เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
คนของหลงเฟยเยี่ยที่เขาวางเอาไว้ที่จวนสกุลหลัวรีบมารายงานทันใด
"แม่ทัพน้อยหวังม่ามาพบคุณหนูรองพ่ะย่ะค่ะ"
เพียงเท่านั้นก็ทำให้หลงเฟยเยี่ยนั่งไม่ติดแล้วด้วยเขาคิดเตลิดไปไกลว่าหลัวเซียงเซียงอาจจะยังคงมีพิษกำหนัดหลงเหลือ ทำให้นางอาจจะตาพร่ามัวคว้าบุรุษอื่นขึ้นเตียง
เช่นนั้นชื่อเสียงอันดีงามของชินอ๋องก็ต้องพลอยหมองมัวไปด้วย เพราะเรื่องนี้ทำให้เขารีบปรี่มาหานางถึงจวนสกุลหลัว ทว่าคำถามแรกที่เขาได้ยินจากนางกลับคือคำนี้
"มาทำไม ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน"
ยามนี้เขารู้สึกปวดศีรษะจนจี๊ดขึ้นสู่สมอง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกพยายามระงับโทสะ ก่อนจะเอ่ยว่า
"ข้ามาเยี่ยมมู่ลี่เอ๋อร์ มิได้มาหาเจ้า"
หลัวเซียงเซียงถึงกับยิ้มแป้นออกมา ท่าทางเป็นมิตรมากขึ้นจนเขารู้สึกรับไม่ได้ สิ่งที่นางควรแสดงออกคืออาการหึงหวงออกหน้าออกตาเช่นเดิม มิใช่ท่าทางระริกระรี้ดีใจจนออกนอกหน้าเช่นนี้
"ค่อยยังชั่วหน่อ
