“อะไรนะ… เรื่องจริงใช่ไหมนี่”
กันย์ตกใจกับเรื่องที่ได้รู้…
นึกในใจว่าวันนั้นกูก็เกือบไปแล้วเหมือนกัน
“จริงสิ… แต่เรื่องยังไม่ทันแพร่งพรายออกไปข้างนอก เพราะว่าพ่อเลี้ยงเดชเข้ามาไกล่เกลี่ย”
“ยังไงครับไกล่เกลี่ย”
กันย์ยิ่งอยากรู้
“ก็ให้เงินพนักงานคนนั้นเป็นค่าเสียหาย เรื่องก็เลยเงียบมาจนถึงทุกวันนี้ จะมีบางคนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ จากนั้นพ่อเลี้ยงก็เลยส่งคุณพายุไปเรียนต่อที่อเมริกา กระทั่งเรียนจบก็กลับมาทำงานโรงแรมนี่แหละ”
นนท์ทำงานมานานหลายปี จึงรู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงแรมแห่งนี้ กันย์นั่งฟังด้วยท่าทางสนใจ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
ในเวลาต่อมา
เช้าก็แล้ว… บ่ายก็แล้ว เย็นก็แล้ว กันย์อุตส่าห์รอทั้งวันว่าวันนี้พ่อเลี้ยงเดชจะเรียกใช้ แต่จนกระทั่งเลิกงาน ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะเรียก
‘คนใจดำ… คนไม่มีหัวใจ… เยื่อใยสักนิดก็ไม่มี’
กันย์บ่นในใจว่าพ่อเลี้ยงเดช
กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถ
