วันรุ่งขึ้น
พ่อเลี้ยงกลับออกไปจากห้องตั้งแต่ตอนเช้ามืด ก่อนที่ใครจะมาเห็นว่าเมื่อคืนนี้เจ้าของโรงแรมต้องยอมมานอนค้างที่ห้องเล็กๆ ของรีสอร์ตตัวเองเพราะความคิดถึงเด็กคนหนึ่ง
ตอนสาย…
หลังจากเก็บกระเป๋าพร้อมออกเดินทางไปกับรถที่พ่อเลี้ยงสั่งเอาไว้ กันย์เข้ามาบอกลานนท์และสายสมร ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนในส่วนออฟฟิศ แม้เพิ่งจะได้ฝึกงานแค่ระยะเวลาสั้นๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี
“คงได้เจอกันอีกนะน้องกันย์… ”
นนท์เดินเข้ามาตบไหล่ล่ำลา
“ขอบคุณพี่นนท์และทุกๆ คนนะครับ… ”
กันแลไปรอบๆ ห้อง
“โชคดีนะกัน… มีโอกาสผ่านมาที่เชียงรายก็แวะมาทักทายกันนะ… ที่นี่ยินดีต้อนรับ วันหลังถ้ากันย์มาใช้บริการทางโรงแรมในฐานะลูกค้า โรงแรมจะลดราคาให้เป็นพิเศษ… ”
ผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมกล่าว
“ต้องมาอีกแน่ๆ ครับ… ขอบคุณครับพี่หมอน… ขอบคุณพี่นนท์และขอบคุณทุกๆ คนนะครับ… ”
กันย์กล่าวพร้อมกับยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกไปขึ้นรถตู
