เวลาผ่านเกือบสองชั่วโมงสงครามในห้องถึงหยุดลง วายุไม่ได้คิดจะปล่อยให้ไอรดาได้พักนาน แต่เขาแค่เข้าห้องน้ำเท่านั้น ช่วงจังหวะนี้แหละที่ไอรดาจะแอบหนีออกมาได้ เธอเหนื่อยจนร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ วายุให้ความร่วมมือดีมากเกินไป
ทว่าพอเปิดประตูออกมาไอรดาก็ต้องเลิกคิ้วสูง ศัตรูคู่แค้นของเธอยังคงไม่ไปไหน มิรายังนั่งอยู่หน้าห้องอย่างหมดสภาพ
ซึ่งไอรดาไม่สงสาร เธอเหยียดยิ้มมองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน น่าสมเพชได้มากกว่าที่คิด…
“หมดแรงทุบประตูแล้วเหรอ เฮ้อ บาปของพวกอยากได้ของคนอื่นมันก็เป็นแบบนี้แหละนะ อยากคุยอะไรเข้าไปคุยกับเขาเองสิ มานอนขวางเหมือนน้องด่างหน้าเซเว่นทำไม”
เธอยื่นหน้าไปพูดกับคนที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูห้อง โดนแค่นี้จะเป็นจะตาย เวลาทำกับคนอื่นกลับไม่เคยเห็นอกเห็นใจ
พูดจบไอรดาก็เดินข้ามร่างในชุดสีขาวสั้นออกไปโดยไม่ได้หันหลังสนใจว่าในห้องนั้นจะเป็นอย่างไร
เชิญหยุมหัวกันเองค่ะ!
