วันรุ่งขึ้น
คำพูดของเอสเมื่อวาน ทำให้ฉันต้องถ่อไปนอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลยันเช้า ทั้งที่เขาก็แค่เอ่ยขึ้นลอยๆ แต่กันไว้ก็ดีกว่าแก้ ฉันนอนหลับไม่สนิท สะดุ้งเพราะเสียงรอบข้างเป็นบางครั้ง ฉันค้นหานักสืบในอินเตอร์เน็ต แล้วคัดกรองอย่างละเอียด เพราะฉันคิดว่าแค่ฉันคนเดียว คงไม่สามารถที่จะติดตามเขาได้หรอก ฉันไม่เก่งขนาดนั้น...
ฉันเลือกมาได้หนึ่งคน ดูมีรีวิวและน่าเชื่อถือมากที่สุด ราคาก็ค่อนข้างจะเอาเรื่อง แต่ฉันเชื่อว่าพ่อฉันต้องยอมจ่ายแน่ๆ
ถ้าเขารู้ว่าฉันกำลังจะไปไหน ทำอะไรอยู่ ฉันก็ควรต้องรู้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่านั่นแหละคือทางที่ดีที่สุดที่ฉันคิดออกในตอนนี้ ขืนฉันวิ่งหนีเขาไปเรื่อยๆ ฉันต้องประสาทตายก่อนแน่
“แค่ถ่ายรูปและรายงานว่าผู้ชายคนนี้อยู่ที่ไหนก็พอแล้วใช่ไหม?” เสียงของนักสืบหน้าตาธรรมดาบ้านๆ คนนึงเอ่ยขึ้นมา เขาเป็นคนที่ดูปกติ ไม่มีหนวดเครา อายุราวๆ ยี่สิบเจ็ด เสื้อผ้าสะอาดสะอ้
