“เราไม่ได้มีอะไรกันแค่วันนี้วันเดียวเหรอคะ?” ฉันถามตามหลังผู้บริหารหนุ่มที่กำลังเดินมุ่งไปที่ห้องแต่งตัว จนเขาตอบกลับมาทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังให้
“ถ้าฉันยังไม่เบื่อเธอ เธอก็ไปไหนไม่ได้”
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะเบื่อฉันคะ?” เท่านั้นแหละร่างสูงก็ชะงัก และหันมามองหน้าฉันทันที
“ทำไมเธอต้องถามเซ้าซี้ อยู่ในที่ของตัวเองก็พอ ฉันเรียกใช้เมื่อไหร่ค่อยเจอกัน มันยากตรงไหน?”
“ก็ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ แถมมีหนี้ต้องจ่าย ต้องเรียนและฝึกงาน ถามตรง ๆ นะคะเงินสิบเก้าล้านคุณจะให้ฉันได้เมื่อไหร่ เรื่องเจอกันฉันยังไงก็ได้ แต่ขอเงินให้ฉันก่อนได้มั้ยคะ”
“เธอคิดว่าฉันโง่รึไง?”
ฉันชะงักไปครู่กับประโยคนั้น ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาเขาเพื่อไถ่ถามให้แน่ใจ ถึงแม้จะเจ็บและระบมแค่ไหน แต่เรื่องเงินฉันต้องไม่พลาด เพราะที่ฉันยอมทำถึงขนาดนี้ก็เพราะเงินทั้งนั้น ฉันต้องได้สิ!
“หมายความว่ายังไงคะ?”
“หมายความว่าฉันจะทยอยจ่าย
