จอมทมิฬต้องมนต์

หลงเสน่ห์จอมทมิฬ บทที่4.

แม่หัวเราะยกมือลูบหัวฉัน “กินดีกว่าน้ำพริกก็ได้นะแพร แม่มีสตางค์ซื้อ”

ฉันรู้ว่าแม่มีสตางค์จ่าย แต่เพราะการกินง่าย อยู่ง่ายที่เราสองแม่ลูกผจญความลำบากนั่นอยู่หลายปีทำให้ฉันชินกับชีวิตแบบนั้น ฉันไม่ใคร่ชอบอาหารหรูที่ต้องแลกด้วยการจ่ายเยอะๆ ฉันมัธยัสถ์จนเคยตัวเสียแล้ว

“น้ำพริกฝีมือแม่อร่อยกว่าสเต๊กอีกค่ะ”

ฉันไม่ได้ชม ฉันพูดความจริง อาหารฝีมือแม่หากินที่ไหนไม่ได้ คนแถวบ้านยังบ่นให้ได้ยินเสมอ ตั้งแต่แม่เลิกขายข้าวแกง พวกเขาไม่เคยเจอแม่ค้าคนไหนรสมือดีเท่าแม่ฉันอีกเลย ฉันยังเคยคิดเล่นๆ หากเรียนจบแล้วหางานทำไมได้ ฉันจะขอสูตรการทำน้ำพริกสารพัดแบบของแม่ แล้วทดลองขายออนไลน์

แต่ฉันก็ทำได้แค่คิด...ฉันไม่เคยสมัครงานที่ไหนแล้วถูกปฏิเสธนี่

โรมวันนี้น่าเบื่อเสียจนทำให้ผมอึดอัด ผมคิดถึงที่นั่น ถึงอากาศจะร้อนจนแทบทนไม่ไหว รถก็ติดจนน่ารำคาญ แต่ผมจะไม่ถูกตามจนกระดิกตัวไม่ได้แบบนี้ ผมทอดสายตามองผ้หญิงตรงหน้า สิบปีที่ผ่านมาดานิก้าไม่เคยไปไกลจากรอบตัวผมอย่างจริงจังเสียที

ผมนับถือความอดทนของหล่อน

ดานิก้าเปลี่ยนคู่ควงนับไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่หล่อนเจอผม หล่อนจะทิ้งคนที่หล่อนควงมาและถลาใส่ผมทุกทีไป

“ไม่มีเดตหรือไงนิก้า” ผมเสือกเอกสารออกจากตรงหน้า ถามหล่อนด้วยเสียงหงุดหงิดเล็กๆ

ผมไม่ชอบให้ใครมานั่งจ้อง ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคาม

“เบื่อ...” ดานิก้าตอบผม แล้วก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลุบเปลือกตาลงทำท่าจะหลับ

“ผมขอตัวนะ อีกสิบนาทีผมจะประชุม”

ผมลุกขึ้นยืนฉวยแฟ้มมาถือแก้เก้อ ผมไม่มีประชุมอะไรหรอก นั่นเป็นแค่ข้ออ้างที่ทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้น

“นิก้าเช็กตารางงานของคุณแล้วค่ะมิเลี่ยน จากนี้จนถึงเย็นคุณว่าง เราไปหาร้านอาหารบรรยากาศดีๆ ดื่มกันดีกว่า”

นั่นไงดานิก้าต้องวางแผนมาแล้ว หล่อนไม่มีทางมานั่งรอผมอย่างนี้หรอก ผมฉุนนิดๆ บางทีผมควรเปลี่ยนเลขาฯ และการ์ดรอบตัว ดานิก้ามีเงินมากพอที่จะซื้อตัวคนเหล่านี้ อำนาจเงินนั่นหอมหวานพอให้พวกเขายอมขายความลับของผม

“ไม่ล่ะ ผมไปหาแม่ดีกว่า”

แม่ผมเป็นคนเดียวที่ดานิก้าไม่อยากเข้าใกล้ การอ้างถึงแม่ ดานิก้าจะรู้ วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีและหงุดหงิดเกินกว่าจะรักษามารยาท ผมโกหกแล้วไง ผมไม่ได้พิศวาสดานิก้าแล้วนี่นา

“มิเลี่ยน”

ผมมองสบตาของดานิก้า แววตาตัดพ้อนั่นไม่ได้ทำให้ผมสะเทือน

ไม่มีใครบังคับผมได้ และยิ่งดื้อแพ่ง ผมก็ยิ่งกระโจนหนี

“ทำไมคุณใจร้ายกับนิก้าจังคะ”

มือผมสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เบี่ยงตัวและมองเลยไปยังสุดขอบฟากฟ้า “มันเป็นสันดานผมและคงไม่มีทางแก้หรอก ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมนิก้า ไม่อยากเจ็บปวดอย่ามารักคนเลวแบบผม”

ทุกคำพูดของผมคือความหวังดี ผมเฉยชากับความรักที่คนรอบตัวพยายามยัดเยียดให้ บางครั้งผมก็แปลกใจตัวเองนะ ผมได้รับความรักจากพ่อกับแม่มากเกินไปหรือไง ผมถึงไม่อยากได้ความรักจากคนรอบข้าง ความรู้สึกที่คนเหล่านั้นให้ ทำให้ผมรำคาญมากกว่า

ผมสนุกกับการใช้ชีวิตแบบนั้น และดานิก้าเองก็คงยังเจ็บไม่พอ หลายครั้งที่ผมกลั้นความรำคาญไม่ไหว ผมว่าหล่อนตรงๆ ดานิก้าจะหายหน้าไปพักนึง แล้วก็กลับมาวนเวียนรอบตัวผมเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

“แด๊ด ผมไปเมืองไทยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมดูแลตัวเองได้”

ผมโทรศัพท์หาพ่อ เมื่อเกิดความเบื่อเต็มพิกัด แสงสีกับความเย้ายวนของเพศหญิงยังทำให้ผมดีขึ้นไม่ได้ อีกอย่างราเชลญาติผู้พี่ของผมก็อยู่ที่นั่น อย่างน้อยที่ประเทศไทยผมก็มีเพื่อนดื่ม และคงไม่หงุดหงิดไปอีกนาน

สิ่งที่พระเจ้าประทานให้ก็ไม่ได้ดีเสมอไป

ฉันมักจะได้รับคำชมอยู่เสมอจากคนรอบตัว ฉันหน้าตาดี นั่นเป็นของขวัญจากพระเจ้าที่ฉันไม่ได้อยากรับมาสักนิด ความสวยของฉันทำให้ฉันเปลี่ยนงานบ่อย ฉันเรียนจบบริหารและมักจะได้งานเป็นเลขานุการ...ผู้ชายสมัยนี้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เลยมักจะใช้เลขานุการเพื่ออวดบารมี ทุกที่ที่ฉันยื่นใบสมัครไม่เคยถูกปฏิเสธ แต่อายุงานฉันไม่ยืนยาว เพราะความชีกอของหัวหน้านั่นแหละ

มีเสียงนินทาลอยเข้าหูเป็นประจำ และหากฉันเอาดีอย่างที่ถูกกล่าวหา ฉันจะเปลี่ยนงานทำบ้าอะไรล่ะ

ฉันถูกคุกคามและถูกลวนลามทั้งคำพูดและการกระทำ ข้อเสนอสูงสุดที่เคยได้รับ หากฉันคิดน้อย คงสบายไปแล้ว

บ้าน รถยนต์ และเงินเดือนครึ่งแสน แลกกับการปรนเปรอชายแก่คนหนึ่งในฐานะ ‘เมียเก็บ’ อยากจะหัวเราะพอๆ กับร้องไห้ให้สาแก่ใจ ฉันถีบตัวเองจากสลัม ความเป็นอยู่ดีขึ้นหลังเรียนจบ แต่ฉันก็ยังตะกายไปถึงความฝันได้ไม่สำเร็จ และเพราะฉันยังมีศักดิ์ศรีเลยไม่อยากก้มหัวให้กับการดูแคลนแบบนั้น

แม่ยังคงทำงานที่เดิม เป็นแม่ครัวคอยทำอาหารเลี้ยงคนงานที่หมู่บ้านหรูของเขา

และฉันก็ยังเป็นคนโง่คนเดิม ที่คอยตามข่าวเขา ทั้งที่ความจริงเขาไม่น่าจะจำฉันได้ด้วยซ้ำ ฉันกับเขาไม่เคยประจันหน้ากันตรงๆ นอกจากครั้งนั้น มันนานหลายสิบปีแล้วนี่นา ฉันมีโอกาสเดินผ่านรถยนต์ที่เขานั่ง เขากลับไปเรียนต่อที่บ้านเกิดเขา และกลับมาที่นี่สักพักหนึ่งแล้ว

ข่าวของเขามีให้เห็นทุกวัน แม้จะเป็นแค่กรอบเล็กๆ แต่ก็ดีกว่าคนไม่มีตัวตนอย่างฉัน เขาถูกรุมล้อมจากผู้หญิงระดับเดียวกับเขา รอบตัวเขามีแต่คนสวยๆ นั่นแหละ เขายังเหมือนเดิม ยังหล่อเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือดูดีทุกกระเบียดนิ้ว สมฐานะทายาทคนเดียวของบริโอ้

ฉันถอนใจเฮือก เงยหน้ามองตึกสูงตรงหน้า แอบภาวนาในใจ

‘ฉันไม่อยากเปลี่ยนงานอีก ครั้งนี้ขอนายจ้างเป็นผู้หญิงทีเถอะ’

คงพอมีบุญเหลือ สิ่งที่ฉันภาวนาเป็นจริง เจ้านายฉันเป็นสาวไฮโซที่เคยเห็นผ่านตาจากสื่อ ฉันแอบดีใจ และหวังว่าต่อจากนี้ฉันจะมีงานทำที่มั่นคงไม่ต้องย้ายงานเพราะถูกคุกคาม

“ฉันไม่แปลกใจหรอกนะว่าประวัติงานของเธอทำไมสั้นนัก”

ว่าที่เจ้านายกระเซ้าฉัน หลังอ่านเรซูเม่ที่ฉันยื่นให้ เธอกอดอกมองฉันตรงๆ ก่อนจะยิ้มกว้าง “ฉันชอบนะ ถ้าเธอมีภูมิแบบนี้ฉันจะได้ไม่ห่วงนัก” ฉันแปลกใจนิดๆ กับคำพูดเจ้านายคนใหม่ ฉันมารู้ทีหลัง มันไม่เกินจริงสักนิด หากฉันไม่มีภูมิคุ้มกันนั่น ฉันคงตกลงปลงใจเป็น ‘เมียเก็บ’ ของเพื่อนชายผู้ร่ำรวยคนใดคนหนึ่งของเธอ

ฉันมีเจ้านายที่ร่ำรวยและแวดล้อมไปด้วยคนฐานะดีแทบทุกคน

รวมถึงเขาด้วย ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะหนีเขาไม่พ้น จนวันหนึ่ง...

“แพรจองร้านอาหารที่บอสสั่งได้แล้วนะคะ บอสต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าคะ” หน้าที่หลักๆ ของฉันคือการดูแลทุกอย่างของเจ้านาย เสื้อผ้า หน้า ผม รวมทั้งร้านอาหาร และเอกสารที่ราเชลต้องเซ็น

ฉันชะงัก เจ้านายคนสวยไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องทำงาน มีอาคันตุกะที่ฉันไม่รู้จักนั่งอยู่ด้วย ฉันย่อตัวเดินผ่านเพื่อเอาแฟ้มที่ถือติดมือมาไปวางบนโต๊ะ

“มาก็ดี...นี่ญาติฉันเอง รู้จักกันไว้เผื่อหมอนี่อยากจะขอแรงไปช่วยงานเขาบ้าง เขาชื่อเมเลี่ยนนะ”

ขณะที่ก้มหน้าเซ็นเอกสารที่ฉันเตรียมมาให้ เจ้านายฉันก็แนะนำแขกที่มาเยือนไปด้วย ฉันกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ก้มหน้าลงต่ำ พยายามที่จะไม่สบตาเขาตรงๆ

“เลขาไอเอง...เก่งมาก และสวยด้วย” เสียงเจ้านายฉันชม แต่ฉันที่แข็งทื่อไปทั้งตัวเพราะไม่ทันตั้งตัว ฉันลืมได้ยังไงว่าชายผู้นี้นามสกุลอะไร ฉันควรเอะใจตั้งแต่เห็นนามสกุลเจ้านายของฉันแล้วไหมล่ะ

ฉันไม่คิดว่าโลกจะกลมได้ขนาดนี้

“อืม...ไม่ใช่สเปก ก็น่าจะรู้นี่ ผู้หญิงผิวคล้ำไอไม่ชอบ”

ฉันผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เขาจำฉันไม่ได้ และไม่มีท่าทางติดใจสักนิด ฉันแอบมองเขาและเผลอเบ้ปาก ในมือของเขามีแก้วไวน์ ซึ่งมันยังเช้าไปสำหรับการดื่ม

“ฮ่าๆ ...ดีแล้ว ไอไม่อยากเปลี่ยนเลขาฯ เพราะยูนะมิเลี่ยน”