หลังจากส่งหลัวเซียงเซียงเข้าห้องหอแล้ว หลงเฟยเยี่ยก็เอาแต่เอ่ยคำกับตัวเองซ้ำ ๆ
"เอาล่ะ ข้าคือผู้สูงส่ง จะถูกนางปั่นหัวเช่นนี้ไม่ได้ ข้าต้องทำให้นางรู้สำนึกผิดชอบชั่วดี"
แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจกับพิธีแต่งงานครานี้ ทว่าอย่างไรก็เป็นสมรสพระราชทาน เขาไม่อาจหักหน้าฝ่าบาทซึ่งดีกับเขาที่สุดไม่ได้
เรียกได้ว่ายังเห็นแก่หนังหน้าเหี่ยว ๆ ของโอรสสวรรค์ผู้นั้นก็ว่าได้
เจี้ยนหลางยังคงยืนเคียงข้างท่านอ๋องของตนเอง บุรุษรูปงามสองคนมีชื่อเสียงเป็นที่เลื่องลือ
ถึงหลงเฟยเยี่ยจะรับพระชายาแล้วตำแหน่งพระชายารองก็ยังว่าง และเจี้ยนหลางองครักษ์ของท่านอ๋องก็มีฐานะไม่ธรรมดา เขาเป็นถึงหลานชายของเสนาบดีคลัง เขาจึงกลายเป็นที่หมายปองของจวนต่าง ๆ ที่บุตรสาวยังไม่ออกเรือน
สตรีในงานนี้จึงคับคั่ง ด้วยนานนานครั้งจะได้มีโอกาสพบบุรุษทั้งสองคน วันมงคลสมรสเช่นนี้ผู้คนคลาคล่ำการจัดงานมิได้แยกชายหญิง สตรีหลายคนจึงพยายามเดินโฉบผ่
