บทที่ 4
474 Words
ทำไมเขาเงียบไป ยิ่งเขาเงียบมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอาย เราคงต้องหาแผนใหม่เอาคืนไอ้พ่อเลี้ยงคนนั้นแล้วใช่ไหม เธอเริ่มรู้สึกถอดใจ
"ต้องการเงินสู้คดีเหรอ" เสียงทุ้มพูดออกมาในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะลุกขึ้น และมันก็สามารถหยุดเธอได้
"ฉันต้องการใครสักคนที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย คนที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนอย่างอื่นนอกจากตัวฉัน"
"?" เล่นพูดกันตรงๆ ขนาดนี้คุณหมอถึงกับไปไม่ถูก
"ไม่ใช่อะไรนะคะ เพราะฉันไม่มีทรัพย์สินอะไรที่จะไปสู้คนแบบพวกเขาได้ ฉันก็มีเท่าที่คุณมองเห็นอยู่ตอนนี้" เท่าที่เขามองเห็นก็คือตัวเธอ แม้แต่ที่อยู่อาศัยตอนนี้ยังต้องเช่าเขาอยู่เลย
"ที่เธอบอกจะไม่เข้ามาก้าวก่ายชีวิตของฉัน หมายความว่ายังไง" เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง สาวสวยขนาดนี้มาเสนอตัวให้ก็มีบ้างแหละที่คิด
"ฉันก็จะอยู่แค่ที่ที่คุณหมอให้อยู่ ถ้าคุณหมอมีผู้หญิง...เอ่อ...ฉันก็จะไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องของคุณหมอ"
"แน่ใจนะ"
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกค่ะ คุณหมอตกลงแล้วใช่ไหมคะ" ถึงแม้แสงสว่างนั้นจะส่องประกายเพียงแค่เล็กน้อย แต่มันก็ทำให้เธอมีความหวังขึ้นมาได้
"ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหมล่ะ"
"คุณหมอจะถามเยอะๆ ก็ได้ค่ะ"
"ก่อนอื่นเธอต้องลุกออกจากตักฉันก่อน"
"ค่ะ" ที่จริงเธออยากจะลุกขึ้นตั้งแต่ไอ้เจ้านั่นมันแข็งตัวแล้ว แต่ถ้าลุกกลัวเขาคิดว่าแค่นี้ยังถอยแล้วจะมาเสนอตัวให้เขาได้ยังไง
"ทำไมเธอถึงเลือกฉัน และทำไมเธอถึงมั่นใจว่าฉันจะช่วยได้" เพราะเขาเป็นแค่หมอรักษาคนไข้ และเผอิญเป็นหมอที่รักษาพ่อเธอด้วย อีกอย่างมองตามรูปคดียังไงพ่อของเธอก็แพ้ อยู่ดีๆ เอาปืนไปยิงเขา ถึงแม้ว่าจะแค้นแค่ไหนก็ต้องสู้กันทางอื่นไม่ใช่หวังเอาชีวิตอีกฝ่าย
"ฉันบอกตามตรงเลยนะคะ อันดับแรกคุณหมอรวย และอีกอย่าง คุณหมอคุยกับพวกเขาได้" เธอไม่รู้ว่าเขาสนิทกับคนพวกนั้นมากแค่ไหน เพราะเห็นพูดคุยกับลูกชายของคู่กรณีเหมือนสนิทสนมกันมาก เธอก็เลยจะใช้จุดนี้แหละเพื่อให้เขาช่วยเรื่องคดีนี้
"แต่ถึงยังไงพ่อเธอก็ต้องได้รับโทษทัณฑ์ทางกฎหมาย ถ้าจะให้ช่วยพ้นคดีเลยคงยาก"
"ฉันขอแค่คุณมาช่วยสู้คดี ช่วยหาทนายความ ช่วยเรื่องค่าใช้จ่าย ผลลัพธ์จะออกมายังไงก็คงแล้วแต่กฎหมายค่ะ"
- Writer
