**WHITE ON**
ผมยืนมองโมที่พยายามจะหนีออกจากห้องด้วยความรู้สึกที่โคตรจะเจ็บเลย ทำไมถึงอยากจะหนีไปจากผมขนาดนั้นวะ ไม่เข้าใจ แต่ว่านะต่อให้เธออยากจะหนีผมไปก็ไม่มีทางหรอก
...ใช่ ไม่มีทางที่จะหนีฉันไปได้หรอก
“ให้ช่วยมั้ย?” โมชะงักแล้วพยายามจะคลานออกไปจากห้องให้ได้ ถึงแม้ว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์ก็ยังจะทำงั้นเหรอ
“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ” ผมคว้าแขนแล้วลากโมโยนลงบนเตียง คราบเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งตัว แล้วยังอวดดีจะหนีออกไปทั้งสภาพแบบนี้อีกนะ
“จะไปไหน”
“ไปให้ไกลๆนายไง จะไม่อยู่ให้เกะกะสายตาแน่ ปล่อยฉันไปซะสิ!!” โมตวาดใส่ผมดังลั่นทั้งทุบ ทั้งตี แถมยังร้องไห้ไม่หยุด ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนผมตบคว่ำไปละ แต่นี่คือเมียไง
ทุกคนคงด่าผมอ่ะดิว่าแค่ไม่ให้มีอะไรด้วย ทำไมต้องโกรธถึงขนาดไปมีผู้หญิงคนอื่ แต่ที่ผมโกรธอ่ะไม่ใช่เรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่โกรธเรื่องที่โมไม่ยอมบอกเรื่องของเรากับทุกคนซะที แถมยังพูดเหมือนว่าผ
