คุณพ่อมือใหม่กับลูกน้อยตัวป่วน (ซีรีส์ เพิ่มรัก)

“ฮือๆ มี้คับ เจ้าป่าเฉียใจ” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของลูกชายตัวป้อม วัยก่อนอนุบาลทำให้มารดาอย่าง กระปุก รู้สึกตกใจไม่น้อย ปกติเด็กชายเจ้าป่า ว่องไว มักจะอารมณ์ดี ไม่เคยงอแง แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ร้องไห้เป็นเผ่าเต่าแบบนี้ “น้องร้องทำไมครับ ใครทำอะไรน้องบอกมี้มาเลย เดี๋ยวมี้ไปจัดการให้” หญิงสาวรีบอ้าแขนรับลูกชายมากอดปลอด วันนี้เธอขอลางานครึ่งวันเพื่อออกมารับลูก เนื่องจากพี่เลี้ยงจำเป็นอย่างน้าใจไม่สามารถมารับเจ้าตัวยุ่งได้ “ฮึก พายุบอกเจ้าป่าเด็กอ้วน เจ้าป่าไม่มีพ่อ เจ้าป่าไม่หย่อ” หลังจากใช้มือปาดเช็ดน้ำตาลวกๆ คนเสียใจเพราะถูกเพื่อนพูดไม่ดีใส่ก็รีบฟ้องแม่รัวเป็นชุด ปากน้อยยังคงเบะอยู่ถึงแม้จะหยุดสะอื้นแล้วก็ตาม “โธ่ลูกมี้” คุณแม่อมยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อรู้สาเหตุแห่งน้ำตาเจ้ากรรม ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวของลูกชาย คำพูดของเพื่อนลูกมีเพียงเรื่องเดียวที่ไม่จริงนั้นคือความหล่อ เพราะเด็กชายเจ้าป่าฉายแววหล่อเหลามาตั้งแต่ยังเป็นทารก “พายุโกหก เจ้าป่าของมี้หล่อมากครับ รูปร่างแบบนี้เรียกว่าน่ากอด หุ่นจ้ำม่ำไม่ได้อ้วนสักหน่อย อีกอย่างเจ้าป่ามีพ่อ แต่พ่อของเจ้าป่าอยู่ไกล สักวันเราต้องได้เจอกันอีก” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาพ่อของเจ้าป่าได้จากที่ไหน เพราะเธอดันตั้งท้องกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก จำได้แค่ว่าเขาชื่อ ภูวิศ “มี้คับเจ้าป่าเฉียใจ ฮึก ขอกินไฉ้กอกห้าอันได้ไหมคับ ฮึก” เพราะความเสียใจสามารถชดเชยได้ด้วยการกินของอร่อย มือป้อมจึงยกขึ้นมาก่อนจะกางออกทั้งห้านิ้ว “แบบนี้เรียกว่าเลขอะไรนะครับ” “เยกห้าคับมี้ อันนี้เยกห้า” “ใช่เหรอ น้องลองนับให้มี้ดูหน่อยได้ไหมครับ” “ได้ฉิ อันนี้หนึ่ง อันนี้ฉอง อันนี้ฉาม อันนี้ฉี่ อันนี้ห้า” เรื่องนับเลขไว้ใจเจ้าป่าได้ เด็กฉลาดชี้ทีละนิ้วพร้อมกับบอกตัวเลข นิ้วโป้งคือเลขหนึ่ง นิ้วชี้คือเลขสอง นิ้วกลางคือเลขสาม นิ้วนางคือเลขสี่ สุดท้ายนิ้วก้อยซึ่งก็คือเลขห้า “เก่งมากครับ ถูกต้องทุกเลขเลย ฉลาดได้มี้จริงๆ” มารดาที่เลี้ยงลูกมาด้วยตัวเองอดภูมิใจไม่ได้ กับความฉลาดของลูกชายที่สามารถนับเลขได้ก่อนจะเข้าไปเรียนเตรียมอนุบาลเสียอีก “เจ้าป่าขอกินไฉ้กอกห้าอันนะคับมี้” เด็กจ้ำม่ำที่อ้วนมาตั้งแต่เกิดโน้มตัวไปกอดคอมารดาขณะทำท่าออดอ้อนฉอเลาะ “ได้ครับ แต่เราแบ่งกันกิน โอเคไหมครับ” “โอเคคับมี้ เจ้าป่าจะแบ่งมี้คึ่งนึง” “ใจดีจัง งั้นเราไปซื้อไส้กรอกกัน” “มี้อุ้มคับ เจ้าป่าเหนื่อยแย้ว” “ลูกชายมี้ไปทำอะไรมาทำไมเหนื่อยแล้วล่ะ” “ย้องไห้ เฮ้อ เหนื่อยแย้ว” เด็กขี้เกียจเดินด้วยขาของตัวเองหรี่ตามองมารดา ก่อนจะก้มหน้ามองพื้นอย่างเศร้าสร้อยเพื่อเรียกคะแนนสงสาร กระปุกเห็นแล้วได้แต่อมยิ้ม ไม่รู้ลูกชายเธอได้ความเจ้าเล่ห์มาจากใคร พ่อหรือแม่ จากนั้นก็ก้มลงไปอุ้มเด็กตัวจ้ำม่ำวัยสองขวบเศษมาเข้าสะเอว “น้องอยากกินไส้กรอกร้านไหนครับ” “จะเอาของยายบัวคับ ไฉ้กอกยายบัวอะหย่อย” ในเมื่อลูกอยากกินไส้กรอกร้านตรงปากทางเข้าซอยแม่ก็จะซื้อให้กินเป็นการปลอบใจ กระปุกเลยอุ้มเจ้าเด็กน้ำหนักหลายสิบกิโลตรงไปที่ร้านของยายบัว ก่อนจะมองไปที่ลูกชิ้นตรงหน้าพลางถามลูกว่าอยากกินไม้ไหน “เอาฉีแดงคับมี้ เอาฉีขาวด้วยคับ” นิ้วเล็กชี้ไปยังไส้กรอกแดงกับลูกชิ้นปลาพลางเอาลิ้นออกมาแลบเลียริมฝีปาก ดวงตากลมโตจ้องมองอาหารโปรดแทบไม่กะพริบ “เก่งจริงๆ ตัวแค่นี้ รู้มากเหลือเกินนะเจ้าป่า” ยายบัวเอ่ยชมจากใจ เด็กอะไรก็ไม่รู้ยิ่งโตยิ่งฉลาด พูดเก่งอีกต่างหาก “ยายบัวชมน้อง น้องต้องทำยังไงครับ” “ขอบคุณคับยายบัว เจ้าป่าชื่นใจมากคับ” ผู้ใหญ่พากันหัวเราะกับคำพูดตบท้ายของเด็กน้อยที่ไม่รู้เอามาจากไหน เด็กชายเจ้าป่าไม่ได้สนใจเสียงขำเพราะสายตาเอาแต่จดจ้องของอร่อยที่ยังไม่ได้เลือกอีกหลายอย่าง ไส้กรอกจ๋า ลูกชิ้นจ๋า เจ้าป่ามาหาแล้ว “น้องยืนบนพื้นนะครับ มี้อุ้มไม่ไหว” “คับ เจ้าป่าหายเหนื่อยแย้ว ยืนได้ฉะบายมาก” “เก่งมากครับ ฮึบ” กระปุกปล่อยลูกลงให้ยืนบนพื้น ก่อนจะถามว่าอยากกินอะไรเพิ่มอีก ในขณะที่สองแม่ลูกกำลังยืนเลือกลูกชิ้นอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีผู้ชายตัวสูงเดินเข้ามาซื้อลูกชิ้นของยายบัว “เดี๋ยวผมเหมาหมดเลยครับคุณยาย คิดเงินได้เลย” ภูวิศนั่งรถผ่านทางนี้เห็นคนแก่กำลังยืนขายของก็อดสงสารไม่ได้จึงลงจากรถเพื่อมาอุดหนุน เขาไม่ได้หันไปมองสองแม่ลูกที่ยืนอยู่ก่อนแล้วเพราะมัวแต่สนใจหญิงชราเจ้าของร้าน กระทั่งได้ยินเสียงใครบางคนดังขัดขึ้นมา “ไม่ให้เอาหมด ยูกชิ้นของเจ้าป่า ไฉ้กอกของเจ้าป่า” เสียงเล็กแหลมแสบแก้วหูของเด็กน้อยดึงความสนใจของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี เขาจึงหันไปมอง “คุณ! ยัยผู้หญิงห้าร้อย” คนหล่อผงะด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวเต็มสองตา และหาได้สนใจแววตาของเด็กน้อยที่กำลังมองด้วยความไม่พอใจ นอกจากสายตาที่ไม่ชอบแล้วเจ้าตัวยังทำแก้มพองลมพร้อมกับขมวดคิ้วชนกันอีกต่างหาก “ขอโทษนะคะ เรารู้จักกันเหรอ” เธอจำเขาไม่ได้ เพราะคืนนั้นทุกอย่างมันมืดสลัว แต่ก็แอบคุ้นหน้าจึงเพ่งมองดีๆ อีกครั้ง “คุณจำผมไม่ได้” ทั้งที่เขาจำเธอได้ไม่เคยลืม ภูวิศแอบเสียใจเล็กน้อยกับความรู้สึกนี้ ทว่าสายตายังไม่ละไปจากใบหน้าของหญิงสาว เขาจ้องมองเธอก่อนจะชี้มาที่หน้าของตัวเอง “มองดีๆ สิคุณ ผมเองภูวิศ” ชื่อของเขาทำให้เธอตาโต คนตรงหน้าจะใช่ผู้ชายคนนั้นจริงหรือ หญิงสาวลองมองดีๆ อีกครั้งก่อนจะอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ “คุณภูวิศจริงๆ เหรอคะ” หญิงสาวแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อสักครู่เธอยังบอกลูกอยู่เลยว่าสักวันเราคงได้เจอกัน แต่นี่มันเร็วไปไหม คิดถึงปุ๊บก็เจอปั๊บ หากแต่ผู้ใหญ่ยังไม่ทันจะได้เจรจาต่อเพราะมีตัวป่วนมาขัดจังหวะ เด็กชายเจ้าป่าใช้มือทั้งสองข้างกระตุกขากางเกงของแม่ให้ก้มหน้าลงมาคุยกับตนเอง “มี้คับ ไม่ให้ตาแก่ผมขาวเอาไฉ้กอก” ใจดวงเล็กกลัวว่าผู้ชายที่ย้อมผมสีเงินออกเทาจะเอาของชอบตรงหน้าไปจนหมดตู้ ตาหนูเหลือบมองผู้มาใหม่ด้วยหางตาก่อนจะจ้องหน้าแม่อีกครั้ง “พี่ยังไม่แก่นะไอ้หนู อย่าเรียกตาดิ” เรียกลุงยังพอว่า เรียกตาพอเลย ภูวิศแทบจะแยกเขี้ยวใส่เด็กอ้วนที่มองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร มาเรียกตงเรียกตาได้อย่างไร คนออกจะหน้าเด็กขนาดนี้ “มี้คับเจ้าป่าไม่ชอบตาแก่ผมขาว” “เรียกพี่ดีกว่าไอ้หนู เรียกตามันแก่ไป” “คุณคือผู้ชายคนนั้น คนที่ฉัน...” “ครับ ผมเองผู้ชายที่เปิดซิงคุณ” ประโยคหลังเขาโน้มตัวไปกระซิบตรงข้างใบหูของหญิงสาวที่ตัวเองจำไม่เคยลืม ก่อนจะร้องจ๊ากเพราะถูกเด็กแก้มกลมกัดขา “อ๊ากกก เฮ้ยเจ็บนะ” / “อย่าครับเจ้าป่าออกมา” มารดาของเด็กแสบรีบดึงตัวลูกชายมายืนกับตนเอง ก่อนจะกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอดังอึก เพราะมั่นใจแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าคือใคร “ไอ้หนูมากัดพี่ทำไม นิสัยไม่ดีนะแบบนี้” “หึ ไม่ให้คุย มี้ของเจ้าป่า มี้คับไม่คุยกับตาแก่ผมขาว” “ครับลูก ฉันขอโทษด้วยนะคะ แกหวงแม่มาก ขอตัวก่อนค่ะ” “เดี๋ยวก่อนคุณ เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณกับใคร” เขาถามด้วยความอยากรู้ เพราะเค้าโครงใบหน้าของเด็กชายจอมหวงแม่ช่างเหมือนตนเองตอนเด็กมาก แต่ไม่ได้รับคำตอบเพราะหญิงสาวรีบอุ้มลูกแล้วเดินหนีเข้าไปในซอยแคบๆ อย่างรวดเร็ว “พ่อหนุ่มตกลงจะเหมาลูกชิ้นยายไหมจ๊ะ” “เหมาครับคุณยาย แต่ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” “ได้สิจ๊ะ ถ้าเรื่องเกี่ยวกับคนแถวนี้ยายรู้หมดแหละ” “รู้จักผู้หญิงกับเด็กที่มาซื้อไส้กรอกเมื่อกี้ไหมครับ” “อ้อรู้จักสิ คนแม่ชื่อกระปุก ส่วนลูกชื่อเจ้าป่า แต่กระปุกมันไม่มีผัวหรอกพ่อหนุ่ม เห็นว่าท้องไม่มีพ่อน่ะก็เลยออกจากบ้านมาเช่าห้องอยู่กันสองคนกับลูกที่นี่” “ท้องไม่มีพ่อ! เด็กผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่มีพ่อเหรอครับ” “อืม น่าสงสารนะ แถมคนแถวนี้ก็ชอบล้อว่าไอ้ลูกไม่มีพ่อ” คำพูดของแม่ค้าวัยชราทำให้ภูวิศนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะตั้งคำถามถึงเรื่องอื่นๆ ต่อ จนได้รู้ว่าผู้หญิงที่ตนเองเคยมีสัมพันธ์แบบวันไนต์สแตนด์เมื่อหลายปีก่อนทำงานอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เรื่องอื่นเขาไม่ได้สนใจเท่าเรื่องของเด็กชายเจ้าป่า มันจะเป็นไปได้ไหมที่ไอ้หนูปากร้ายขี้หวงแม่จะเป็นลูกของเขากับเธอ “เป็นไปไม่ได้หรอก ในเมื่อคืนนั้นเราใช้ถุงยางนี่หว่า” หลังจากกลับมาถึงห้องนอนส่วนตัว เพลย์บอยตัวพ่ออย่างภูวิศเอาแต่ครุ่นคิดถึงสองแม่ลูกก่อนส่ายหัวไปมาน้อยๆ หากแต่สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความสงสัย ตกลงเด็กชายเจ้าป่าเป็นลูกของใครกัน เธอท้องกับเขาหรือเปล่า