วาดฝันออกจากห้องคุณหมอมาก็มานั่งรออยู่หน้าห้องพ่อเหมือนเช่นเคย
คีตะไม่ได้ตามออกมาหรอกเพราะเขามีอะไรต้องให้คิดเยอะแยะ รวมทั้งงานที่กองอยู่ตรงหน้าด้วย จะผัดผ่อนไว้ก่อนก็ไม่ได้ เพราะงานของเขาแต่ละอย่างเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนไข้ทั้งนั้น
จนเวลาผ่านไปถึงช่วงเย็นวันเดียวกัน..
"พรุ่งนี้ทางตำรวจจะพาผู้ต้องหาเข้าฝากขังก่อน" ตำรวจท่านเดิมเดินมาคุยกับเธอ
"คุณพ่อลุกเองได้แล้วเหรอคะ" สามวันแล้วมั้งที่เธอไม่ได้เจอหน้าพ่อ
"เดินได้บ้างแล้ว"
"ค่ะ"
"ผู้ต้องหาจะถูกนำไปฝากขังไว้ที่โรงพัก ระหว่างนี้ญาติก็เข้าพบได้ มีอาหารอะไรก็ซื้อไปฝากกันได้" เห็นใบหน้าเธอเศร้าลงมากก็รู้สึกสงสาร การฝากขังที่โรงพักกับขังในเรือนจำไม่เหมือนกัน เพราะถ้าเข้าเรือนจำแล้วการเข้าเยี่ยมนักโทษก็จะยากหน่อย
"ขอบคุณคุณตำรวจมากนะคะ"
"มีอะไรกัน" พอเคลียร์งานเสร็จคีตะก็ออกมาจากห้อง และเห็นว่าเธอคุยกับตำรวจหน้าห้องนั้นอยู่
"คุณตำรวจ
