ไพลินกินก๋วยเตี๋ยวของเธอต่อไปจนหมด กินข้าวเหนียวถั่วดำต่อเงียบๆอิ่มแล้วลุกเข็นรถที่มีของใช้อยู่เกือบเต็มเข็นตรงไปด้านนอกของห้าง มือข้างที่ไม่เจ็บกดโทรศัพท์เรียกรถ ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเธอเลย เธอเข็นรถออกมาถึงด้านหน้าของห้างพ้นประตูเลื่อนแค่นิดเดียว
“อุ้ย”รถที่เธอเข็นมา ถูกแดนไทยกระชากออกไปจนร่างเธอเซไปตามรถเข็น
“กลับไปที่โต๊ะอาหาร ลุกหนีมาเฉยๆแบบนี้ได้ยังไงเสียมารยาท”
ไพลินปล่อยให้รถเข็นไปอยู่ในมือเขา ถอยหลังไปชิดริมถนนอีกฝั่งเริ่มกลัว เขาเหมือนคนบ้า หรือเขาเป็นคนบ้าจริงๆไม่ปกติแน่ๆพายเอ้ยไม่น่าเลย ทำยังไงดีหญิงสาวหันซ้ายขวารถที่เรียกมาพอดีเร็วทันใจรถจอดตรงหน้า ไพลินเปิดประตูขึ้นรถทันทีปล่อยให้แดนไทยยืนจับรถเข็นอยู่ตรงนั้น ช่างเถอะของทั้งหมดนั่นเกือบสามพัน ไว้ค่อยซื้อใหม่ ตอนนี้เธออยากไปให้ถึงคอนโดให้เร็วที่สุด ใจเต้นแรงทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้นึกเป็นห่วงยาย ถ้าเกิดเขาบ้
