ครั้งนี้อาอี้หลับนานหลายชั่วโมง เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งภายในห้องเงียบสนิท มีเธอเพียงคนเดียวที่นอนอยู่เพียงลำพัง คิดแล้วอยากจะร้องไห้ สองเดือนที่ผ่านมาพ่อเธอไม่สนใจเธอบ้างเลยหรือไง ไม่คิดถึงเธอบ้างเหรอ มีสักเสี้ยวบ้างไหมที่จะนึกถึงแล้วกังวลใจว่าเธอจะอยู่อย่างไร เป็นตายร้ายดียังไง
ทำไมไม่รักเธอบ้างนะ แค่รักเอง รักนิดเดียวก็ได้
อาอี้ลุกลงจากเตียง ดึงสายน้ำเกลือออกแล้วเดินไปที่ระเบียง เปิดประตูกระจกกั้น มือจับราวระเบียงไว้แน่น ด้านนอกมืดแล้ว เวลาตอนนี้น่าจะสามทุ่มกว่า ทุกอย่างเงียบสงบ ลมพัดโบกเข้าที่ใบหน้า อาอี้หลับตาพริ้ม สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อฮึดให้กำลังใจตัวเอง เธอเพิ่งอายุแค่นี้เอง ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้ ทำไมเกิดมาแล้วไม่มีใครต้องการเธอบ้าง ถ้าไม่ต้องการแล้วปล่อยให้เธอเกิดมาบนโลกที่โหดร้ายแบบนี้ทำไม รู้บ้างไหมว่าเธอก็มีหัวใจอยากได้ความรักความห่วงใย
จะมีสักคนไหมนะที่รักเธอ ต้องการเธอแบบท
