04

1225 Words

“ยัยตัวแสบ เมื่อคืนแกหายไปไหนมา จู่ๆ ก็หายไป ทำฉันเป็นห่วงแทบตาย ฮือๆๆ แกทำฉันใจไม่ดี ฉันนึกว่าแกถูกใครจับไปทำมิดีมิร้าย จะแจ้งความก็ไม่ได้ จะบอกใครก็ไม่กล้า แล้วโทรศัพท์เนี่ยมีไว้ทำไมหา จะโทรบอกกันสักคำก็ไม่มี” ทันทีที่เห็นพริบพราวเดินเข้ามาในแผนก คนที่นั่งรอการมาของเพื่อนอย่างใจจดใจจ่ออย่างเจติยาถึงกับโผเข้าไปหาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งดีใจ กังวลใจ โกรธ โมโห แล้วก็โล่งใจไปพร้อมกัน “ฉันจะโทรบอกแกได้ยังไง ในเมื่อฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองออกไปจากที่นั่นได้ยังไง ที่สำคัญทั้งกระเป๋าทั้งโทรศัพท์ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหนเนี่ย” พริบพราวกระซิบบอก ในขณะที่เพื่อนถึงกับทำตาโตด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น” เจติยาลากเพื่อนมาคุยที่มุมหนึ่ง ด้วยไม่อยากให้คนอื่นมาล่วงรู้ด้วย “ฉันไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้” คำตอบของพริบพราว ทำเอาเจติยานัยน์ตาเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะพยายามตั้งสติแล้วซักเพื่อนต่อ “ พราวแกลองตั้งสติแล้วนึกดูดีๆ ซิ เผื่อจะจำอะไรได้บ้าง” “เท่าที่จำได้ตอนนั้น…ฉันรู้สึกมึนๆ ก็เลยเดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ แต่…ฉันดันเข้าไปห้องห้องนึง เจอผู้หญิงกับผู้ชาย…เออใช่! ฉันเห็นพวกนั้นกำลังจะทำอย่างว่ากัน แล้วหลังจากนั้นก็…มันก็ลางๆ ฉันจำไม่ได้อะแก” พริบพราวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะทบทวนความทรงจำตอนนั้น “มันจะเป็นไปได้ยังไงที่แกจะเมาจนจำอะไรไม่ได้ ในเมื่อแกกินไปแค่แก้วเดียว เท่าที่จำได้แกก็ไม่ได้คออ่อนขนาดนั้นนะ หรือว่า…” เจติยามองหน้าเพื่อนตาโต ทำเอาคนถูกมองพลอยใจคอไม่ดีไปด้วย “หรือว่าอะไร” พริบพราวถามด้วยความร้อนใจ “หรือว่าแกโดนวางยา ลองคิดดูนะ แกกินไปแค่แก้วเดียว ไม่มีทางที่จะเมาจนจำอะไรไม่ได้ นอกซะจากว่าแกโดนวางยา ฉันเคยได้ยินว่ายาปลุกเซ็กส์บางตัวถ้าใส่ไม่มาก มันจะทำให้เรามีอารมณ์แบบมึนๆ งงๆ พอตื่นมาก็จะจำอะไรไม่ได้ บ้าเอ๊ย! ไอ้สารเลวนั่นมันคงกะจะทำเรื่องอย่างว่า แล้วชิ่งหนีลอยนวล ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้เลวเอ๊ย!” คิดมาถึงตรงนี้ เจติยาก็โกรธแค้นแทนเพื่อนจนเลือดขึ้นหน้า ในขณะที่พริบพราวเองก็ดูเหมือนจะคล้อยตามในสิ่งที่เพื่อนพูด “เมื่อคืนก็คนกันเองทั้งนั้น ใครมันจะทำอย่างนั้นวะแก” พริบพราวพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ตัวเองไปฉลองตำแหน่งใหม่ให้กับรุ่นพี่ในแผนก แต่นึกยังไงก็ยังไม่เห็นว่าใครจะน่าสงสัยหรือมีท่าทีอะไรที่พอจะเชื่อมโยง “คนกันเองนี่แหละที่น่ากลัว ทำเหมือนไม่มีอะไรให้เราตายใจ แต่สุดท้ายก็ร้ายที่สุด แกลองนึกดูดีๆ ว่าเมื่อคืนใครมีท่าทีแปลกๆ หรือคะยั้นคะยอให้แกกินอะไรแปลกๆ บ้าง” เจติยาเขย่าแขนให้เพื่อนลองพยายามอีกครั้ง “ก็ไม่เห็นมีนะ ทุกอย่างดูปกติ แกเองก็อยู่กับฉันตลอดนี่นา จะมีก็แค่ตอนเดินไปห้องน้ำ เฮ้ย! หรือจะเป็นผู้ชายคนนั้น เอ! แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะถ้าเป็นตามที่แกว่า เขาคงไม่นั่งรอจนฉันตื่นแบบนั้นหรอก แต่ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมฉันถึงตื่นมาในห้องเขาล่ะ โอ๊ย! คิดจนหัวจะแตกแล้วเนี่ย” พริบพราวกุมขมับหลังลองพยายามตามที่เพื่อนบอก “เขา? เขาไหน แกเล่ามาให้ละเอียดเดี๋ยวนี้เลยนะพราว” เจติยาคาดคั้นเสียงเขียว ทำเอาคนพลั้งปากถึงกับหน้าเจื่อน แต่ก็ยอมเล่าให้เพื่อนฟังอย่างละเอียด “พราว! แล้วแกแน่ใจได้ยังไงว่าเขาไม่ได้ทำอะไรแกจริงๆ หา” เจติยาถามเสียงเครียด “เอาจริงๆ ก็ไม่แน่ใจหรอก โอ๊ย! ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลย ก็คนมันยังไม่เคย จะไปรู้ได้ไงเล่าว่าต้องรู้สึกยังไง หรือแกเคยหายัยเจ” พริบพราวโวยขึ้นเมื่อเพื่อนเอาแต่จ้องคาดคั้น “อืม! ก็ต้องเคยสิ ฉันไม่เก็บไว้ให้หยากไย่ขึ้นอย่างแกหรอก เอางี้นะ ตอนนี้แกรู้สึกยังไงบ้าง แบบเอ่อ…ตรงนั้นน่ะ รู้สึกเจ็บ แสบ หรืออะไรบ้างไหม ยังไงดีล่ะ คือปุ๋งปิ๋งแกน่ะมีเลือดออกไหม” ในขณะที่คนถามกระอักกระอ่วนจนต้องกลั้นใจถาม คนถูกถามก็ประดักประเดิดจนหน้าเห่อร้อนก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ “โอเค งั้นก็มีความเป็นไปได้ว่าแกยังไม่โดนเจาะไข่แดง แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะไอ้เยื่อบางๆ ของแกมันอาจจะขาดไปตั้งแต่ตอนแกเรียนพละแล้วก็ได้ ฉะนั้นเราต้องป้องกันไว้ก่อน แกต้องกินยาคุมเดี๋ยวนี้เลย แกต้องไปซื้อยาคุมกับฉันเดี๋ยวนี้เลย” เจติยาว่าพลางดึงมือเพื่อนให้เดินออกไปด้วยกัน “เดี๋ยวเจ แกคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็นคนวางยาฉันเหรอ” พริบพราวรั้งแขนเพื่อนพลางถามหน้าเครียด “ไม่รู้ ตอนนี้เรายังตัดใครออกไปไม่ได้ทั้งนั้น ทุกคนคือผู้ต้องสงสัย ยังไงเราก็ต้องตามหาตัวไอ้สารเลวนั่นให้เจอ แต่ตอนนี้ปัญหาแรกที่เราต้องจัดการก่อนคือตัวแก ถ้าเมื่อคืนแกเกิดโชคร้ายพลาดท่าเสียทีไปแล้ว แกมีโอกาสท้องได้เลยนะเว้ย” พริบพราวหน้าซีดเผือด แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะทันได้ออกไป ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “อ้าว! พี่พราวพี่เจมาอยู่นี่เอง ตามหาตั้งนานแน่ะ เขาเรียกรวมตัวพนักงานที่ห้องประชุมใหญ่นะพี่” จิตตาน้องในแผนกเดียวกันออกมาตาม ทำเอาสองสาวหันมามองหน้ากันอย่างกำลังคิดหนัก “รู้ไหมว่าเรื่องอะไร สำคัญมากไหม เอ่อ…ถ้าพี่สองคนไม่เข้าจะเป็นไรไหมอะ” เจติยาหยั่งเชิง “ก็เปิดตัวท่านประธานคนใหม่น่ะ สำคัญพอไหมพี่ เอาเป็นว่าแล้วแต่พวกพี่แล้วกัน หนูไปละ หนูยังไม่อยากโดนไล่ออก ไปนะพี่” แน่นอนว่าทั้งสองสาวก็ไม่มีใครอยากโดนไล่ออกในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ด้วยเหมือนกัน สุดท้ายเลยพากันมานั่งรอท่านประธานคนใหม่อย่างเสียมิได้ กระทั่งการรอคอยสิ้นสุดลง “โอ๊ย! แกผู้ชายอะไรหล่อวัวตายควายล้ม หล่อน้ำเดินเลยอะแก จากนี้ไปฉันจะขยันมาทำงานทุกวันเลยคอยดูสิ” ดูเหมือนการปรากฏตัวของท่านประธานคนใหม่จะทำให้สาวๆ กระดี๊กระด๊าพากันกระซิบกระซาบด้วยความตื่นเต้นยกใหญ่ พลอยทำให้พริบพราวจำต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more