บทที่สอง
1779 Words
วันถัดมา
“ เออน้ำหวาน เดี๋ยวหลังมื้อเย็นของคุณเหม ป้าจะพาหนูไปกราบสวัสดีท่านนะ ”
“ จ้ะป้า ” น้ำหวานตอบพร้อมกับความกระดากอยู่ในใจที่จะต้องไปพบคุณเหมราชทั้งที่เมื่อคืนเธอพึ่งไปแอบดูเรื่องน่าละอายของเขามาแท้ ๆ
หลังมือเย็น ป้าพาเธอเดินเข้าไปในเรือนหลังใหญ่ ตรงไปยังห้องโฮมเธียเตอร์ที่คุณเขานั่งอยู่บนโซฟาเบดหนังหนานุ่มสีน้ำตาลราคาแพง เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงลำลองขายาวผ้าเรยอนสีครีม มีแก้วไวน์วางอยู่บนถาดรองแก้วบนโต๊ะและเขาผินหน้ามามองเธอด้วยทีท่าสง่างามเคร่งขรึมเช่นเคย
“ คุณเหมคะ ฉันพาน้ำหวานมากราบค่ะ ” เขาพยักหน้าแล้วยิ้มบาง ๆ น้ำหวานเดินเข้าไปหาห่างจากโซฟาราวหนึ่งเมตรก่อนจะคุกเข่าลงนั่งบนพื้น ก่อนจะยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้
“ สวัสดีค่ะคุณเหม ”
“ สวัสดีน้ำหวาน เรียนเป็นยังไงบ้าง ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทุ้มนุ่มอย่างเคย แต่ไฉนในหัวเธอจึงมีแต่เสียงคำรามอันดุดันก้องอยู่ก็ไม่รู้สิน่า
“ ก็... ดีค่ะ หนูได้เกรดเฉลี่ย 3.9 นี่ผลการเรียนค่ะ ”
บอกพลางยื่นสมุดรายงานผลการเรียนให้ เขาหยิบมันขึ้นมาเปิดดูแล้วยิ้ม
“ เก่งมาก นี่เหลืออีกเทอมเดียวก็จะจบมัธยมแล้วสินะ ”
“ ใช่ค่ะ พอเปิดเทอมไปก็จะเริ่มมีการสอบ TCAS แล้ว ”
“ คิดไว้ว่าจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยทางด้านไหน ”
“ ที่มอง ๆ ไว้ก็คณะบริหารธุรกิจหรือไม่ก็เศรษฐศาสตร์ค่ะ ”
“ ดี จบแล้วจะได้มาช่วยฉันดูแลกิจการได้ ฉันแก่ขึ้นทุกวัน มีคนในบ้านที่ไว้ใจมาช่วยผ่อนแรงบ้างก็ดี ”
“ ใครบอกว่าคุณเหมแก่ล่ะคะ ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย ” คราวนี้เป็นป้าแววที่พูดสอดขึ้น เหมราชยิ้ม
“ ฉันย่างสามสิบหกแล้วนะแวว ไม่ใช่เด็กหนุ่มยี่สิบต้น ๆ ”
“ คุณเหมก็ยังแข็งแรงดูหนุ่มกว่าวัยตั้งเยอะแน่ะค่ะ วัยนี้กำลังน่าสร้างครอบครัวเลย ” ผู้เป็นนายนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
“ จะสร้างไปทำไมล่ะครอบครัวน่ะในเมื่อฉันมีทุกอย่าง อยู่แบบนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว ไม่อยากหาเหาใส่หัวหรอกนะ บ้านช่องก็มีแวว มีทุกคนคอยช่วยดูแลแล้วนี่ ”
“ มันไม่เหมือนกันนี่คะ คนรับใช้กับครอบครัว ภรรยา ลูก ”
“ ทำไมจะไม่เหมือนกัน ทุกคนที่นี่ก็อยู่ด้วยกันมาเนิ่นนานเราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันอยู่แล้วนี่ ”
“ ค่ะ ” ในที่สุดแม่บ้านผู้ซึ่งอยู่กันมานานก็ยอมจำนน
“ เออ เย็นวันอังคารไอรีนจะมาทานมื้อเย็นด้วย เขาติดใจขนมจีนเขียวหวานเนื้อของแวว ให้มีในเมนูอย่างหนึ่งนะ อย่างอื่นก็แล้วแต่จะพิจารณา ”
“ รับทราบค่ะคุณเหม ”
“ ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะไปพักผ่อนเถอะ ขาดเหลืออะไรก็บอกฉันนะน้ำหวานไม่ต้องเกรงใจ ”
“ ขอบพระคุณคุณเหมมากค่ะ ”
“ ถ้าอย่างนั้นลาเลยนะคะจะได้ไม่กวนเวลาพักผ่อนคุณเหม ” ป้าแววว่า ผู้เป็นนายพยักหน้าแทนคำตอบ
น้ำหวานกับป้าแววเดินกลับออกไป เด็กสาวเหลือบมองลอดช่องประตูอย่างไม่ได้ตั้งใจ พบว่าดวงตาคมดุดันนั้นก็จ้องมองมาอยู่แล้วเช่นกันก่อนประตูจะถูกปิดลง
ขณะเดินกลับเรือนนอน น้ำหวานก็เอ่ยปากถามกับป้าแวว
“ ใครกันเหรอป้า คุณไอรีนอะไรนั่นน่ะ ”
“ สงสัยคนนี้คุณเหมจะเอาจริงซะล่ะมั้ง เห็นเทียวไปเทียวมาอยู่นานกว่าคนอื่น ”
“ แฟนคุณเหมเหรอ แต่ไหนว่าไม่มีแฟน ”
“ ป้าก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ของสังคมคุณเหมหรอกนะว่าเป็นยังไง เห็นบอกว่าเพื่อนแต่ก็เคยมาค้างด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกัน ” พูดจบป้าแววก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ทำให้ผู้เป็นหลานสงสัย
“ แล้วถอนหายใจทำไม เมื่อกี้ยังบอกอย่างให้คุณเหมมีครอบครัวอยู่เลย ”
“ มันก็คงจะดีนั่นแหละดูเหมาะสมกันดีทั้งหน้าตาฐานะและทางสังคม เห็นเจ้าทัศน์เคยบอกว่าที่บ้านคุณไอรีนเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าประเภทเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านที่บริษัทอสังหาของคุณเหมไปเป็นลูกค้าอยู่บ่อยครั้ง แต่ป้าว่าเธอดูแปลก ๆ ”
“ แปลกยังไงเหรอคะ ”
“ เวลาอยู่ต่อหน้าคุณเหมเธอก็ดีนะแต่พอลับหลังเป็นอีกอย่าง พูดจาออกไปทางเหยียดจิกกัดพวกเราที่เป็นคนใช้น่ะ ”
“ ทำไมคุณเขาต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะคะ ”
“ ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะนิสัยส่วนตัวเขาล่ะมั้ง คิดว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูงแล้วเหยียดมนุษย์ด้วยกันเองเพราะฐานะต่ำกว่า เออ ช่างมันเถอะ มันเรื่องของเจ้านายเราไม่เกี่ยว เดี๋ยววันจันทร์ไปตลาดกับป้าไปช่วยกันซื้อกับข้าวแล้วกลับมาเตรียมอาหารเอาไว้ ว่าจะทำแกงเขียวหวานเนื้อที่เขาสั่งมาหนึ่งอย่าง ที่เหลือก็ไข่ตุ๋นทรงเครื่อง แกงจืดปลาหมึกยัดไส้ กุ้งผัดหน่อไม้ฝรั่ง เท่านี้ก็น่าจะพอ ”
“ มีแต่จืด ๆ ไม่เอาแกงอีกสักอย่างล่ะคะ ”
“ คุณเหมไม่ชอบกินเผ็ด ลืมหรือไง ”
“ เออจริงด้วย หนูลืมค่ะ ”
พูดพลางนึกถึงหน้าขรึม ๆ กับลีลาอันดุดันของเขาแล้วหน้าแดงก่ำ คุณเหมไม่กินเผ็ดแต่ตัวจริงทั้งเผ็ดทั้งดุเป็นบ้าเลย
สามวันถัดมา
เย็นวันอังคารที่ผู้เป็นนายแจ้งว่าจะมีแขกมารับประทานมื้อเย็นที่บ้าน น้ำหวานช่วยป้าทำกับข้าวและตั้งโต๊ะเตรียมอาหาร จนกระทั่งถึงเวลา 17.50 น. ก็มีรถคันหนึ่งเลี้ยวเข้ามาในตัวบ้าน นก หนึ่งในคนรับใช้เดินออกไปต้อนรับ
“ มาแล้วเหรอ ” เสียงทุ้มดังขึ้นขณะที่น้ำหวานกำลังลำเลียงอาหารช่วยป้า เธอหันกลับไปมองเห็นร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดกางเกงขาสามส่วนสีขาวกับเสื้อโปโลสีดำแบบอยู่บ้านสบาย ๆ กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายโชยออกมาจาง ๆ เมื่อคุณเขาเดินผ่าน
“ น่าจะใช่นะคะ เจ้านกออกไปรับแล้วค่ะ ” ป้าแววตอบก่อนจะรีบจัดอาหารบนโต๊ะให้พร้อม
ไม่นานหญิงสาวร่างสูงโปร่ง นัยน์ตาเฉี่ยว ผิวขาว ผมสไลด์บ็อบเทประบ่าสีบลอนด์เทา แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยชุดเดรสสีแดงรัดรูปร่างเพอร์เฟกราวกับนางแบบ เธอเดินเข้ามาในนั้นด้วยท่าทางราวกับนางพญา
“ รอนานไหมคะเหม ” เธอทักทายเจ้าของบ้านที่ยืนรอที่โต๊ะอาหารอยู่แล้ว เหมราชยิ้มบาง ๆ
“ ผมก็พึ่งลงมา รออะไรล่ะเรานัดกันหกโมงเย็นนี่ ”
“ ค่ะ ” เธอตอบเหมราชสั้น ๆ ก่อนหันมายื่นถุงกระดาษในมือให้กับป้าแววที่อยู่ใกล้ที่สุดพอดี
“ ฉันซื้อขนมมาฝากทุกคน เอาไปแบ่งกันทานนะ ”
“ ขอบคุณมากค่ะ ” ป้าแววรับมาแล้วกล่าวขอบคุณ
“ แววเขาทำแกงเขียวหวานเนื้อที่คุณบอกว่าอร่อยไว้รอด้วยนะ ” เหมราชว่า ไอรีนหันไปหาฉีกยิ้มหวานแล้วเดินเข้าไปเกาะแขนกำยำนั้นเอาไว้
“ ขอบคุณเหมมากเลยนะคะที่ใส่ใจ ”
“ จะมาขอบคุณอะไรผม ต้องขอบคุณแววโน่นถึงจะถูก ” รอยยิ้มบนใบหน้าสะสวยเจื่อนลงนิดหน่อยก่อนจะปรายตามาทางป้าแวว
“ ขอบคุณนะคะสำหรับแกงเขียวหวาน ”
“ ด้วยความยินดีค่ะ ” ป้าแววตอบกลับตามมารยาท เป็นจังหวะเดียวกับที่น้ำหวานยกของหวานและผลไม้เข้ามาวางไว้บนโต๊ะ เหมราชนึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยขึ้น
“ เออน้ำหวาน ฉันสั่งโน้ตบุ๊กเครื่องใหม่มาให้ลืมบอกเลย เครื่องเก่าฉันซื้อให้เธอนานแล้วตั้งสี่ห้าปีเอาเครื่องใหม่ไปน่าจะสะดวกมากกว่า เตรียมไว้ใช้ตอนมหาวิทยาลัยได้เลย เดี๋ยวตอนไหนว่างฉันจะเรียกมารับนะ ” เด็กสาวหน้าใสทำตาโตอย่างแปลกใจก่อนจะฉีกยิ้มอย่างดีใจก่อนจะกระพุ่มมือขึ้นไหว้
“ ขอบพระคุณค่ะคุณเหม ” แล้วเธอก็ถอยฉากออกไป
ทั้งสองนั่งบนโต๊ะแล้วลงมือรับประทานอาหาร ไอรีนก็เปิดฉากถามเหมราชทันที
“ เด็กนั่นใครเหรอคะเหม รับคนใช้คนใหม่เหรอ ”
“ เด็กในบ้านนี่แหละ หลานของแวว ”
“ พึ่งมาเหรอคะ ”
“ ปกติเขาก็อยู่ที่นี่แหละอยู่ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วแต่ผมส่งเรียนโรงเรียนประจำ ทีนี้ก็จะได้กลับบ้านแค่ปิดเทอมน่ะ ”
ไอรีนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ เหมส่งเรียน ? ”
“ ใช่ ” เขาตอบสั้น ๆ พลางตักอาหารใส่ปากเคี้ยว ไม่พูดอะไรมากกว่านั้น
“ จริง ๆ ส่งเสียทางด้านการเรียนก็เป็นการให้ที่มากพอแล้วนะคะ ทำไมเหมต้องซื้อของให้เธอด้วย ”
“ ผมอุปการะดูแลน้ำหวานมาตั้งแต่เด็กก็เหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง ดังนั้นก็จะดูแลต่อไปให้ดีที่สุดด้วย พอเรียนจบจะได้มาช่วยงานได้ ”
ไอรีนหน้าตึงทันทีแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกเท่าไรนักเพราะรู้นิสัยของอีกฝ่ายดี เธอและเขาตกลงกันมาแต่แรกแล้วว่าจะมีเพียงความสัมพันธ์ทางกายแต่เธอไม่หวังแค่นั้นเสียแล้ว เธอต้องการมากกว่านั้น
กว่าเธอจะชิดใกล้เหมราชได้ขนาดนี้ต้องใช้ความพยายามมากเหลือเกิน ถ้าลำพังแค่มีเซ็กซ์กันสนุกกันมันไม่ยากหรอก แต่จะเอาชนะใจจนเหนือหญิงอื่นมันยากนักเพราะเขาทั้งหล่ออึดยาวใหญ่ลีลาดุเด็ดเผ็ดมันถึงใจเหลือเกิน แถมยังฐานะดีอีกต่างหากจนเธออยากเอาเขามาเป็นของตัวเองคนเดียวและตอนนี้เธอก็ได้รับความเอ็นดูมากกว่าผู้หญิงคนอื่น สามารถเข้านอกออกในบ้านไปออกงานด้วยกันได้ แต่ดันมีอีเด็กนั่นโผล่มาหน้าตาเฉยและท่าทางเหมราชจะเอ็นดูมันไม่น้อย
หากไอรีนทำได้แค่เพียงคิดไม่กล้าพูดอะไรออกมา คนอย่างเหมราชถ้าเผลอไปล้ำเส้นเข้า ไปทำให้ไม่พอใจเขาก็ไม่เอาขึ้นมาดื้อ ๆ ได้เลย รู้จักกันมาปีกว่าเธอพอจะรู้นิสัยของเขาอยู่บ้างและรู้วิธีการเข้าหา ไม่ทำให้เขารำคาญใจ
- Writer
