บทนำ
828 Words
@โรงเรียนมัธยมเฟอร์เรฮิวล์
ตึก ตึก~
เสียงวิ่งของฝ่าเท้าที่ดังกระทบกันกับพื้นในเขตรั้วโรงเรียน สายน้อยในชุดนักเรียนถูกระเบียบกำลังวิ่งหนีบางสิ่งที่ทำให้ใบหน้าสวยกลับฉายแวววิตกกังวลและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
แกร๊ก!
เสียงประตูที่ถูกปิดลงจากห้องเก็บของที่ใหญ่โตมากกว่าจะเป็นห้องเก็บของได้ ร่างเล็กแทรกกายเข้าไปยังห้องๆหนึ่งแล้วปิดประตูใส่กรอนอย่างแน่นหนาเพื่อหวังว่าจะไม่มีใครสามารถพบเจอเธอได้
"โอ๊ยหัวใจจะวาย" เสียงหวานเอ่ยเปร่งออกมาอย่างเหนื่อยหอบเพราะเธอวิ่งมาจากหน้าโรงเรียนจนมาถึงห้องเก็บของหลังโรงเรียนด้วยความเร็วสุดชีวิต
"เสียงดังฉิบ"
"แม่ช่วย ผีหลอก" ทันทีที่ได้ยินเสียงเข้มดุดันที่ดังออกมา ร่างบางก็แทบจะยกมือไหว้ด้วยความกลัวจับใจ
"ผีบ้านเธอหรือไง" เสียงทุ้มเปร่งออกมาอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงที่ค่อยๆเดินย่างกรายเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์
"จะ จากัวร์เหรอ" เสียงหวานใสเอ่ยเรียกด้วยความโล่งใจ มือบางยกขึ้นทาบอกเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือจากัวร์หลานชายเจ้าของโรงเรียนนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแต่เธอกับเขาก็อยู่ในระดับชั้นเดียวกัน แถมเขายังเป็นบุคคลอันตรายที่ไม่มีใครกล้าจะเข้าใกล้
มาเฟีย..
เขาคือลูกชายหัวหน้ามาเฟียผู้มีอิทธิพลที่สุดในตอนนี้และน่าจะต่อไปอีกด้วย
"ไสหัวไป" เสียงดุดันเยือกเย็นเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักหนา เส้นผมสีดำขลับรับกับดวงตาเฉี่ยมคมดุดันสีเทาเข้มช่างดูเย็นชาและเย็นยะเยือกยามได้สบตามอง
ริมฝีปากที่ถูกเจาะใส่ห่วงเอาไว้ รับกับจมูกโด่งที่ทำให้เขาดูน่ากลัวแบดยิ่งขึ้น
"เอ่อ.. ขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมคะ สัญญาว่าจะอยู่เงียบๆ"
"ออกไป" จากัวร์เอ่ยสั่งเสียงเรียบเมื่อร่างบางตรงหน้าตัวสั่นระริกด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าเธอกลัวเขาหรือกลัวสิ่งที่เธอกำลังหนีมากันแน่
"ขอร้องล่ะ บลูเบลล์จะไม่ทำตัวเสียงดังแค่จะอยู่ที่นี่เงียบๆสักพักนะคะ"
"บลูเบลล์?" คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นคำถามเมื่อคนตรงหน้าดันเอ่ยชื่อที่คุ้นหูเขาเอามากๆ
"ชะ ใช่ค่ะ บลูเบลล์อยู่ชั้นเรียนเดียวกับจากัวร์ไงคะ แต่คนละห้องกัน" บลูเบลล์ยิ้มบอกแม้ว่าร่างกายเธอจะสั่นระริกจนอีกฝ่ายจับสังเกตุได้ก็ตาม
"เธอรู้จักฉัน?" เจ้าของใบหน้าคมเย็นชากดตามองใบหน้าสวยอย่างจับผิด คงไม่ใช่ว่าเธอรู้จักเขาแล้วตามมาเสนอตัวให้เขาหรอกใช่ไหม
"รู้สิคะ ก็จากัวร์เป็นหลานเจ้าของโรงเรียนหนิ ใครจะไม่รู้จัก" บลูเบลล์ตอบหน้าซื่อตาใสไร้ความโกหก
"งั้นก็ต้องรู้สิ ว่าเธอเข้ามาในที่ของฉันมันก็ไม่ต่างจากการเสนอตัว"
"ห๊า.. คงต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่ๆเลยค่ะ เข้าใจผิดอย่างแรงเลยด้วย" บลูเบลล์ปฎิเสธรัวๆเธอแค่ต้องการจะมาซ่อนตัวชั่วคราวเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะมาเสนอตัวให้เขาเลยสักนิด
"เข้าใจผิด?" จากัวร์เอ่ยถามอีกครั้ง มุมปากหยักกระตุกยิ้มราวกับเขากำลังมองชิ้นเนื้อตรงหน้าเป็นของเล่น
เหยื่อ..
เขามักจะใช้คำนี้ในการเรียกผู้หญิงที่เสนอเรือนร่างให้ เพราะเขาแค่จะกินครั้งเดียวแล้วจบไม่ต่อสัมพันธ์และไม่เหลียวมองเหยื่อที่เคยกินแล้ว..
...เพราะเหยื่อที่ได้กินไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็ไม่ต่างจากของเหลือแล้วยังไงล่ะ
หงึกหงัก~
บลูเบลล์พยักหน้าหงึกหงักเป็นการตอบรับว่าจากัวร์ได้เข้าใจผิดเธอไปแล้วจริงๆ
"งั้นเหรอ.. แต่ฉันว่าไม่" จากัวร์สืบเท้าเข้าหาจนแผ่นหลังบางของบลูเบลล์แนบชิดไปกับบานประตูอย่างไร้หนทางหนี
"จะ ใจเย็นๆแล้วค่อยๆคุยดีกว่าไหมคะ"
"เธอถนัดคุยหรือไง โทษทีฉันถนัดใช้ร่างกายมากกว่า" ดวงตาคมดุดันกวาดมองไปทั่วใบหน้าหวานที่แดงซ่านไปด้วยความเขินอายเมื่อจากัวร์ใช้นิ้วมือหนาลูบไล้ไปตามต้นขอขาวระหง
"งะ งั้นต้องทำยังไงคะ ไปวิ่งรอบสนามไหมคะ" บลูเบลล์เงยหน้าถามด้วยความหวังดี เพราะเธอเพิ่งจะเข้ามาเรียนที่นี่ได้แค่เดือนกว่าๆเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาเธอเรียนแค่ที่บ้านจนแทบไม่ได้ออกไปข้างนอกด้วยซ้ำ
ขุมนรก..
นั่นแหละคือบ้านที่เธออยู่
"ฉันจะออกแรงกับเรื่องแบบนั้นไปทำไม"
"....."
"ถ้ามีเรื่องให้ได้ออกแรงได้ดีกว่าอยู่ตรงหน้า"
- Writer
