“ฮะ”
ยังไงนะ... ฉันชะงักแล้วจ้องเขา เอสทำเหมือนไม่ได้พูดอะไร แล้วซุกหน้าเข้ากับมือฉัน
“แอล” น้ำเสียงอ้อนๆ นั่นทำให้ใจฉันไม่ดีเท่าไหร่ เขาเบือนหน้าเห็นตาและเสี้ยวหน้าข้างนึง อีกข้างฝังอยู่ในมือฉัน “ผมได้ยินว่ามีคนตามขู่ทำร้ายเธอในไอจี เธออยากให้ผมช่วยไหม”
“ช่วยยังไงล่ะ” ฉันแกล้งถาม อันที่จริงฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าเป็นเขาเองรึเปล่า
“แล้วแต่เธอ”
“จะไปต่อยเขาให้เรางี้เหรอ?”
“แล้วแต่เธอไง อยากให้ทำอะไร” เขาเบือนหน้าอีกฝั่งออกมาก่อนจะสบตาฉัน “ผมทำให้เธอได้หมด”
“จริงๆ ถ้าแค่ปากดีบนโซเชียล เราไม่สนใจหรอก แต่ถ้ามันโผล่มาจริงๆ ก็ช่วยสั่งสอนให้หน่อยแล้วกัน” ฉันพูดปัดๆ เพราะอันที่จริง ฉันไม่สนใจขนาดนั้นอยู่แล้ว ฉันแทบไม่อ่านคอมเม้นด้วยซ้ำเพราะมันเยอะจนไม่รู้อันไหนอ่านไปแล้วหรืออันไหนยังไม่อ่าน บางคอมเม้นก็ไม่สร้างสรรค์เหมือนไม่กลั่นกรองจากสมองก่อนพิมพ์ ฉันเลยเบลอหมด
“สั่งสอนแค่ไหน” เขาเอียงคอ “
