04 เธอคือพลอยสวย (มั้ย) 1
1035 Words
04
เธอคือพลอยสวย (มั้ย)
วันลอยกระทงกำลังจะผ่านพ้นไปแต่เรื่องราวแปลกๆ กำลังเริ่มต้นขึ้น
"ถ้าเธอไม่ใช่ผีไม่ใช่โจรแล้วเธอเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง" ปานรดาเอ่ยถามวาดจันทร์
"ข้าเป็นคนดีข้าไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ได้อย่างไรเช่นกัน" วาดจันทร์ตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวลที่อยู่ๆ เธอก็มาอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่เธอไม่รู้จัก
"แล้วบ้านเธออยู่ไหนให้ฉันไปส่งเอามั้ย"ในใจของปานรดาเธอก็ยังกลัวๆ วาดจันทร์
"แล้วตรงนี้เป็นที่ไหนกันเล่า"วาดจันทร์เริ่มสังเกตว่าปานรดาแต่งตัวไม่เหมือนกับเธอ
"อ้าวนี่เธอไม่รู้จักกรุงเทพหรอนี่ก็กรุงเทพไงล่ะ" ปานรดาพูดไปสงสัยไปว่าคนที่ไหนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
"กะ… กรุงเทพคือที่ใด" วาดจันทร์รู้สึกสงสัย
"ก็ใช่ไงกรุงเทพมหานครหรือที่ฝรั่งเรียกว่า Bangkok ไงล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จัก" ปานรดายิ่งรู้สึกงงเข้าไปใหญ่
"ข้าไม่รู้จักว่ากรุงเตบคือที่ใด" วาดจันทร์ตอบไปอย่างใสซื่อ
"กรุงเทพไม่ใช่กรุงเตบ" ปานรดาเริ่มสงสัยในตัววาดจันทร์มากขึ้นและเมื่อเธอเริ่มสังเกตดีๆ เธอก็รู้สึกคุ้นหน้าวาดจันทร์เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง
"แต่ฉันรู้สึกคุ้นๆ หน้าเธอเหมือนกันนะขอฉันคิดก่อนว่าฉันเคยเห็นเธอที่ไหน"ปานรดาครุ่นคิดอยู่พักใหญ่เธอก็ร้องออกมาเสียงดัง
"เธอๆๆๆๆ เธอคือพลอยสวยใช่มั้ย" ปานรดายิ้มกว้างเพราะเธอคิดว่าวาดจันทร์คือพลอยสวยเพื่อนของเธอสมัยเรียนมัธยมปลาย
"พลอยสวยเธอชื่อพลอยสวยนี่เธอจำฉันไม่ได้หรอเนี่ย"ปานรดายังเรียกเธอว่าพลอยสวยไม่หยุด
"ไม่ใช่ข้าไม่ได้ชื่อพลอยสวยข้าคือวาดจันทร์" วาดจันทร์พยายามบอกปานรดาว่าเธอไม่ใช่คนที่เธอหมายถึงแต่ปานรดาไม่ยอมฟังเธอเลย
"เธออย่ามาโกหกฉันให้ยากเลยเธอคือพลอยสวยเธอกับฉันยังเคยอยู่เนตรนารีหมู่หมาด้วยกันอยู่เลย"ปานรดามั่นใจในตัวเองมาก
"ข้าคือวาดจันทร์ข้ามาจากอโยธยาข้าไม่ได้ชื่อพลอยใสข้าชื่อวาดจันทร์" วาดจันทร์พยายามอธิบายแต่ปานรดาก็ยังเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ
"อย่ามาตลกพลอยสวยเธอจะมาจากอยุธยาได้อย่างไรบ้านเธออยู่หมู่บ้านรวยใจฉันยังเคยไปทำงานบ้านเธออยู่เลย" ปานรดาอธิบายอย่างจริงจัง
"แล้วเธอใส่ชุดอะไรของเธอพลอยสวยนี่เธอแค่จะมาเซอร์ไพรส์ฉันทำไมเธอต้องลงทุนขนาดนี้เลยหรอใส่ชุดไทยซะสวยเลยนะพลอยสวย" ปานรดาแซวพร้อมกับหัวเราะร่วน
" ข้าก็ใส่ของข้าอย่างนี้ทุกวันข้าไม่ได้ใส่มาเสอไพรเจ้าเสียหน่อย"วาดจันทร์เริ่มอารมณ์เสียที่ปานรดาไม่ยอมเชื่อเธอสักที
" เอาล่ะๆ ฉันจะยอมให้เธอแกล้งฉันไปสักพักให้สาแก่ใจเธอล่ะกันมว่าแต่หิวมั้ย"ปานรดาถามวาดจันทร์
" ข้าไม่…โอ๊กอ๊าก (เสียงท้องร้อง) " ไม่ทันที่วาดจันทร์จะปฏิเสธปานรดาเพราะเสียงท้องของเธอร้องประท้วงเธอก่อนแล้ว
" ไม่ต้องมาบอกฉันว่าไม่หิวเลยท้องเธอร้องซะขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆๆ "ปานรดาหัวเราะใหญ่เลยวาดจันทร์ได้แต่ทำหน้าหงอยๆ
" แล้วเธออยากกินอะไรล่ะพลอยสวยฉันจะทำให้กิน"
" ข้าอยากกินน้ำพริกกะปิกับผักลวก" วาดจันทร์บอก
"อยากกินน้ำพริกกะปิตอนนี้เนี่ยนะ คงไม่ได้หรอกพอดีที่ห้องของฉันไม่มีกะปิเลยอ่ะ"ปานรดาตอบไปอย่างงงๆ ว่าคนอะไรมาอยากกินน้ำพริกกะปิเอาตอนนี้
"ที่เรือนของเจ้าไม่มีกะปิถ้าเยี่ยงนั้นข้ากินอะไรก็ได้ตามที่เรือนเจ้ามีก็ย่อมได้"
" ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำอาหารที่ฉันทำอร่อยที่สุดให้ทานก็แล้วกันนะ"ปานรดาเอ่ยพร้อมกับยิ้มกว้างให้วาดจันทร์ ปานรดาพูดจบก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะทำอาหารให้วาดจันทร์ทานเธอหาของในตู้เย็นก็แทบไม่มีอะไรเหลือเลยเธอจึงทำใจทำเมนูนี้ที่ธรรมดาๆ ขอใครหลายคนแต่น่าจะพิเศษสำหรับวาดจันทร์แน่นอน
ปานรดาถือถ้วยอะไรไม่รู้หอมๆ มาจากในครัวสองถ้วยพร้อมกับเดินยิ้มมาอย่างอารมณ์ดี
"มาแล้วจ้าอาหารแสนอร่อยสุดพิเศษจากเชฟปานรดาพร้อมเสิร์ฟแล้วจ้า" ปานรดายิ้มอย่างอารมณ์ดี
"เจ้าทำอะไรทำไมถึงได้หอมถึงเพียงนี้" วาดจันทร์ทำทีสูดจมูกดมฟุตฟิต ๆ
ปานรดาวางถ้วยอาหารลงบนโต๊ะกินข้าวสองถ้วยๆ หนึ่งของเธอเองส่วนอีกถ้วยเป็นของวาดจันทร์
"เชิญทานได้เลยจ้าอาหารมื้อนี้สำหรับเธอเลยนะพลอยใส"
เมื่อวาดจันทร์เห็นอาหารที่ปานรดาทำมาให้เธอถึงกับงงว่านี่คืออาหารอะไรทำไมเป็นแบบนี้
"นี่มันใช่อาหารที่ข้าต้องกินใช่หรือไม่ทำไมมันถึงได้หน้าตาแปลกๆ ข้าไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน" วาดจันทร์ทำหน้างงสุดๆ
"มาม่ารสต้มยำกุ้งไงเธอไม่เคยกินหรือไงพลอยสวยสมัยเรียนเรายังไปกินที่เซเว่นบ่อยๆ ไง"
"ไม่ข้าไม่เคยกินเลยสักที" วาดจันทร์เอ่ยบอกกับปานรดา
" เอาเถอะๆ ลองกินดูสิ จะได้รู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน"ปานรดายื่นช้อนกับตะเกียบให้เธอ
"อันใดให้ข้าทำไม" เมื่อวาดจันทร์เห็นวาดจันทร์ยื่นช้อนกับตะเกียบให้ก็ไม่ยอมรับมาเพราะเธอไม่รู้ว่าจะใช้อย่างไร
- Writer
