8
ข้อตกลงระหว่างเรา
หวังตงหยางตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าจางลู่หลินยังคงนอนไม่ยอมตื่นสักทีทั้ง ๆ ที่หน้าที่ของภรรยาคือต้องดูแลสามีแต่นางก็ยังคงนอนไม่ตื่นสักที พระอาทิตย์ขึ้นมาส่องแสงสว่างจ้าบอกเวลายามซื่อ[2]แล้ว
“ข้านี่มันโชคร้ายจริง ๆ ที่มีภรรยาอย่างเจ้า เวรกรรมของข้ามันต้องหนักมากแน่ ๆ” หวังตงหยางนั่งมองสตรีที่เรียกว่าชายาของเขาพร้อมกับส่ายศีรษะอย่างเบื่อหน่าย
“ท่านนินทาว่าร้ายข้า ท่านคิดว่าข้าไม่ได้ยินที่ท่านเอ่ยออกมาหรืออย่างไร หูของข้าไม่ได้หนวกแล้วท่านคิดว่าข้าโชคดีนักหรืออย่างไรที่มีสามีอย่างท่าน ถ้าข้าไม่เห็นแก่บิดาของข้าอย่าหวังว่าคนอย่างข้าจะยอมเข้าหอกับท่าน” จางลู่หลินเอ่ยขึ้นมายาวเหยียดพลางจ้องมองหน้าตาของหวังตงหยางอย่างหาเรื่อง
“เจ้าอย่าเอ่ยให้มากความวันนี้ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า ตอนนี้เจ้าควรทำหน้าที่ของภรรยาที่ถูกต้อง ไม่ใช่มานั่งเถียงข้าอยู่อย่างนี้” หวังตงหยางรู้สึกว่าเขาต้อง
