When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ภายในกุฏิเก่าภิกษุแก่พรรษานั่งเข้าฌานสมาบัติจนล่วงผ่านเข้าเวลาเกือบฟ้าสาง หนังตาเหี่ยวย่นจึงค่อยๆ ถูกดึงให้เปิดขึ้น มือหยาบเลื่อนหีบไม้ใบเก่าออกมาจากใต้แท่นโต๊ะหมู่บูชา สีหน้าแววตาวิตกกังวลกดหัวคิ้วสีเทาขาวนั้นเข้าหากัน “เฮ้อ กงเกวียน กำเกวียนโดยแท้” หลวงตาแก่นสีหน้าท่าทางลังเลไม่มั่นใจ มือหยาบเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นผลักหีบไม้นั้นกลับเก็บซุกลึกเข้าไปใต้แท่นวางพระพุทธรูปอย่างเดิม พอดีกับเสียงระฆังตีบอกสัญญาณให้รู้ว่ายามนี้ควรแก่การออกไปบิณฑบาต หลวงตาแก่น ผู้บวชอยู่ใต้ร่มผ้ากาสาวพัสตร์นานถึงห้าสิบพรรษานุ่งผ้าห่มจีวร เดินลงจากกุฏิมาเจอไอ้รุ่งเด็กวัดหน้าซื่อยืนตบยุงถือย่ามรออยู่ตีนกระไดพอดี “ฮึ ตื่นเช้าดีเหลือเกินนะไอ้รุ่ง นี่เอ็งมารอข้านานแล้วหรือวะ” หลวงตามองหน้าเด็กวัดวัยหนุ่มด้วยความชื่นชมเพราะไอ้รุ่งนั้นถือว่าเป็นเด็กวัดว่าง่าย ขยันขันแข็งเรียกหาเรียกใช้ไม่มีอิดออด “ไม่นานขอรับหลวงต