ความจริงแล้วหลงเฟยเยี่ยตามนางมาทันตั้งแต่หลัวเซียงเซียงกระโดดลงจากกำแพงไปทับโจรคนนั้นแล้ว ทว่าเขากลับกอดอกดูอย่างสบายอกสบายใจ ตรงกันข้ามกลับเป็นองครักษ์เจี้ยนหลางที่ห่วงนางยิ่งกว่าหลงเฟยเยี่ยเสียอีก
"ท่านอ๋อง จะไม่ช่วยพระชายาหรือขอรับ"
หลงเฟยเยี่ยส่ายหน้าช้า ๆ
"ไม่จำเป็น นางเป็นบุตรสาวแม่ทัพหลัวร่ำเรียนวรยุทธ์มาตั้งแต่ยังเยาว์ หากถูกคนทำร้ายได้ง่าย ๆ ก็คงเสียหน้าจวนแม่ทัพแล้ว"
"ท่านอ๋อง แต่ว่า"
"ปล่อยให้นางช่วยเหลือตนเองเถิด โทษฐานที่หนีออกมาจากเรือนหอ นางจะได้รู้สึกนึกเสียบ้างว่าสตรีที่ดีไม่ควรออกนอกเรือนยามวิกาล"
"แต่นางเป็นสตรีนะขอรับ คนพวกนั้นยังมีถึงห้าคน"
"แล้วอย่างไร ในเมื่อนางอวดเก่งข้าก็อยากจะดีนักว่านางจะเก่งอย่างปากและการกระทำของนางหรือไม่"
"ท่านอ๋องขอรับ"
"หรือเจ้าไม่เชื่อข้า"
เจี้ยนหลางเอ่ยว่า
"ไม่ได้เป็นเช่นนั้น"
"เช่นนั้นก็อยู่เงียบ ๆ เถิด ปล่อยนางจัดการปัญหาด้วย
