ไพลินเดินกลับเข้าไปภายในห้องอาหารด้วยอาการที่ยังไม่หายโมโห ต้องพยายามปรับหน้าตาให้เป็นปกติที่สุด
“พี่กรองคะ พายว่าจะขอตัวกลับก่อนค่ะ เป็นห่วงยายนี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว”
“เสียดายนะพาย อยู่แป๊ปเดียวเอง”เพื่อนๆในกลุ่มต่างก็ทักท้วง
“ไม่เป็นไรหรอกพายรีบกลับไปดูยายเถอะ วันหลังถ้าขึ้นมากรุงเทพฯค่อยนัดกันไหม่นะ พี่เข้าใจรีบกลับไปหายายเถอะ”
ไพลินบอกลาเพื่อนๆทุกคนแล้วออกจากห้องอาหารมารอเรียกแท็กซี่ด้านหน้า ตอนนี้ใจเธอเป็นปกติแล้ว นึกย้อนหลังไปทำไมเธอควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ปกติเธอจะไม่ค่อยมีปัญหากับใคร พยายามเลี่ยงตลอดเวลา แต่กับผู้ชายรูปร่างใหญ่หน้าตายังกับยักษ์นั่น แทนที่จะพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น เธอกลับไปต่อล้อต่อเถียงกับเขาอยู่ได้
รู้สึกแสบๆที่บริเวณมือทั้งสองข้าง เพิ่งรู้สึกตัวเองว่าถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนเป็นแผลถลอก หญิงสาวรีบสำรวจตัวเองทำไมเลือดติดเต็มชายเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอเป็นจุดเปรอะเปื้อนเต
