“คุณเจตน์อย่าทำแบบนี้ ปุ่นไม่อยากเสียคุณไปจริงๆ” ปุญญิศาอ้อนวอนพร้อมทั้งรั้งขาของชายหนุ่มไว้ ท่าทางที่น่าเวทนาแบบนี้ทำให้ใจของชายหนุ่มอ่อนลงบ้าง แต่สิ่งที่เธอทำกับเขา มันทำให้หัวใจของเขาแข็งแกร่งขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
“ปล่อย ฉันไม่อาจจะทนเห็นหน้าเธออีกแล้ว” เจตน์ตะคอกหญิงสาว ก่อนที่เขาจะชักเท้าของเขาออกจากการเกาะกุมของเธอ ปุญญิศายอมปล่อยแต่โดยดี แต่เธอก็ร้องไห้แทบขาดใจ เมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้าไปหยิบของบางอย่าง นั่นก็คือโทรศัพท์มือถือของเขานั่นเอง สิ่งที่เขาลืมไว้และเป็นต้นเหตุทำให้เขาได้มารู้ความจริงในวันนี้
“คุณเจตน์อย่าไป” ปุญญิศาเรียกเขาไว้ แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะชายตามองกลับมาที่เธอ ในขณะที่หญิงสาวก็ร้องไห้จวนเจียนจะขาดใจ เสียงร้องไห้ของหญิงสาวมันดังเข้าไปในโสตประสาทของเขา แต่ความผิดที่เธอทำ มันไม่สามารถทำให้เขาให้อภัยเธอได้ เรื่องของเธอและเขาคงจบเท่านี้ เสียดายความรู้สึกที่เคยมีให้เธอจริงๆ
ทางด้านปุญญิศาเมื่อไม่เห็นว่าเขาเดินกลับมา เธอยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ชีวิตที่ไม่มีเขา เธอเคยชินกับการมีเขาอยู่ข้างกาย แต่พอวันหนึ่งที่เธอเลือกที่จะสู้เพื่อให้ได้เขามาครอบครองกับเป็นวันที่เธอต้องสูญเสียเขาไปตลอดกาล
ปุญญิศาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว เธอร้องไห้ราวกับจะขาดใจตาย เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด กว่าที่มีนาจะมาถึง ปุญญิศาก็ร้องไห้จนแทบจะหมดแรงแล้ว เมื่อมีนามาเห็นสภาพเพื่อนสนิทตอนนี้ เธอก็เข้าไปสวมกอดไว้ด้วยความสงสาร เธอเป็นคนที่ทำให้เพื่อนของเธอเป็นแบบนี้ เธอจะช่วยเพื่อนของเธอได้ยังไง มีนาถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เมื่อเห็นอาการเหม่อลอยราวกับคนใจสลายของปุญญิศา
“เข้มแข็งไว้นะ อย่าร้องไห้นะ ตอนนี้เขาก็แค่โกรธ พอเขาหายโกรธเดี๋ยวเขาก็กลับมาหาปุ่นนะ” มีนาลูบศีรษะเพื่อนราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน ในขณะที่เพื่อนก็สะอื้นตัวโยนด้วยความปวดใจ
“ไม่ เขาไม่กลับมาแล้ว เขาโกรธฉันมา” ปุญญิศาเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจ
“เชื่อฉันเขาต้องกลับมาสิ ทำใจดีๆ ไว้นะปุ่น” มีนาไม่รู้จะปลอบใจเพื่อนของเธอยังไง ตอนนี้หญิงสาวเลยได้แต่กอดให้กำลังใจเท่านั้น
“ฉันเสียเขาไปแล้วมีนา ฉันเสียเขาไปจริงๆ” แล้วมีนาปลอบใจเธอ ปุญญิศาก็ยิ่งร้องไห้หนักว่าเดิม ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่าเธอกำลังจะขาดใจตายกำลังเกาะกินไปที่หัวใจของหญิงสาว
“ทำใจดีๆ ไว้นะ วางเรื่องนี้ไว้ก่อน พรุ่งนี้มันต้องดีกว่าวันนี้ ไปนอนพักก่อนเถอะนะ มาเดี๋ยวฉันพาไป” มีนาพยายามพยุงร่างของเพื่อนที่นั่งหมดอาลัยตายอยากให้ลุกขึ้น แต่ร่างของปุญญิศาก็แทบจะไร้แรี่ยวแรง มีนาพยายามเป็นอย่างมาก กว่าที่เธอจะพาร่างของเพื่อนสนิทไปที่เตียงนอนได้สำเร็จ เธอพยายามที่จะปลอบใจให้เพื่อนสนิทข่มตานอน เธอไม่อยากเห็นภาพของเพื่อนสนิทที่อาจจะร้องไห้จนช็อคไปเลยก็ได้
“ขอบคุณมากนะที่อยู่ข้างๆ เรา” ปุญญิศาเอ่ยกับมีนาเสียงเบา แต่นัยน์ตาของเธอยังคงเอ่อล้นไปด้วยคราบน้ำตา
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ นอนพักผ่อนก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้นเอง” มีนาเอ่ยพร้อมทั้งคลุมผ้าห่มให้เพื่อน ก่อนที่เธอจะนั่งเฝ้าเพื่อนที่พยายามจะนอนหลับด้วยความเป็นห่วง