ก็ไม่ได้คิดอะไร

ก็ไม่ได้คิดอะไร 01/3

“ฝากด้วยนะออฟ”

“ถามได้ไหมเฮีย”

“อะไร”

“ทำไมเฮียต้องจ้างขนาดนั้น แล้วทำไมเฮียไม่เอาบ้าน เอาบ้านคุ้มกว่านะเฮีย”

“กูคิดดูแล้ว ทางนี้เป็นทางออกที่ดีของไอ้นิก เด็กนี่อยู่ใกล้สายตากูดูแลง่ายกว่า เดี๋ยวไปก่อเรื่องให้เจี๋ยเครียดมันไม่คุ้ม”

“แล้วเฮียคุ้มอ่อ จ้างเด็กมาทำงานใช้หนี้ตัวเอง ถึงจะขยันทำงานแต่ตอนเรื่องพี่นิกวีรกรรมสุดยอดจริง ๆ เฮียให้โอกาสขนาดนี้จะสำนึกบุญคุณรู้จักปรับตัวหรือเปล่า”

“…เพื่อนกูมีความสุขก็คุ้มค่าแล้ว”

“เฮียโคตรพระเอกเลยว่ะ”

“ชมกูเสร็จแล้วก็ไปทำงาน คอยสังเกตพฤติกรรมเด็กนั่นให้ดี ถ้ามีอะไรไม่เข้าท่ารีบบอกนะ”

“ครับผม” ออฟหนึ่งในเด็กเก็บเงินกู้ของเฮียหินเดินออกจากห้องทำงานของเฮีย เฮียหินเป็นคนดี บางทีเฮียก็เป็นคนใจร้ายแล้วแต่ว่าคู่สนทนาส่งบทไหนมาให้เล่น

กลุ่ม พรพปพตพกพห (ย่อมาจาก เพื่อนรักเพื่อนเป็นเพื่อนตายเพื่อนกินเพื่อนเหี้ย!)

(นิก: พวกมึง...)

(เฟย: สรุปยังไงไอ้นิก อ่านไลน์มึงกูปวดหัวรอเลย)

(ซัน: กูเห็นด้วย ไอ้นิกพิมพ์มาแบบนี้ไม่เคยมีเรื่องดี)

(กานต์: @นิก อาอี้ว่ายังไง อย่าบอกว่าจะอยู่สามคนผัวเมียนะ)

(นิก: เออ)

(เฟย: เหี้ย!!!)

(ซัน: สุดจริงว่ะ เจี๋ยเป็นยังไงบ้าง โอเคไหมวะ)

(นิก: อาอี้มาสารภาพเรื่องคืนนั้นให้กูกับเจี๋ยฟังแล้วเว้ย สรุปว่าไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่กูมั่นใจจริง ๆ น้องมันจัดฉาก รายละเอียดขอไม่เล่านะเว้ย สงสารน้องมัน ไม่อยากให้น้องมันอาย)

(นิก: พวกมึงเป็นไรกัน พิมพ์อะไรมาวะ)

(กานต์: ไอ้เหี้ยนิก มึงมองแป้นแล้วพิมพ์อย่างเดียวใช่ไหมไอ้ห่า พวกกูคิดไปไกลแล้ว)

(ซัน: ไอ้ฟวยนิก)

(เฟย: มึงนี่มันส้นตีนจริง ๆ ไอ้นิก เล่นซะกูตกใจนึกว่าอาอี้จะเอาแบบนั้นจริง ๆ)

(นิก: ฮา ฮา ฮา)

(หิน: ดีใจด้วย รักษาไว้ดี ๆ)

(นิก: เออ ขอบใจพวกมึงมาก มีความสุขเหี้ย ๆ เลยว่ะ กูโคตรรักพวกมึงเลย เดี๋ยวเจอกัน)

ศิวดลยิ้มเมื่อมองข้อความที่เพื่อนในกลุ่มส่งหากัน ถ้าแลกกับความสุขของเพื่อน เงินสามล้านได้คืนช้าหน่อยจะเป็นไรไป ยังไงก็ได้คืนและยังได้ความมั่นใจว่าเด็กนั่นจะไม่เข้าไปยุ่งกับชีวิตเพื่อนเขา

ครืด ครืด ครืด

“ครับคุณหมอ”

(วันนี้ว่างมารับไหมคะคุณศิวดล)

“วันนี้ผมมีสอนงานเด็กใหม่ ไปเลทหน่อยจะเป็นไรไหมครับคุณหมอ”

(ได้ค่ะ รอได้แค่นี้นะคะ)

“ครับ”

บนรถของออฟ

“ทำไมทำหน้างั้น อายุ 18 มีเงินเดือนหมื่นห้าเธอไม่ดีใจเหรอ” ออฟถามเด็กสาวหน้าอมทุกข์ ถ้าตัดเรื่องที่อาอี้เคยทำกับพี่นิกออกไป อาอี้ก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามดิ้นรนยืนให้ได้ด้วยตัวเอง เสียดายที่คลั่งรักเกินไปหน่อยทั้งที่ว่าเป็นรักข้างเดียวก็ยังไม่ยอมรับ ยังพยายามฝืนจนทำให้คนอื่นเดือดร้อน ชีวิตทั้งชีวิตที่ไม่มีใครรัก ไม่เจอกับตัวไม่มีทางจะเข้าใจ

“แต่อายุ 18 มีหนี้สามล้านสองแสนยังไม่รวมดอกเบี้ยเลย มันน่าดีใจตรงไหน”

“เธอก็คิดสิว่าคนอื่นที่ลำบากกว่าเธอก็มี ไม่ได้มีแค่เธอที่ต้องดิ้นรน ตอนนี้เธอมีเงินในมือ มีงานให้ทำ ซึ่งสามารถหักหนี้ได้ด้วย แล้วเธอจะท้อเพื่ออะไร”

“นั่นสิ” คำพูดคล้ายจะเข้าใจ ทว่าอาอี้ไม่ได้คิดแบบที่พูด เพราะเธอไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้สักนิด คิดว่าเป็นพ่อแล้วจะทำอะไรเธอก็ได้หรือไง ใช้คำว่าผู้ปกครองมาจัดแจงชีวิตของเธอ ไม่ถามความสมัครใจด้วยซ้ำ

อาอี้เป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามหนีจากความลำเอียงของครอบครัว เธอหางานทำเลี้ยงตัวเองตั้งแต่อายุ 14 ปี ไม่ว่าจะเด็กล้างจานตามร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านตามอาหารสั่ง ทำงานร้านเค้ก รับขายของออนไลน์ พาร์ทไทม์ร้านสะดวกซื้อ ไม่ว่างานอะไรอาอี้ไม่เกี่ยงเพราะเธอไม่อยากแบมือขอเงินพ่อให้เสียความรู้สึก พ่อของอาอี้เป็นช่างภาพ ส่วนแม่อย่าไปพูดถึง ตั้งแต่จำความได้อาอี้ก็ไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จัก ไม่มีสิทธิ์ไปนึกถึงหรืออยากรู้ว่าเขาคือใคร

เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็...ในคืนหนึ่งตอนที่อาอี้อายุ 9 ขวบ เหตุการณ์นั้นอาอี้ยังจำได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้ วันนั้นอาอี้นั่งดูทีวีและกินข้าวไปด้วย ย่าเดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปปิดทีวี หันมาพูดด้วยความโมโหว่า “ดูทำไมนักเปลืองไฟ หัดทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง อย่าเป็นภาระไปซะทุกเรื่อง แม่มึงมันเห็นแก่ตัว คลอดมึงแล้วก็เอามึงมาให้พ่อมึงเลี้ยง ส่วนมันหาทางสบายอยู่คนเดียว มึงหัดสำนึกบุญคุณเยอะ ๆ หน่อยนะ พูดให้ง่ายหน่อย รู้ไหมว่าพ่อมึงลำบากแค่ไหนกว่าจะเลี้ยงมึงให้โตขนาดนี้ ช่วยน้าชามเลี้ยงน้องให้มากกว่านี้ นั่นน้องมึง อะไรยอมได้ก็ต้องยอม ให้สมกับที่น้าชามเอ็นดูมึง เห็นมึงเหมือนลูก”

ก็เคยสงสัยว่าทำไมถึงไม่ให้เรียกน้าชามว่าแม่ ทำไมพ่อถึงไม่เคยกอด เวลาซื้อขนมมาให้ก็มักแอบให้ บอกห้ามให้ใครเห็น ร้องงอแงอยากได้ของเล่นพ่อก็ไม่ซื้อให้ ต่างกับน้องที่ร้องเอาอะไรก็ได้ตลอด ย่าที่ว่าใจร้ายกับเธอมักใจดีกับน้องเสมอ เธอกับน้องห่างกันสามปี แต่ย่าไม่เคยพูดดีกับอาอี้สักครั้ง ต่างกับน้องที่ย่าเลี้ยงดูเอาใจใส่อย่างดี พ่อเองก็เหมือนกันพ่อรักน้องมากกว่าเธอ แล้วเวลาพ่อ น้าชามและน้องเล่นกัน อาอี้ทำได้แค่มองห่าง ๆ เพ้อนึกไปว่าถ้าตรงนั้นมีพื้นที่ให้เธอบ้างมันคงจะดี

ทว่าพื้นที่ที่ต้องการจากพวกเขามันไม่เคยมีให้เธอ แค่นิดเดียวยังไม่มีเลย

นับแต่วันที่ย่าพูด อาอี้ก็ช่วยน้าชามทำงานบ้าน ช่วยเลี้ยงน้องและต้องยอมให้น้องต่างแม่ทุกอย่าง ไม่ว่าน้องอยากได้อยากทำอะไรก็ต้องยอม พอไม่ยอมน้องก็ฟ้องย่าฟ้องน้าชาม เธอก็จะโดนย่าด่าย่าตี พอน้องทำผิดก็เป็นเธอที่ถูกตีอีก โดยผู้ใหญ่ให้เหตุผลว่าเพราะเธอเป็นพี่ เป็นแบบนั้นเรื่อยมาอะไรก็ยอมทั้งนั้น กระทั่งอาอี้ตัดสินใจย้ายออกมาอยู่คนเดียวทั้งที่อายุยังน้อย เธอบอกว่าจะหาเงินเรียนเองที่บ้านจึงไม่พูดอะไร ที่ไม่พูดก็เพราะพ่อเป็นคนอนุญาต พ่อยอมทะเลาะกับย่าเพื่อให้เธอได้ออกจากบ้านหลังนั้นตามที่เธอตั้งใจ พอออกจากบ้านมามันก็ไม่ได้ง่ายนักเพราะน้องชอบมาขอเงินอยู่บ่อย ๆ สิ่งที่ฮีลใจอาอี้ตอนนั้นคือรักที่มีให้พี่นิก ซึ่งวันนี้รู้แล้วว่ามันสูญเปล่า ทั้งสิ่งที่ทำไว้ยังกลับมาทำร้ายเธออีก

และล่าสุดที่เธอต้องมาอยู่บ้านเฮียหิน ที่เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ก็เพราะหลังวันเกิดของอาอี้สองวันพ่อเธอมากู้เงินจากเฮียหินไปสามล้านเพื่อใช้หนี้ที่น้องติดพนันออนไลน์ พ่อเอาบ้านมาจำนองแต่เฮียหินขอแลกเงินกับอาอี้แทน พ่อดูลังเล แต่แม่เลี้ยงกับย่าตอบตกลงในทันที ทั้งที่อาอี้ย้ายออกมาจากบ้านแล้ว แต่ก็ยังถูกตามรังควาน “เขาเลี้ยงมึงมามึงก็ตอบแทนบุณคุณสิ” คำพูดที่ย่าแท้ ๆ พูดกับหลานสาวที่ไม่เคยถูกรัก

เวลา 23:45 น.

ควรเป็นเวลานอน ทว่าภายในห้องนอนใหม่ อาอี้กำลังจัดของให้เข้าที่ ก่อนหน้านี้เธอไปเรียนรู้บัญชีลูกหนี้ต่าง ๆ ตามที่เฮียหินสั่ง ก็มีงงบ้างแต่ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่นักเพราะอาอี้เป็นคนหัวไว เมื่อจัดห้องเรียบร้อยอาอี้นั่งที่เตียงนอน มองรอบ ๆ ห้อง ถือว่าดีกว่าบ้านที่เคยซุกหัวนอนตอนเด็ก ดีกว่าห้องที่เคยเช่า ถ้าถามหาสิ่งที่ไม่ดีก็คงเป็นเรื่องที่เธอเป็นหนี้มากมาย จากนี้ก็คงจบกับคนที่เธอเรียกว่าครอบครัวมาตลอด เรื่องครั้งนี้ถือว่าทดแทนบุญคุณครอบครัวนั้นหมดแล้ว

ต่อไปถ้าเธอใช้หนี้หมดเมื่อไหร่เธอก็จะเป็นอิสระ จะไปไหนทำอะไรก็ได้ เวลานี้ทำได้คืออดทน ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น