เพราะรักยากหักห้ามใจ (Crazy In Love)

ไม่มีใครอยู่รอดปลอดภัยถึงเจ็ดวัน น้อยที่สุดสามสิบนาที นานที่สุดสี่สิบแปดชั่วโมง คำกล่าวอันน่าตื่นตะลึงนี้ทำลายล้างไม่ได้ แต่ละคนล้วนมีจุดจบเดียวกันหมด “เลิกกันนะ” ไปต่อไม่ไหวก็แยกทาง ต่างคนต่างค้นหาสิ่งใหม่ ที่ทำอยู่ถือเป็นผลดีต่อทุกฝ่าย ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์ซ้ำซ้อนน่าเบื่อด้วย ร้องไห้หาพระแสงอะไรกัน! นายเป็นผู้ชายนะ “ไม่เลิก ซันไม่เลิก ซันรักแคลคนเดียว รักมากที่สุด ให้ตายก็ไม่เลิก” ชายหนุ่มหน้าตาดีส่ายศีรษะพัลวัน น้ำตาอันทรงคุณค่าไหลริน เขารักของเขา ใครจะยอมให้เธอทิ้งง่ายๆ “เฮ้อ! แม่งเอ๊ย!ซัน อย่าทำตัวน่ารำคาญได้ไหม รักมากกับผีอะไร ฉันตกลงเป็นแฟนนายเมื่อวานเองนะ” “เมื่อวานหรือวันไหนก็มีความหมาย เรารักแคล ไม่ยอมเลิกหรอก” “จิ๊ คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นหรือไง ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้เลย” ถ้ายังงอแงเหมือนเด็ก อย่าหาว่าเจ๊ไม่เกรงใจ แม่จะซ้อมให้น่วมสักที บุหรี่ที่โดนเผาไปจนเกือบหมดหล่นลงพื้น ควันสีขาวกลิ่นฉุนลอยละล่อง หญิงสาวผู้รักอิสระ ไม่ผูกมัด ไม่ใฝ่หาความสัมพันธ์ยั่งยืน ขณะนี้หัวคิ้วขมวดย่นเข้าหากันราวกับจะผูกเป็นปมเดียว ชอบง่ายลืมง่าย ใครๆ ก็บอกว่าเธอเป็นอย่างนั้น แต่ไม่ใช่เลย ความจริงคือผู้ชายที่กำลังคร่ำครวญอยู่อ่อนหัดเกินไป แค่ได้สัมผัสก็รู้ว่าไม่รอด รสนิยมของเธอมีความเฉพาะกลุ่มและเจาะจง หากเขาตรงตามที่ต้องการ แล้วจะบอกเลิกเพื่ออะไร “ไปซะ ใครถามก็บอกว่านายทิ้งฉัน” น้ำเสียงที่กล่าวอ่อนโยนลงหลายส่วน สงบได้ก็จะสงบ แต่เหมือนเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆ ชายหนุ่มเจ้าน้ำตาคุกเข่าลงกับพื้นถนน สองมือกอดขาของแครอลไม่ยอมปล่อย “ซันไม่ทิ้งแคล ซันรักแคล” "แม่งโว้ย! ฉันหัวร้อนติดไฟแล้วนะเว้ย! นายจะใสซื่อทำเหมือนพึ่งเคยมีความรักทำไม กับแฟนคนก่อนก็บอกเลิกเขา บอกเลิกสาวๆ มาไม่ใช่น้อย ทีอย่างนี้ดันพูดไม่รู้เรื่อง" หลังผับใหญ่มีคนออกมาสูบบุหรี่จำนวนหนึ่ง ส่วนมากเป็นผู้ชาย พอได้เห็นฉากน้ำเน่าสะเทือนใจก็ไม่เข้าไปยุ่ง เพียงมองห่างๆ พร้อมกับสอดส่องดูว่าสองคนคู่รักหักร้างเป็นใคร และเมื่อพวกเขาสังเกตดีๆ ก็จำได้ในทันที “นั่นน้องแครอลใช่ไหม ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะเนี่ย” “คนกอดขาเหมือนจะเป็นนักแสดงหนังวัยรุ่นที่ชื่อซันเลย ไอ้หมอนี่มันเพลย์บอยกินผู้หญิงไปทั่ว อย่าบอกว่านางฟ้าของฉันตกหลุมพรางมันนะ” “เฮอะๆ ใครเป็นเหยื่อก็อย่าพึ่งตัดสิน น้องแครอลไม่ใช่กระต่ายน้อยใสซื่อนะเว้ย เสือเหมือนกัน อย่างพวกเราไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” พลั่ก! เสียงคนโดนเตะเข้าเต็มรัก ร่างที่ทรงสง่างอตัวจุกเพราะความเจ็บปวด ไม่สั่งสอนสักทีไม่ดีขึ้นเลย ต้องให้ลงไม้ลงมือถึงจะชอบ และแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มผู้คลั่งไคล้ก็ยังไม่ยอมล่าถอยง่ายๆ เขาตะโกนไล่หลังเธอไป ทั้งรักทั้งโกรธจนผู้คนรอบข้างเวทนาไปหมด “แครอล เลิกกับฉันมันง่ายนักเหรอวะ เธอเห็นฉันเป็นของเล่นใช่ไหม ฉันไม่มีวันเลิกเด็ดขาด แครอล!” เสียงคร่ำครวญห่างออกไปเรื่อยๆ ดูแปลกแตกต่างสำหรับหลายคน แต่กับหญิงสาวลูกครึ่งไทยรัสเซียอย่าง แคโรไลน์ ซันวาทอเรย์ นั้นไม่ใช่ หนึ่งในงานอดิเรกยามว่างของเธอคือการสั่งสอนผู้ชาย โดยเฉพาะพวกเพลย์บอยที่คิดว่าตัวเองแน่ หลอกฟันสาวไปทั่วแล้วทิ้ง ลองได้มาเจอกัน จะรู้ว่าใครของจริง แครอลส่งข้อความเข้าไปในกลุ่มเลิฟแฟม วันนี้เหนื่อยหน่ายไม่ใช่น้อย จำเป็นต้องได้รับการปลอบประโลมจากพี่ๆ ทั้งหลายสักหน่อย แครอล : แคลกำลังขึ้นไปนะคะ ทุกคนมากันหรือยัง ขนมผิง : มาแล้วคนดี ตอนนี้แคลอยู่ที่ไหน ไม่ต้องเสียใจนะ มีพี่กับเพื่อนเราอยู่ ผู้ชายห่วยแตก เลิกไปเลย มิ่งขวัญ : อย่าไปให้ท้ายนางค่ะพี่ขนมผิง มะเมี่ยว : พี่อยู่ได้ไม่เกินเที่ยงคืนนะคะ ถ้าไม่ใช่น้องแคล พี่ไม่สู้ชีวิตขนาดนี้แน่ ลอร่า : แต่ละคน ผัวรักผัวหวงซะจริง ขนมผิง : ตัวเองยังเอาไม่รอด อย่ามาแขวะคนอื่น ลอร่า : อย่าขายกันค่ะขนมผิง ผัวฉันไม่โหดเท่าผัวเธอก็แล้วกัน เหล่าพี่สาวและเพื่อนรักต่างก็ส่งข้อความเข้าแชทสนทนาเลิฟแฟมกันอย่างคึกคัก เวลานี้ประมาณสองทุ่ม คนมีคู่ย่อมกระวนกระวายเป็นธรรมดา ไม่เหมือนเธอเลย โดดเดี่ยวเปลี่ยวใจเป็นที่สุด ประตูห้องวีไอพีชั้นสองของผับเปิดออก สาวสวยสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงสดก้าวฉับๆ เข้าไปซบอยู่ในอ้อมอกอบอุ่น ก่อนหน้านั้นพยายามบิ้วอารมณ์ตัวเองให้เหมือนคนโดนทิ้งแล้ว แต่ไม่ง่าย เพื่อนรักอย่างมิ่งขวัญยังไม่ยอมเชื่อ หากพี่สะใภ้ผลักไสไม่ไยดี ต่อจากนี้เธอจะออดอ้อนใคร “ไม่เป็นไรนะ หักอกหนุ่มๆ มาก็ช่าง พี่เข้าใจ” ขนมผิงไม่ให้ท้ายแล้วใครจะให้ แครอลปู้ยี้ปู้ยำคนอื่นสมใจ หากวันไหนจบไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมา ขนมผิงต้องรับผิดชอบ “แคลรักพี่ขนมผิงค่ะ คนนี้บอกเลิกยากมาก แคลเหนื่อยใจเหลือเกิน” คบกันไม่ทันข้ามวัน แถมตัวเองยังไม่มีแม้แต่น้ำตา แต่งเติมเข้าไปหน่อยใครจะรู้ กอดออดอ้อนขนมผิงเสร็จก็ไปกอดลอร่าต่อ พี่สาวคนนี้ชำนาญเรื่องผู้ชายที่สุด “พี่ลอร่า แคลเตะแฟนเก่าไปหนึ่งที แคลผิดมากไหมคะ” ลอร่าลูบเส้นผมหนานุ่มของรุ่นน้องสาวสวยอ้อยอิ่งก่อนจะพูดว่า “เตะครั้งเดียวน้อยไป ถ้าเรื่องมากก็น่าจะซ้อมเลย” “แคลทำน้อยไปจริงๆ ค่ะ ผู้จัดการไอ้หมอนั่นขอว่าห้ามต่อยหน้า แคลระวังแล้ว แค่เตะเอง” “โอ๋น้องสาว ไว้แก้ตัววันหลังเนอะ” กอดลอร่าเพิ่มความมั่นใจเสร็จก็ไปกระแซะซบอกมะเมี่ยว สำหรับพี่สาวคนนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะนัดออกมา เจอกันทั้งทีก็เอาให้คุ้ม “พี่มะคะ แคลผิดหรือเปล่า” มะเมี่ยวอุปทานหมู่ไปกับสถานการณ์ ใครผิดใครถูกไม่รู้ ในเมื่อปลอบกันอยู่ก็เคลิบเคลิ้มตามน้ำ “แคลจะผิดได้ยังไง ผู้ชายคนนั้นไม่ดี ไม่เหมาะกับแคลหรอก ทำดีมากจ๊ะ” มิ่งขวัญถอนหายใจลากยาว คงมีแค่เธอที่รู้ไส้รู้พุงแครอล แต่ก่อนก็เคยโดนหลอกให้โอ๋อยู่บ่อยๆ เดี๋ยวนี้เสือกินกวางต้องสงสารเสือไหม ทรมานผู้ชายจนอิ่มแปล้ ถ้าโดนกล่อมกันหมดเส้นทางนักล่าก็ราบรื่นเกินไปสิ “มิ่งขวัญ เธอไม่รักฉันแล้วเหรอ” “รักน่ะรัก แต่เป็นห่วงด้วย วันข้างหน้าอาจจะเจอของแข็งเข้าจริงๆ” แครอลหัวเราะคิกคักพลางละเลียดเตกิล่าสีเหลืองผ่อง “จะแข็งแค่ไหนกันเชียว ทำให้ฉันร้องขอชีวิตไม่ได้ก็แล้วกัน” “ทะลึ่ง!” “แหม! แม่กระต่ายน้อย หน้าแดงเชียวนะ คิดไปถึงไหนแล้ว” สาวๆ นั่งพูดคุยหยอกล้อกันอยู่บนโซฟาหนังสีแดง   เมื่อนาฬิกาบอกเวลาประมาณสามทุ่ม ประตูห้องก็เปิดโผงผางออก คนจำนวนหนึ่งท่าทางเป็นงานเป็นการเดินเรียงเข้ามา พาให้บรรยากาศภายในร้อนเห่อขึ้นอย่างฉับพลัน “สำหรับพี่สาวคนสวยครับ” สิ้นเสียง ชายฉกรรจ์ต่างก็กระชากเสื้อยืดสีขาวออกด้วยแรงเพียงเฮือกเดียว เผยให้เห็นลอนกล้ามเนื้อชวนระทึกสวยงามลายตา เพลงจังหวะหวานละมุนดังขึ้น เอวที่กำลังส่ายไปมาบดๆ ยั่วๆ เรียกน้ำลายเบาๆ ลอร่าพ่นเหล้าออกมาก่อน ส่วนคนอื่นๆ นิ่งค้างตื่นตะลึง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนแครอลปรบมือชอบใจ “หนุ่มๆ ส่ายเยอะๆ คนไหนเอวดีพี่จะให้ทิปหนักๆ” เย้!โอ้! เสียงร้องกระตือรือร้นดังระงม นี่หรือการแสดงพิเศษจากเจ้าของผับ ลอร่าเป็นคนไปดีลมา ทีแรกนึกว่ามายากลหรือไม่ก็ร้องเพลง ใครเล่าจะคิดว่ามันเป็นแบบนี้ แต่ก็แซ่บเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าผัวมาเห็นตายคาที่แน่นอน คนมีเจ้าของแก้มแดงซ่าน ส่วนสาวโสดยัดเงินให้เหล่าเด็กเอ็นเตอร์เทนต์อย่างสนุกมือ ออดอ้อนเก่งกันทั้งนั้น เกลี้ยงกระเป๋าแล้วก็หันไปขอจากพี่สะใภ้ “ขอบคุณค่ะพี่ขนมผิง แคลรักพี่ที่สุดเลย” “อย่าบอกพี่ชายเราก็แล้วกัน” แครอลทำท่ารูดซิบปาก และก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ผู้จัดการผับก็ถือวิสาสะวิ่งเข้ามาบอก “คนที่ให้เฝ้าระวังมากันแล้วครับ” เด็กหนุ่มเอ็นเตอร์เทนต์ถูกผู้จัดการสั่งให้วิ่งหนี ชายร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใหม่แผ่กลิ่นอายเยือกเย็น ขนมผิงรับรู้ชะตากรรมของตนเองจึงลุกขึ้นก่อนใคร อยากบอกคนหน้าคมว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแครอล แต่พอมองไปโดยรอบก็ไม่พบน้องสาวแล้ว “ที่รักคะ ผิงปวดหัว กลับกันเถอะค่ะ กลับแล้วนะทุกคน” พี่ใหญ่ไปแล้ว มีหรือจะกล้าอยู่ต่อ พอออกมาข้างนอกครบทีม ก็พบว่าบรรดาผัวยืนกอดอกรอด้านหน้าเรียบร้อย แต่ละคนดุๆ ทั้งนั้น “น้องสาวตัวดีไปไหน” “เคย์อย่าดุแครอลเลยค่ะ น้องกำลังเศร้า ผิงเป็นคนชวนน้องออกมาเอง” “โกหก คิดว่าไม่รู้เหรอ แผนตื้นๆ ของยัยเด็กนั่นหลอกเธอได้กี่ครั้งแล้ว ตามใจกันอีก” เขาไม่ยิงไอ้พวกส่ายเอวร่อนๆ ทิ้งก็ดีแค่ไหน ยังมาปกป้องกัน น้องสาวตัวดีชอบหลอกให้เมียคนอื่นออกมาดื่มเป็นเพื่อน พอถูกจับได้ก็ปัดก้นหนีหาย อย่าให้มีคราวหลัง ไม่อย่างนั้นโดนแน่ ต่างคนต่างแยกย้าย ส่วนหญิงสาวที่แฝงกายวิ่งอลหม่านออกมาพร้อมกับเด็กหนุ่มหนึ่งโขยงหัวเราะร่า จับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็อย่าหวังว่าคนอย่างแครอลจะยอมรับ “คุณหนูเล็ก เชิญกลับไปพร้อมนายใหญ่ด้วยครับ” แน่ะ! ยังจะตามมาอีก แครอลถอดรองเท้าส้นสูงวิ่งหนีคนของพี่ชาย ถ้าโดนจับได้ต้องนั่งฟังอบรมกดดันยาว พี่เคย์เดนไม่ชอบพูดก็จริง แต่ความเงียบอึดอัดที่สุด สงครามจิตวิทยา ใครยอมก็บ้าแล้ว สาวสวยหน้าตาหมดจดลัดเลาะลงไปยังเบื้องล่างที่ผู้คนกำลังเบียดเสียดเต้นกันแน่นขนัด เธอเริงร่าราวกับผีเสื้อ พลิ้วไหวไหลลื่นยากที่จะตะครุบเอาไว้ได้   ขณะที่กำลังถูกล้อมหน้าล้อมหลัง พลันมีมือของใครคนหนึ่งยื่นมาดึงรั้งแขน พาเอาร่างทั้งร่างถลาตามไปโดยไม่มีโอกาสปฏิเสธ ทั้งสองออกห่างผู้คน ภายในห้องคับแคบไม่ไกล ใบหน้าที่กำลังเปื้อนรอยยิ้มหุบลงแทบจะในทันที ใครก็ได้ ทำไมต้องเป็นคนๆนี้ “ยุ่งอะไรด้วย” “ฮึ! ที่รัก ยังเหมือนเดิมเลยนะ คนเคยๆ ทำเป็นห่างเหินไปได้” “รักกับป้านายสิ! ใครเคยไม่เคย พูดให้มันดีๆ ”