แผนร้าย บำเรอรักมาเฟีย(ขัดดอก)

ทะเลาะ

เวลาเที่ยงของอีกวันร่างบางที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเธอหันมองซ้ายขวาโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เมื่อหันไปข้างๆก็พบกับเขาที่นอนไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่ข้างๆเธอ เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เมื่อคืนเธอเมามากและเธอก็สมยอมเขาเอง จะโทษเขาก็ไม่ได้ เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้นเธอก็พยายามที่จะลุกขึ้นเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำแต่เมื่อลุกขึ้นก็ต้องล้มพับลงไปเหมือนเดิม เพราะเธอเจ็บตรงกลางกายอย่างมากไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

" โอ้ยยย!!! เจ็บชะมัด "

ร่างสูงลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเธอร้องออกมาเขาหันไปมองซ้ายขวาก็เห็นเธอล้มลงที่ข้างเตียง

" ลงไปหาอะไรกินตรงนั้นล่ะคุณ "

เขาถามพร้อมกับทำหน้ากวนใส่และเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมแค่ท่อนล่างพร้อมกับเดินมาหาเธอ และช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว

" คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะฉันเดินเองได้ เดี๋ยวฉันตก "

หญิงสาวปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขา

" ผมไม่ปล่อยให้คุณตกลงไปง่ายๆหรอกน่า ถ้าคุณเดินเองได้คุณไม่ล้มไปแบบนั้นหรอก คุณจะไปห้องน้ำไม่ใช่หรอเดี๋ยวผมไปส่ง เจ็บขนาดนี้ยังจะอวดเก่งอีก "

เขาถอนหายใจแล้วเดินไปส่งเธอที่ห้องน้ำจากนั้นเขาก็รีบออกมาเพราะกลัวจะอดใจไม่ไหวแล้วรังแกเธออีกรอบดูจากสภาพของเธอแล้วถ้าเขารังแกเธอเธอคงได้นอนแอดมิดโรงพยาบาลเป็นแน่

ระหว่างที่รอเธออาบน้ำเขาก็ได้โทรไปหาเพื่อนของเขาซึ่งเป็นหมอ

" ไอ้ปีเตอร์ฉันมีเรื่องจะถามแกหน่อย "

" ว่ามาสิ ฉันมีเวลาไม่มากนะ ต้องเข้าประชุมเคสด่วน "

ปีเตอร์บอกเพื่อนไปเพราะเช้านี้เขามีประชุมเคสผ่าตัดใหญ่

" คือว่าฉันมีอะไรกับผู้หญิงคนนึงแล้วฉันไม่ได้ป้องกันเธอมีโอกาสจะท้องไหมวะ "

เขาถามเพื่อนของเขาออกไปถ้าเธอท้องเขาจะดีใจมาก

" แกเตรียมเป็นคุณพ่อมือใหม่ได้เลย "

เพื่อนเขาพูดออกไปอย่ากวนๆตามจริงแค่นี้ไม่เห็นต้องถามเลย

" แล้วแกมียาแก้ฟกช้ำบ้างไหมวะ ดูเหมือนเธอจะเจ็บมากเดินไม่ไหว "

เขาถามเพื่อนออกไปเพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอจะหายามาให้เธอกินและทา

" หนักขนาดนั้นเลยหรอวะ ถ้าแกรู้ว่าน้องเขาบอบบางวันหลังแกก็เบาๆลงบ้างนะ เดี๋ยวฉันจะจัดยาไว้ให้ แกก็ให้บอดี้การ์ดของแกแวะเข้ามาเอาแล้วกันแค่นี้นะเดี๋ยวฉันจะเข้าประชุมแล้ว "

" เออเออ "

เขาวางสายจากเพื่อนแล้วเขาก็จัดการบอกบอดี้การ์ดให้ไปเอายาที่โรงพยาบาลทันที

เวลาผ่านไปพักใหญ่น้ำรินเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพอิดโรยโดยบวกกับความโมโหเธอมองตัวเองที่กระจกในห้องน้ำเธอถึงกับตกใจเขาทำอะไรกับร่างกายของเธอทำไมเธอถึงได้มีสภาพเยินขนาดนี้แล้ววันนี้เธอจะไปทำงานได้ยังไง แล้วยังเรื่องเรียนอีกเธอไม่เคยขาดเรียนเลยสักครั้ง แล้วดูวันนี้สิมองนาฬิกาก็เที่ยงแล้ววันนี้เธอคงต้องขาดเรียนแน่เพราะเขาคนเดียวเลย

" นี่คุณ...คุณทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไงคุณทำรอยเต็มร่างกายฉันไปหมดเลย "

เธอว่าเขาอย่างไม่พอใจ

" ก็เมื่อคืนคุณยั่วโมโหผม ผมจะให้คุณนอนแล้วแต่คุณไม่อยากนอนเอง "

" นี่คุณหาว่าเป็นความผิดของฉันหรอ "

" เอาล่ะผมผิดเอง ผมขอโทษโอเคไหม "

เขาเลือกที่จะขอโทษเธอเพื่อตัดปัญหาปกติแล้วเขาไม่เคยต้องขอโทษใครเลยด้วยซ้ำ

" ไม่ ฉันต้องการออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ฉันเกลียดคุณ "

เธอว่าเขาอย่างเหลืออด ก็ไม่ให้เธอเกลียดเขาได้ยังไงเขาพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป เธออุตส่าห์เก็บไว้ให้คนที่เธอจะแต่งงานด้วยแต่เขากับพรากมันไปอย่างไม่ใยดี

" ผมไม่ให้คุณไป "

" ฉันจะไป คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน "

เธอเถียงเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้

" OK ถ้าคุณจะไปผมก็ไม่ห้ามแต่คุณต้องกินยาแล้วก็ทายาที่ผมเตรียมมาให้ก่อน "

เขาว่าแล้วจัดการเอายามาวางให้เธอกินเธอก็จัดการกินยานั้นจนหมด แล้วเชิดหน้าไม่คุยกับเขา

" คุณนั่งลงสิเดี๋ยวผมจะทายาให้ "

" ฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น นอกจากจะกลับบ้าน "

เธอว่าแล้วเดินกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าตัวเดิมของเธอชุดเมื่อคืนแล้วเดินออกมารอเขาอยู่ที่หน้าห้องเพื่อให้เขาไปส่งเธอหรือเขาอาจจะให้บอดี้การ์ดของเขาไปส่งเธอเหมือนตอนที่มารับก็ได้

และสุดท้ายเขาก็ยอมให้เธอกลับโดยที่เขาเป็นคนไปส่งเธอที่คอนโด เธอไม่ให้เขาขึ้นไปข้างบน เขาก็ไม่อยากรั้งเธอไว้วันหลังค่อยมาตามง้อเธอก็ได้

มิรินที่เดินมาทั้งน้ำตาเธอร้องไห้หนักมาก เมื่อขึ้นมาถึงห้องแล้วเธอเหนื่อยเขาทำกับเธอเหมือนเธอไม่มีศักดิ์ศรี จบแล้วความสาวที่เธอเฝ้าหวงแหนเขาพรากมันไปหมดแล้ว พรุ่งนี้เธอตั้งใจจะบอกเรื่องวันนี้ให้กับเพื่อนได้รับรู้และเธอจะไม่รับงานพรีเซ็นเตอร์เพราะเธอไม่อยากเจอกับเขาอีก เงินเธอก็เสียดายอยู่หรอกแต่ถ้าจะทนอยู่ให้เขาพูดจาถากถางและดูถูกเธอเธอก็ทำไม่ได้เหมือนกัน สู้เธอเลือกปฏิเสธเองไปเลยดีกว่า เงินจำนวนนี้ถ้าเธอขยันหน่อยก็หามาได้เหมือนกัน เธอได้แต่นอนร้องไห้แล้วนอนหลับไป ทำให้เธอลืมเรื่องกินยาไปซะสนิทเลย