อื้อ พรึบ!
กล้ามแขนล่ำสัน โอบอุ้มร่างอรชรอ้อนแอ้น ขึ้นไปนั่งบนซิงค์ล้างมือ ก่อนจะใช้ฝ่ามือใหญ่ ดันท้ายทอยเล็ก ไม่ให้ถอนจูบ จนกว่าจะสั่งสอนเด็กแสบ ที่พูดจาโดยไม่คิดดีๆ ก่อน
“อื้อออ!”
สองมือเล็กกะทัดรัด พยายามผลักดันแผงอกแกร่งกร้าน ให้ถอยออกห่าง เพราะออกซิเจนในปอด กำลังจะหมดลงในอีกไม่ช้า หากเขาไม่ผละจูบดุดัน เธออาจจะสิ้นใจคาอก
จ๊วบ!
ทันทีที่ริมฝีปากร้อนผ่าวยอมผละจูบ สาวน้อยก็รีบกอบโกยอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ขณะที่กลิ่นคาวเลือด ยังคงคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก มิหนำซ้ำยังรู้สึกแสบบริเวณกลีบนุ่ม
“ฮึบ!”
หนูดีชักสีหน้าบึ้งตึง พลางเป่าแก้มป่องเป็นก้อนซาลาเปา ก่อนจะกระโดดลงจากซิงค์ล้างมือ แล้วเดินกระแทกเท้าเล็ก กลับเข้าไปในห้องนอน และแทนที่อีกฝ่ายจะตามมาง้อ กลับปล่อยให้เธอนั่งปุ๊กลุก อยู่บนเตียง เพียงลำพัง
สิบนาทีต่อมา
กระต่ายน้อยขี้งอน ทำการแบ่งอาณาเขตบนเตียงนอนคิงไซซ์ ด้วยหมอนข้างสองใบ ที่นำมาก
