วายุนั่งร้องไห้เฝ้าโทษตัวเองทุกวัน การจากไปของไอรดาไม่ใช่การฆ่าตัวตาย แต่เป็นการจัดฉากจากมิรากับแม่ของเธอ พวกเขาโกรธที่วายุปฏิเสธการแต่งงาน ทุกความโกรธจึงเอาไปลงที่ไอรดา หลังจากจัดงานทุกอย่างเสร็จ วายุฝันว่าไอรดากำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความเกลียดชังเขา
ทุกคืนวายุไม่เคยหลับตาลงได้เลย เขายังคงเจ็บปวดขังตัวเองในห้องที่เคยอยู่ด้วยกัน มันคงดีถ้าเขารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้
“โกรธเกลียดผมมากเลยใช่ไหม ฮึก คุณถึงเลือกจะไปอยู่ที่อื่น เขาคนนั้นดีกว่าผมมากเลยเหรอ ผมจะตามคุณไปนะไอ”
ชายหนุ่มนอนกอดภาพไอรดาบนเตียงกว้างหลังจากกินยานอนหลับ
“อยากไปหาเขาเหรอ” เสียงหนึ่งดังเข้ามาในหูทว่าวายุไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ เขาเพียงตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ
“พาผมไปหาไอที ผมยอมทุกอย่าง” แม้ความปรารถนานี้อาจไม่เป็นจริงแต่วายุก็ยังอยากร้องขอ
“มนุษย์โง่เขลาชอบมาเสียใจในวันที่สาย แม้ต้องแลกกับความเจ็บปวดก็ยอมเหรอ ถ
