“ฉันจะทำยังไงดีมีนา ตอนนี้ฉันยังไม่ท้องเลย แล้วอาทิตย์หน้าฉันนัดไปฝากท้องกับคุณเจตน์ ฉันจะทำยังไงแก” ปุญญิศาเอ่ยด้วยความกังวล เธอไม่ได้สนใจสักนิดเลยว่าร่างสูงที่เธอกำลังเอ่ยพาดพิงถึงอยู่ถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจ นี่มันอะไรกัน ปุญญิศากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่
[ก็โกหกว่าแท้งไง เรื่องมันจะได้จบ] คราวนี้มีนาคิดแผนร้ายออกมาอีกครั้ง
“ให้ฉันโกหกคุณเจตน์ว่าแท้งเนี่ยนะ ถ้าเขารู้ความจริงเขาคงโกรธมากแน่ๆ” ปุญญิศามีท่าทีแหยๆ ถ้าเกิดว่าเธอทำแบบนั้นเท่ากับเธอสร้างเรื่องไปไม่จบไม่สิ้น ถ้าวันหนึ่งเจตน์รู้ความจริง แม้แต่หน้าเธอเขาก็คงไม่อยากจะมอง
[ใช่ไง มันไม่มีวิธีอื่นแล้วนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะท้องภายในอาทิตย์หน้า]
“มันต้องมีหวังบ้างสิ เพราะว่าเรามีอะไรกันทุกวัน” ปุญญิศาเอ่ยค้านด้วยความหวัง
[ฉันจะบอกให้นะปุ่น คนเรามันไม่ได้ท้องกันง่ายๆ หรอกนะ ไม่อย่างงั้นเขาจะเสียเงินไปทำลูกกันทำไมตั้งหลายบาท] มีนาเอ่ยด้วยความลำบากใจ ตอนนี้ความรู้สึกผิดมันกำลังเล่นงานเธออยู่เธอไม่น่าไปบอกให้เพื่อนทำแบบนั้นเลย เธอน่าจะปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป พอมาถึงตอนนี้แล้ว เธอคิดอะไรไม่ตกจริงๆ
“แล้วฉันต้องทำยังไงมีนา ถ้าคุณเจตน์เขารู้เขาต้องเกลียดฉันแน่นอน” ปุญญิศาน้ำตาไหลออกมาด้วยความเครียด แน่นอนว่าเจตน์ที่ยืนฟังอยู่รู้สึกโกรธเธอเป็นอย่างมาก เขาอยากจะบีบคอเธอให้ตาย เธอคิดอะไรของเธออยู่ เธอกล้ามากที่กล้าโกหกเขา ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขา เธอรู้มั้ยว่าเขาดีใจแค่ไหนที่จะได้เป็นพ่อคน เธอช่างกล้าจริงๆ เขาคงไม่ไว้ใจให้ผู้หญิงอย่างเธอมาอยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว แม้ว่าจะเสียใจ แต่เรื่องทุกอย่างมันต้องจบวันนี้
“ไม่ต้องทำยังหรอก ยังไงความจริงมันก็คือความจริง” เสียงของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวต้องหันหลังกลับมามองด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเข้ามาได้ยินอะไรบ้าง โทรศัพท์ของหญิงสาวถึงกับร่วงลงจากมือด้วยความตกใจ เสียงผู้ชายที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์ แน่นอนว่าคงไม่ใช่เสียงใครนอกจากเจตน์ มีนาตกใจเป็นอย่างมาก เธอสงสารเพื่อนเธอ คราวนี้ความคงแตกก่อนอย่างแน่นอน
“คุณเจตน์คะ ฟังปุ่นก่อนนะคะ” ปุญญิศาเดินเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยความตกใจ เธอชาวาบไปทั่วทั้งร่าง เมื่อเธอรู้ว่าเขารู้ความจริงเรื่องที่เธอโกหกเขาแล้ว