When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ไม่ต้องมาได้มั้ยคะ เพราะว่าดิฉันเลิกกับพ่อของลูกแล้ว” ปุญญิศาโพล่งออกไปทันที ทำให้มีนาตกใจเป็นอย่างมาก นี่เพื่อนสนิทของเธอไม่คิดจะบอกเจตน์เลยเหรอ เพื่อนของเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “อ๋อ...ได้ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวเชิญคุณแม่รอฝากครรภ์ก่อนนะครับ หมอจะส่งเรื่องต่อให้” นายแพทย์ผู้ตรวจมองหน้าหญิงสาวด้วยความสงสาร อายุยังน้อยแต่ต้องเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่เขาก็อดที่จะชื่นชมเธอไม่ได้ แม้ว่าตั้งครรภ์ไม่พร้อม แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะเก็บลูกเอาไว้ “นี่ปุ่นกะจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณเจตน์เหรอ” มีนาเอ่ยถามขึ้น ทันทีที่ทั้งสองคนออกมารอไปฝากครรภ์อีกห้อง “ฉันไม่มีหน้าไปบอกเขาหรอก แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อหรือเปล่าว่าเด็กเป็นลูกของเขา ก็เรากับเขาเลิกกันมาสักพักแล้วนี่นา” ปุญญิศาไม่มีหน้าไปขอความรับผิดชอบจากเขาหรอก เธอไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เธอกำลังจะทำใจได้ เธอไม่อยากตีซ้ำที่แผลเดิมของตนเองอีก “แต่เรื่องนี้มันใหญ่เกิ