กลับกลายเป็นบัวบกที่ถูกยิงแขน กระสุน 1 ใน 3 นัดฝังใน ปืนในมือร่วงลงกระทบพื้น และดูราวกับจะไม่สามารถจับปืนขึ้นมายิงใครได้อีก จากฝีมือการเล็งยิงจากบนต้นไม้ของภูผา ชายหนุ่มอยู่ระหว่างรอคอยกำลังเสริมจากเอกพลและสน.ใกล้เคียง ถึงอย่างนั้นก็จะปล่อยให้มีคนเจ็บคนตายไปมากกว่านี้ไม่ได้ ! !
“ ใครน่ะ ! ? ” พักตราหันขวับไปที่หน้าต่าง บานที่ตรงกับต้นไม้ใหญ่ในสวนกว้างของคฤหาสน์ จุดที่กระสุนพุ่งเข้ามา แต่ภูผาก็อาศัยความมืดพรางตัวอยู่ภายใต้ร่มไม้ใบหนาได้อย่างไร้พิรุธ
“ แกเรียกใครมาช่วย บอกมา ! ” ขจรกระชากคอเสื้อชวินขึ้นมาคาดคั้นถาม
“ ฉันจะไปเรียกใครได้ ในเมื่อพวกแกไปอยู่กับยัยนั่นหมดแล้ว ! ” ชวินจ้องหน้าขจร ทั้งผิดหวังและคับแค้น มือข้างที่ถูกเหยียบบวมแดงและไหวสั่น มันเจ็บปวด... เจ็บไปถึงข้างในใจ
“ หรือว่าจะเป็นตำรวจนั่น ” พักตราพึมพำกับตัวเองด้วยความกังวล
...2-3 วันมานี้ เธอมัวแต่พุ่งเป้าไปที่ชวิน จนลืม
