มันมีคนประเภทไหนกันที่ลืมแม้กระทั่งตัวเองกินอะไรไม่กินอะไร ฉันได้แต่คิดแล้วก็สงสัย แต่ก็ตามเคยค่ะ ไม่ได้ถามอะไรเขา เพราะเนื้อที่กำลังค้างบนกระทะมันเริ่มแห้งและจะไหม้แล้ว
“แดดดี๊คะ สเต๊กเสร็จแล้วค่ะ” หลังจากที่จัดจานวางผักตกแต่งพอหอมปากหอมคอ ฉันก็ยกจานออกไปข้างนอกพร้อมกับขวดไวน์แดง
จนคุณเซอร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สาน วางโทรศัพท์มือถือคว่ำลงบนโต๊ะแล้วกอดอกมองไปทางอื่น
“ฉันไม่กิน” ฉันก้มมองจานสเต๊กที่ตัวเองเพิ่งวางลงทันที
“อ้าว มะนาวอุตส่าห์ทำให้นะคะ”
“ฉันไม่ได้สั่งและฉันก็ไม่หิว เธอกินเถอะ” ฉันทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้สานทันที ก่อนที่จะนั่งจ้องหน้าเขาหน้าบูดบึ้ง
“มองอะไร? รีบกินสิ ฉันรีบกลับ” เมื่อเสียงคุณเซอร์เริ่มแข็งขึ้น ฉันก็รีบหยิบมีดและส้อมขึ้นอัตโนมัติ ก่อนที่จะค่อย ๆ หั่นเนื้อในจานแล้วถามเขาไปด้วย
“ช่วงนี้งานหนักเหรอคะ? ทำไมแดดดี๊หลง ๆ ลืม”
“อืม งานหนัก”
“แดดดี๊ควรพักผ่อน หรือไป
