มไปหมดเพราะเมื่อคืนเขาเป็นคนทำรอยทั้งหมดไว้เอง
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ คนลามก”
“ยิ่งดิ้น นมยิ่งเด้งนะ แต่ดิ้นเยอะๆอ่ะดีแล้ว ฉันชอบ ?”
“ฮึกก ปล่อยฉันเถอะนะ ให้มันพอแค่นี้เถอะ ฮืออ” น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างล้นทะลัก กลั้นไม่ไหวแล้ว ต่อให้รักเขามากแค่ไหนแต่เรื่องแบบนี้มันเกินไปจริงๆ ...เห็นฉันเป็นตัวอะไรหรอ ถึงได้มาทำเรื่องแบบนี้กับฉัน
ไวท์ก็เหมือนจะอึ้งๆก่อนที่จะก้มลงมาจูบซับน้ำตาให้ฉันที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
“ปล่อยได้ไงล่ะ เธอเป็นของฉันแล้วนะ”
“งั้นก็ลืมมันไปเถอะ คิดซะว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นละกัน นายไม่ต้องมารู้สึกผิดหรอก”
WHITE ON
ฟัค!! ทำไมพูดยากเย็นจังวะ พูดง่ายดีนี่ให้ลืมมันไป
ไม่เข้าใจทำไมโมต้องทำให้ผมอารมณ์เสียด้วย ได้กันแล้วป่ะวะ
“ง่ายไปมั้ยวะ? เหอะ ให้ลืมมันไป ทำไมใครมันรอต่อคิวอยู่ล่ะ” ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวแล้วคว้าบุหรี่ออกไปสูบระเบียงเพื่อดับอารมณ์ร้อนข้างในใจ
...ขืนอยู่ใกล้ๆ ผมอาละวาดจนโมกลัวแน่ๆ
“ฮึกก ฮือออ” เสียงร้องไห้ของโมยังดังลอยมาเรื่อยๆ ทำไมต้องให้เรื่องมันยุ่งยากวะ ยิ่งได้ยินเสียงร้องผมก็ยิ่งสูบบุหรี่เยอะขึ้น
เครียดเว้ย!!!!!!
“จะเลิกร้องไห้ได้รึยัง” โมยังมีอาการสะอื้นอยู่แต่ก็ยังแสดงอาการดื้อด้วยการหันหน้าหนีผมไปอีกทาง ดื้อมากเดี๋ยวจับปล้ำแม่งอีกรอบเลย ปล้ำจนกว่าจะยอมรับว่าผมเป็นผัวเนี่ย ถ้ายังไม่ยอมรับก็ปล้ำแม่งจนกว่าจะท้องเนี่ยแหละ
“ฉันจะกลับห้อง ...โอ้ย!” ไงล่ะ ผลของคนอวดดี ถ้าผมไม่คว้าแขนเอาไว้ป่านนี้ก็ร่วงไปกองที่พื้นแล้ว
“อวดดี ไม่ไหวแล้วจะฝืนทำไม”
“ปล่อยเลยนะ อย่ามาจับ อื้อ” ปากเล็กๆขี้ประชดนั่นน่าจะดูดให้ปากบวมจริงๆเลย ..ทำเลยละกันไม่เดี๋ยวแม่งละ!! ผมก้มลงจูบคนขี้ประชดแล้วรั้งเข้ามากอดแน่นๆ ตอนแรกก็ขัดขืนแต่พอผ่านไปสักพักก็จูบตอบผม
“แฮ่กๆ อื้อ ปล่อยโมได้แล้ว” โมดันหน้าผมออกแล้วเอาหัวพิงที่อกผมอย่างคนอ่อนแรง
“อายอะไรล่ะ มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”
“ทะลึ่ง!! ปล่อยโมจะกลับห้อง ...ว๊าย!!” ร้องจะกลับอย่างเดียวเลยเว้ย!! ผมอุ้มโมเดินเข้าห้องน้ำแล้วลากยัยขี้ประชดลงไปในอ่าง ก่อนที่ตัวเองจะปลดผ้าขนหนูแล้วลงไปนั่งในอ่าง
“ซี๊ดด แสบบบ”
โมสะดุ้งตัวขึ้นทันทีที่ส่วนนั้นแตะโดนน้ำ ก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงเบาๆ
“ไหนมานี่ จะดูให้” ส่ายหัวทำไมเล่า ไม่ต้องอายแล้วเมื่อคืนก็หลายน้ำอยู่ จะดูแผลให้แค่นี้ไม่เกิดอารมณ์ง่ายๆหรอก -_-
“อื้อ ..ยะ อย่าสิ” ผมลากโมมานั่งตรงหว่างขาของผมแล้วจับขาเรียวแยกออกกว้าง พอยิ่งทำแบบนี้โมก็ยิ่งตัวแดงเข้าไปใหญ่ ยิ่งน่าแกล้งกว่าเดิมอีก
“อย่าดิ้นเยอะเดี๋ยวจะได้อีกหลายยกในห้องน้ำ”
“อย่ามาพูดทะลึ่งแบบนั้นนะ”
“ไหนดูซิ แดงมากเลยนะเนี่ย ขึ้นไปนั่งบนนั้น” ผมดันตัวโมขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างแล้วเอาขาเรียวพาดมาที่บ่าก่อนจะเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆกลีบสีชมพูที่เมื่อคืนผมฝังตัวตนอยู่ตลอดทั้งคืน ส่วนโมพอเห็นอย่างนั้นก็เอามือมาทั้งปิด ทั้งดัน หัวผมออก
...ทำอย่างกะจะสู้แรงผมได้ -_-
“ไวท์อย่า อื้อออ มะ ไม่เอาแล้ว”
“ไม่ได้จะปล้ำ แต่ถ้ายังดิ้นอยู่จะจับยัดใส่จริงๆ ต่อให้ร้องไห้ฉันก็ไม่หยุดด้วยบอกไว้ก่อน เพราะฉะนั้นอย่าดื้อ”
หึ ทีงี้ล่ะเงียบเชียวนะ ผมจับโมให้ลุกขึ้นแล้วจัดการฟอกสบู่ สระผม ทำทุกอย่างให้จนหมด พอเสร็จแล้วก็อุ้มออกมานั่งที่ปลายเตียง
...ส่วนยัยเมียก็เอาแต่นั่งเขินจนตัวแดงไปหมด
“ใส่เสื้อไวท์ไปก่อนแล้วกัน” โมรับเสื้อแล้วพลิกมันไปมา ไม่ยอมใส่สะที -_- หาอะไรวะ?
“ไหนชุดชั้นในอ่ะ จะให้ใส่โล่งๆเลยเนี่ยนะ”
“เออ ใส่ไปแบบนั้นแหละ เวลาจะเอา จะได้ถอดง่ายๆ”
“ใครเขาจะให้นายเอาอีกเล่า ไอ้บ้า” หันไปบ่นงุบงิบอยู่อยู่คนเดียวแต่ก็ยอมใส่เสื้อผม เหอะๆ นึกว่าจะได้ออกแรงกันอีกรอบละ
“ไปหาข้าวให้กินหน่อย เมื่อคืนออกแรงเยอะไปหน่อย หิวเลยเนี่ย”
“ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องเมื่อคืนอีกนะ ฉันจะเอาน้ำยาล้างห้องน้ำใส่ไปในกับข้าวนายทุกอย่างเลย”
“เอาที่สบายใจเลยครับเมีย แต่ก่อนตายเนี่ยของกระแทกอีกสักสามสี่น้ำละกัน” ผมทำท่าจะวิ่งเข้าไปใส่ โมก็รีบวิ่งหนีเข้าห้องครัวไปเลย
“เห้อ ยัยตัวแสบ”
พอเรากินอาหารเสร็จแล้วโมก็ขอตัวกลับไปที่ห้องเพราะอยากจะไปนอนพัก ก็เมื่อคืนกว่าผมจะหยุดก็เกือบเช้าแล้ว ผมเลยเดินไปส่งเธอที่ห้อง สักพักพวกไอ้ไฟก็มาถึง เนยก็มาด้วย ผมดีใจนะที่เธอมาแต่แปลกที่ว่ามันไม่ได้ดีใจแบบเมื่อก่อนแล้วอ่ะดิ
...ใจมันไม่เต้นแรงเหมือนก่อน ไม่ได้มีความสุขเหมือนก่อน งงตัวเองเหมือนกัน กูไม่สบายป่าววะ
ที่สงสัยคือ ทำไมผมถึงคิดถึงแต่คนตัวเล็กเมื่อคืน เพราะอะไรกันนะ...
- Writer
