"จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าอย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน" จากัวร์เอ่ยเสียงดุปรายตามองร่างบางที่นั่งอยู่บนตักแกร่งของชีต้าห์บนรถคันหรูที่กำลังขับเคลื่อนไปข้างหน้า
"บลูเบลล์ไม่ได้เข้าใกล้เขานะคะ เขาเดินเข้ามาหาบลูเบลล์เองค่ะ" เด็กสาวตอบหน้าซื่อตาใส ก็จริงอย่างที่เธอว่าเธออยู่ตรงนั้นมาเกือบชั่วโมงแล้วอยู่ๆปอเช่ก็เดินมาหาเธอเอง
"ยังจะเถียงอีกเหรอบลูเบลล์" จากัวร์เอ่ยเสียงดุเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งหน้างอง้ำบนตักน้องชาย
"ชีต้าห์บลูเบลล์หิวแล้ว" เมื่อเธอไม่อยากจะโต้เถียงกับจากัวร์แล้วจึงเอนศีรษะไปซบต้นคอหนาของคนตัวโตอย่างออดอ้อน
"หื้ม? เพิ่งจะกินไปเองนะ" ชีต้าห์เลิกคิ้วหนาขึ้นถามกับความหิวที่ไม่บันยะบันยังของคนตัวเล็ก ไม่รู้กระเพาะของเธอมันมีหลุมดำซ่อนอยู่หรือยังไงกันถึงได้หิวบ่อยขนาดนี้
"ก็บลูเบลล์หิวแล้วหนิคะ" เสียงหวานตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ จนร่างสูงเจ้าของตักต้องเบนสายตาไปมองพี่ชายของเขาอย่างขอควา
