รุ่งเช้าฉันออกจากคอนโดราว ๆ เจ็ดโมง ต้องไปเตรียมราวน์คนไข้ที่วอร์ดเด็กที่มีคนไข้แน่นเอี๊ยด และรออาจารย์หมอมาดูเคส อีกทั้งวิเคราะห์ปรับการรักษาด้วย ฟังแล้วดูเหนื่อยใช่มั้ย? แต่หารู้ไม่ มายืนตรงนี้เหนื่อยกว่าสิบเท่า ทำไมถึงเลือกขายตัวก็คิดดูเอาเองแล้วกัน เพราะตั้งแต่ฉัน Extern ฉันไม่มีเวลาเวิ้นเว้อเลย กินข้าวเช้าตอนเที่ยงกินข้าวเที่ยงตอนสี่ทุ่ม จนตอนนี้ฉันรู้ซึ้งสุด ๆ ว่าการเลือกเรียนเฉพาะทางมันคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับฉัน แต่ฉันต้องใช้ทุนให้หมดด้วยการทำงานในโรงพยาบาลรัฐถึงสามปี หรือนอกเหนือจากนี้คือใช้ทุนด้วยเงิน และสอบเรียนต่อเฉพาะทางที่มันยากและกำลังขาดแคลน โรงพยาบาลรัฐ XX “แกโอเคนะมะนาว แกไม่ได้รักเขาใช่มั้ย?” มาถึงฉันก็บอกอันติงถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ไม่ได้บอกเธอทั้งหมด บอกแค่ฉันถูกยกเลิกข้อตกลง แล้วจะเลิกทำงานนี้เท่านั้น “ไม่นะ ฉันไม่ได้รัก” ฉันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอีกเช่นเคย “แล้ว