“ก็…ก็ต้องห่วงสิคะ เกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะจ่ายเงินเดือนฉันล่ะ” เธอว่าพลางพยายามหลบตาเป็นพัลวัน ก็พ่อคุณเล่นยิ้มไม่หุบ ราวกับไม่ได้เชื่อที่เธอพูดเลยสักนิด กระทั่งเสียงมาวินแทรกขึ้นมา
“คนของเราจับมันได้แล้วครับนาย จะให้เอาตัวมันไปที่ไหนครับ” มาวินหันมาถามหลังจากได้รับรายงานมาอีกที
“สนามม้า” มาวินพยักหน้ารับอย่างรู้กัน
“เลื่อนประชุมบ่ายวันนี้ไปเป็นพรุ่งนี้เช้าให้ฉันที” พริบพราวพยักหน้ารับแบบงงๆ ก่อนจะรีบหยิบไอแพดขึ้นมาพิมพ์ข้อความตามที่เขาสั่ง แต่ระหว่างนั้นเสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้น เอ่อ…แต่มันดันไปดังอยู่ข้างเท้าเขาพอดี เธอชำเลืองมองหน้าเขานิดนึง ยังไม่ทันได้ก้มหยิบ พ่อคนหวังดีก็หยิบขึ้นมาให้ มิหนำซ้ำยังกดรับสายแล้วเปิดลำโพงให้ด้วย
“ฮัลโหล! พราวแกอยู่ไหน ฮัลโหล! แกได้ยินฉันไหมเนี่ย” เสียงของเจติยาโวยลั่น เมื่อปลายสายอย่างพริบพราวเอาแต่เงียบไม่กล้าตอบกลับ ครั้นพอจะเอื้อมไปหยิบโ
