สองนั่งมองรูปถ่ายของตัวเองกับสามีที่จากไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อสามสิบกว่าปีก่อนแล้วหยักยิ้มมุมปากตัวเองเล็กน้อยก่อนจะวางไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักเล็กของตัวเองที่ล็อกปิดตายไว้ตลอดหลายสิบปีแล้วนำกล่องเล็กๆ ออกมา
“ฉันอยากให้คุณมาเห็นตอนนี้นักว่าลูกชายของคุณกับนังนุดีมันโง่มากแค่ไหน มันรักฉัน เทิดทูนฉัน มันคงคิดว่าฉันอุ้มท้องมันมาสินะ” นางพูดกับรูปเล็กๆ เก่าๆ ในกล่องที่เปิดออกมา เป็นรูปครอบครัวของอำพลกับนุดีที่กำลังอุ้มภูเบศ และข้างๆ ทั้งสองก็มีนางนั่งอยู่ตรงกลางของรูปถ่ายนั้น มันคือรูปครอบครัวสำหรับทุกคน แต่สำหรับนางคือรูปแห่งความแค้น
“น่าสงสารที่มันไม่รู้ว่าแม่แท้ๆ ของมันคือใคร” นางพูดกับรูปใบเล็กในมือแล้วก็ทิ้งลงในกล่องใบเล็กเหมือนเดิม
“และที่สะใจสุดคือตอนนี้มันกับน้องสาวมันก็แต่งงานกันแล้ว ลูกของคุณกับนังนุดีมันโง่ โง่ที่รักฉันมากจนทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างทั้งๆ ที่มันก็มีเมีย
