EP05 ll ความลับที่ไม่เคยเป็นความลับ
1556 Words
“จริงจังรึเปล่าเนี่ย ก็คนเมื่อวานบอกว่าชื่อเอสเรียนสาขาเดียวกับเทมป์” ฉันย่นคิ้วจิ๊จ๊ะคิดว่าตานี่เมาอยู่ หรือไม่ก็แกล้งให้ฉันงง
[จริงๆ] เขายืนยัน [ไม่มีนะ ชื่อเอสอ่ะ]
“รุ่นพี่ รุ่นน้อง มีรึเปล่า?” ฉันซักไซ้ คิดว่าเขาตกหล่นอะไรไปรึเปล่า แต่เทมป์ก็ยังยืนยันเหมือนเดิม
[ไม่คุ้นเลยว่ะ]
“เทมป์เมาอยู่รึเปล่าเลยจำไม่ได้”
[ไม่เกี่ยวๆ ไม่มีจริงๆ เธอฟังชื่อเขาผิดรึเปล่า?]
“ไม่ผิดนะ... ผู้ชายคนที่ใส่เชิ้ตลายๆ”
[ก็ใส่เชิ้ตกันทั้งงานอ่ะครับ] เทมป์ตอบ
“น่ารักๆ หน่อย หล่อๆ คิ้วเข้มๆ ตัวสูงประมาณ 175 176 ได้” ฉันพยายามอธิบายรูปพรรณสัณฐานของเอสเท่าที่จำได้ แต่เหมือนจะไม่ได้ช่วยให้ปลายสายนึกออกเลย
[โห แอล น่ารัก หล่อๆ สาขาเทมป์มีเยอะแยะ เธอหมายถึงเทมป์รึเปล่า ที่พูดมานี่ก็ใช่นะ ใส่เชิ้ต หน้าหล่อ]
“อันนี้เทมป์เพ้อเจ้อแล้ว ตกลงคือไม่มีเหรอชื่อเอสอ่ะ”
[ไม่มีๆ เทมป์ว่าเธอฟังผิด ถ้าไม่ฟังชื่อผิดก็ ฟังคณะผิดแล้ว เธอเมารึเปล่าเมื่อวาน] เทมป์ตั้งข้อสันนิษฐาน แต่ฉันมั่นใจนะว่าตอนถามเขา ฉันไม่ได้เมา... แต่ฉันก็ไม่แน่ใจนักเพราะเมื่อวานฉันจำไม่ได้เลยว่าเมาตอนไหน ภาพตัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็อยู่บ้านแล้ว
“ไม่น่าจะฟังผิดนะ...”
[ก็มีอยู่สองอย่างนะเธอ]
“สองอย่าง?” ฉันทวนคำพูดของเทมป์
[ไม่เธอฟังผิด ก็มันโกหกเธอไง]
“แล้วมีเหตุผลอะไรต้องโกหก” ฉันย้อนถามปลายสายเผื่อว่าเขาจะช่วยคิดอะไรบ้าง พลางย่นคิ้วจนขมวดติดกัน ทว่าขณะที่ฉันกำลังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ฉันก็สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงกระซิบข้างหูฝั่งที่ถือโทรศัพท์อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เทมป์โกหกเธอ” เสียงเบาแต่ทำเอาใจฉันกระตุกวูบ ฉันหันขวับไปทางต้นเสียงก่อนจะผงะเมื่อใบหน้าหวานๆ อยู่ห่างกันไม่เกินเซนติเมตร รอยยิ้มปั้นแต่งที่เต็มไปด้วยความน่าสงสัยทำให้ฉันกลืนน้ำลายแล้วขยับตัวถอยออกไปเล็กน้อย เขาหัวเราะก่อนจะยืดตัวขึ้นพลางเดินอ้อมตัวฉันไปนั่งฝั่งตรงข้าม “ผมเปล่า”
“นายมาได้ไง” ฉันมองแล้วอึกอัก การที่เขาบอกแบบนั้นก็แปลว่าตานั่นฟังฉันมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ตอนที่ฉันมาที่นี่ ฉันกวาดสายตามองทั่วแล้วนะว่าไม่มีใคร... “เป็นผีเหรอ?”
เขาหัวเราะที่ฉันถามแบบนั้น
“บอกมันสิ ว่าผมอยู่ข้างๆ”
[เสียงนี้...?] เสียงปลายสายดังขึ้นเหมือนได้ยินบทสนทนาระหว่างเรา เทมป์เงียบไปก่อนจะหัวเราะก๊ากจนฉันเบ้ปากไม่ชอบที่พวกเขาทำเหมือนเรื่องตลก [คณะเทมป์มีผู้ชายตั้งเยอะแยะ เลือกถูกคนจังนะเธอ]
“อะไรของนาย เล่นตลกอะไรวะ” ฉันจิ๊จ๊ะ หงุดหงิดที่รู้สึกเหมือนโดนรู้ทันไปซะหมด คนตรงหน้าอมยิ้มพิลึกแล้วเอนตัวง่ายๆ บนโซฟา ราวกับรอให้ฉันคุยโทรศัพท์ให้เสร็จ
[เห็นเธอลนลาน เลยลองแหย่ดู ตกใจเหรอ?]
“ตกลงก็คือรู้จัก?”
[มันก็อยู่กับเธอนี่ ทำไมเธอไม่ถามมันเอง]
“...” ฉันเลื่อนสายตาไปมองคนตรงหน้าเล็กน้อย “ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้แหละ”
ฉันตัดสาย รู้สึกหน้าบางขึ้นมานิดหน่อยที่โดนจับได้ตอนกำลังสอบถามข้อมูลส่วนตัวของเอส เอสเอียงคอก่อนจะยิ้มเรี่ยราดให้ฉันอีกรอบ
“เธอคิดว่าผมโกหกเธอเหรอ?” เขายิงคำถามที่ทำให้ตั้งตัวไม่ถูกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย นัยน์ตาคู่สวยฉายรอยสนุกเมื่อได้ลองเชิงฉัน “ผมไม่คิดว่าตัวผมจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหกเธอนะ”
“...เราแค่ถามดู อยากรู้ว่าเป็นคนยังไงในสายตาของเพื่อน”
“แล้วผมเป็นคนยังไงในสายตาเธอเหรอ?” แวบหนึ่งที่ฉันเห็นรอยยิ้มหยันบนใบหน้าหวาน แต่เมื่อฉันเพ่งมองอีกครั้งมันก็หายไป...
“นายมาที่นี่ได้ไง” ฉันเปลี่ยนประเด็นก่อนจะจับผิดเขาก่อนที่เขาจะจับผิดฉัน คนตัวสูงไหวไหล่ ทำตาใสเหมือนไม่รู้เรื่อง
“ผมชอบมาห้องสมุด มันเงียบดี” เขาตอบ “เห็นเธอนั่งอยู่พอดีเลยเดินมาหา”
“ไม่ใช่ว่านายนัดว่าจะไปรับเราไว้สิบเอ็ดโมงหรือไง”
“นั่นสิ แล้วทำไมเธอรีบมามหาลัยจัง” คำพูดธรรมดาแต่ความหมายไม่ธรรมดาสวนกลับมาทำให้ฉันชะงัก เขาไม่ได้พูดว่าเขารู้ทัน แต่สายตานั่นบ่งบอกทุกอย่างหมดแล้ว
“พอดีตื่นไวน่ะ ความจริงแล้วเราว่าจะส่งข้อความไปบอกอยู่ว่าเรามารอที่นี่” ฉันแถข้างๆ คูๆ คนตัวสูงพยักหน้ารับรู้เหมือนแกล้งเชื่อ “บังเอิญเจอกันก่อน ถ้าไม่บอกก็นึกว่าแอบตามมานะเนี่ย”
“ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอตื่นไว ผมก็คิดว่าเธอรีบมามหาลัยเพราะไม่อยากเจอผมเหมือนกันนะ” เขาว่าพลางเลื่อนสายตามาจับจ้องฉันแล้วพูดเสียงเรียบ “แต่ผมคงคิดมากไปเนอะ”
ไอ้ผู้ชายคนนี้...
“พอดีตื่นไวน่ะ ความจริงแล้วเราว่าจะส่งข้อความไปบอกอยู่ว่าเรามารอที่นี่” ฉันแถข้างๆ คูๆ คนตัวสูงพยักหน้ารับรู้เหมือนแกล้งเชื่อ “บังเอิญเจอกันก่อน ถ้าไม่บอกก็นึกว่าแอบตามมานะเนี่ย”
“ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอตื่นไว ผมก็คิดว่าเธอรีบมามหาลัยเพราะไม่อยากเจอผมเหมือนกันนะ” เขาว่าพลางเลื่อนสายตามาจับจ้องฉันแล้วพูดเสียงเรียบ “แต่ผมคงคิดมากไปเนอะ”
ไอ้ผู้ชายคนนี้... ฉันสบถในใจเล็กน้อย
“นายคิดมากไป” ฉันยืนยัน
“ก็ดีแล้ว... เธออย่าตัดสินผมด้วยคำพูดของคนอื่นดีกว่านะ”
“ฮะ” ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น ฉันสงสัยว่าเอสจะรู้เรื่องที่พ่อบอกฉันรึเปล่า เขามองปฏิกิริยาแล้วพูดต่อ
“ผมหมายถึงเทมป์ เธอดูตกใจจัง”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“ผมอาจจะไม่ใช่คนอย่างที่คนอื่นคิดก็ได้นะ เธอตัดสินด้วยตัวเธอเองดีกว่า”
“งั้นเหรอ”
“ใช่ เธออยากรู้อะไรก็ถามผมสิ” รอยยิ้มของเขาดูปั้นแต่งมากกว่าจะเป็นยิ้มที่จริงใจ เขายิ้มตลอดเวลาเหมือนแค่แสดงให้รู้ว่าเขาเป็นมิตร... “ผมมีบัตรนักศึกษานะ เธออยากดูไหม? เธอจะได้รู้ว่าผมไม่ได้โกหก”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก” ฉันปฏิเสธแม้ความจริงจะอยากดูก็เถอะ
“ผมไม่อยากให้เธอระแวงผม” เขาหยิบกระเป๋าสตางค์หนังสีดำเรียบๆ ออกมาแล้วหยิบบัตรนักศึกษาก่อนจะเลื่อนมาตรงหน้าฉัน “จะเอาชื่อผมไปเช็คก็ได้นะ”
“...” ฉันเงียบ พลางครุ่นคิดกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้า “ช่างเถอะ”
ฉันเลื่อนบัตรนักศึกษาของเขากลับไป แต่ในสมองน่ะจำได้หมดแล้วว่ามีข้อมูลอะไรบ้าง ทั้งชื่อ นามสกุลจริงหรือแม้แต่เลขบัตรประชาชน ฉันท่องในใจหลายๆ รอบเพื่อไม่ให้ลืมแล้วทำตัวนิ่งๆ
“ขอไลน์ไปหาเพื่อนแป๊ปนะ” ฉันว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัด ฉันไม่ได้ส่งข้อความไปหาใครหรอก ฉันแค่กำลังเอามือถือขึ้นมาจดชื่อเขาในโน้ตและค้นหาในกูลเกิ้ล ใช้ข้อมูลเมื่อกี้หาในทุกๆ ที่ที่น่าจะมีประวัติของเขาปรากฎอยู่บ้าง เอสไม่ได้ตอบอะไร เขาหยิบมือถือขึ้นมากดเหมือนกัน ขณะที่ฉันกำลังกดค้นหาด้วยสีหน้าขะมักเขม้น จู่ๆ เสียงเตือนข้อความก็ดังติ๊ง
S-s send you a picture
ฉันชะงักกับชื่อที่ไม่คุ้นเคยนัก ด้วยลางสังหรณ์บางอย่าง ฉันรู้สึกได้เลยว่าข้อความนี้มาจากผู้ชายตรงหน้าฉันแน่ๆ ฉันทำหน้านิ่งๆ แล้วเปิดเข้าไปดูก่อนจะพบว่ามันเป็นภาพข่าวโศกนาฏกกรรมเกี่ยวกับครอบครัวหนึ่งในอดีต
‘โจรโหด ปล้น ฆ่ายกครัว’
คดีฆ่าแขวนคอ 4 ศพ ครอบครัว xxx จังหวัด A มีผู้รอดชีวิตแต่อาการสาหัส 1 คน ตำรวจพุ่งเป้าเป็นการฆ่าชิงทรัพย์สิน ฯลฯ
ฉันกวาดสายตาแล้วกลืนน้ำลายไปเล็กน้อยกับเนื้อหายาวๆ ที่ดูจะน่ากลัวและสะเทือนใจคนอ่านค่อนข้างมาก ฉันไม่เข้าใจว่าเขาส่งมาทำไมทว่า...
ติ๊ง
S-s send you a picture
ชื่อ สหัสพัศ XXX
รหัสนิสิต XXX
วัน / เดือน / ปีเกิด 9/9/199x
“อะไร?” ฉันย่นคิ้วที่เขาส่งรูปบัตรนิสิตและข้อมูลส่วนตัวมาให้ก่อนจะเงยหน้าสบตาคนตัวสูง เขามองด้วยท่าทีเฉยเมย พอเห็นฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดก็ค่อยๆ ยกยิ้มที่มุมปาก กะพริบนัยน์ตาคู่สวยนั่นช้าๆ
“ผมช่วยเธอหาประวัติผมไง”
“...” ฉันชะงัก
“เธอกำลังพยายามหาประวัติผมนี่นา ผมไม่อยากให้เธอเสียเวลาก็เลยช่วยเธอ”
- Writer
