เมื่อต้องทะลุมิติมาอยู่ข้างกายชินอ๋องแสนเย็นชา + เกิดใหม่ทั้งทีได้สามีตาบอด (2 เรื่อง)

เรื่อง เมื่อต้องทะลุมิติมาอยู่ข้างกายชินอ๋องแสนเย็นชา อารัมภบท

อารัมภบท

เอรินหญิงสาวนักเขียนวัย 18 ปี เธอเริ่มเขียนนิยายตั้งแต่ 15 ปี เธอชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจทำให้เธออยากลองแต่งนิยายในแบบที่เธอชอบ แม้ว่าตอนนี้นิยายของเธอจะยังไม่ดังอย่าที่เธอต้องการแต่เธอก็ยังอยากเป็นนักเขียนชื่อดังให้ได้

เอรินนั่งเขียนนิยายในห้องนอนของเธอที่เป็นห้องทำงานของเธอไปในตัว เอรินกำลังแต่งนิยายเรื่องใหม่เป็นแนวทะลุมิติที่เธอชอบอ่าน เอรินเคยคิดเล่น ๆ ว่าถ้าเธอได้ทะลุมิติจริง ๆ เธอจะต้องตื่นเต้นมากแน่ ๆ แต่เธอก็รู้ว่าเรื่องอย่างนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้จริง ๆ อย่างแน่นอน

“เรื่องทะลุมิติมันจะเป็นไปได้ยังไง เรื่องราวอย่างนี้มีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ มันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก เรานี่ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” เอรินเอ่ยออกมาคนเดียวในขณะที่เธอกำลังนั่งพิมพ์นิยายของเธอในตอนตีหนึ่งนิด ๆ

เอรินนั่งทำงานได้สักพักเธอก็เริ่มง่วงนอนเพราะวันนี้ทั้งวันเธอเอาแต่ขลุกอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ

“ง่วงแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะพระเอกที่รักของฉัน ยิ่งแต่งยิ่งหลงรักพระเอกของตัวเองอย่างนี้คนอื่นก็ต้องหลงรักเหมือนเราแน่ ๆ” เอรินพูดคนเดียวเขินคนเดียว

เอรินลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วตรงไปที่เตียงนอนนุ่ม ๆ ของเธอในทันที เอรินทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง

เอรินนอนหลับในเวลาอันรวดเร็วเพราะความล้าของสมองที่เธอใช้งานมาอย่างหนักทั้งวัน

เอรินนอนอยู่ที่บ้านคนเดียวเพราะวันนี้พ่อกับแม่ของเธอไปเที่ยวต่างจังหวัดรวมไปถึงน้องสาวของเธอด้วย พ่อกับแม่ชวนให้เธอไปด้วยแต่เธอไม่ไปเพราะเธออยากนั่งทำงานอยู่ที่บ้านมากกว่า

เอรินนอนหลับจนสนิทเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่ามีชายแปลกหน้ายืนอยุู่ในห้องนอนของเธอ

“นี่แกเป็นใคร เข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง” เอรินเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น ๆ ด้วยความหวาดกลัว

“เป็นใครแกไม่ต้องมาใส่ใจ แกมีเงินเท่าไรเอามาให้หมด” เสียงจของชายฉกรรจ์เอ่ยขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำ ชายผู้นี้สวมหมวกไอ้โม่งเหมือนโจรที่เธอแต่งขึ้นมาในนิยายและคำพูดนี้ก็เหมือนที่เธอแต่งในนิยายไม่มีผิดและแน่นอนว่าเธอรู้เหตุการณ์ต่อจากนี้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ไม่จริง มันแค่เป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น” เอรินเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ คนเดียวและมีความกังวลเข้ามา

“แกพูดอะไรของแกไม่ต้องพูดมากได้มั้ย รีบ ๆ เอามาให้หมดเงินของแก”

“แกอยากได้อะไรแกก็เอาไปสิ” เอรินเอ่ยขึ้นมาซึ่งมันก็บังเอิญเหมือนกับคำพูดที่นางเอกนิยายของเธอพูด

“จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้อยากได้เงินของแกหรอกแต่ฉันอยากได้ชีวิตของแกด้วยต่างหากล่ะ” คำพูดของโจรคนนี้เหมือนกับคำพูดของโจรในนิยายของเธอมันยิ่งทำให้เธอหน้าซีดขึ้นมาในทันที

“ไม่จริงหรือเราฝันไปเนี่ย” เอรินเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ อีกครั้งแต่ก็เหมือนว่าโจรคนนี้ก็ได้ยินเสียงของเธออีกเช่นเคย

“แกไม่ได้ฝันหรอกแต่แกน่าจะได้ไปสวรรค์มากกว่า เพราะวันนี้แกต้องตาย” คำพูดนี้ทำให้เอรินหน้าซีดมากกว่าเดิมเพราะเธอไม่ตลกกับเรื่องนี้แล้วและยิ่งเธอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอก็ยิ่งทำให้เธอใจสั่นเพราะเธอไม่ตลกกับเรื่องนี้แล้วและยิ่งเธอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอก็ยิ่งทำให้เธอใจสั่น หัวใจเต้นแรงจนแทหัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมานอกอกของเธอ

“ไม่จริงแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เอรินเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะเตรียมตัววิ่งหนีไปจากห้องนอนของเธอ

“แกคิดว่าจะหนีฉันพ้นหรือไง” เสียงของโจรโรคจิตคนนั้นเอ่ยขึ้นตามหลังของเอริน

เอรินวิ่งหนีโจรโรคจิตลงไปชั้นล่างของบ้าน ยิ่งเธอวิ่งก็เหมือนยิ่งช้าลงเรื่อย ๆ เพราะโจรโรคจิตก็เข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่มันแค่เดินไม่ได้วิ่งเหมือนกับเธอแต่โจรกลับมาถึงตัวของเธอจนล้มลงกองกับพื้น

“ทำไมมันเหมือนบทนิยายที่เราแต่งไปได้เนี่ย ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็ต้องตายสินะ” เอรินเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เอรินอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นแค่ความฝัน

ปัง !!! เสียงปืนดังขึ้นมาเสียงดัง ภายใต้รอยยิ้มของโจรโรคจิตที่ยิ้มอยากพอใจภายใตภายใต้โม่งที่มันสวม

เอรินโดนกระสุนปืนเข้าไปกลางอกโดนจุดสำคัญของร่างกายนั่นคือขั้วหัวใจของเธอทำให้เธอหมดลมหายใจในทันทีและนี่คือบทนิยายที่เอรินเป็นคนแต่งแต่มันกลับเป็นเรื่องจริงของเธออย่างไม่น่าเชื่อ