หนานอิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวที่มีในโรงเก็บฟืนแห่งนี้ ตั้งแต่นางมาใช้ท่านตาก็ย้ายฟืนไปไว้ที่อื่นที่เพิ่งทำขึ้นชั่วคราว พื้นที่จึงมีมากขึ้นแม้จะมีบุรษสามคนที่ชอบเดินเข้าออกในนี้ก็ยังมีพื้นที่กว้าง
หนานอิงแช่เท้าลงในอ่าง เย็นจับใจจนหนาวสั่นแช่ไปได้เพียงชั่วลมหายใจฟันของนางก็กระทบกันเสียแล้ว ทั้งยังมีลู่หนิงหวังที่อยู่กับนางสองต่อสองอีก ยิ่งทำให้หนานอิงหวาดระแวงและหนาวจับขั้วหัวใจเพิ่มเป็นเท่าทวี
หนานอิงมองเขาอย่างหวาดวิตกคิดจะขยับหนีลู่หนิงหวังจึงเอ่ยเสียงเย็น
"ถ้าเจ้ากล้ายกขาขึ้นจากน้ำก่อนหนึ่งก้านธูปข้าจะตัดขาของเจ้าทั้งสองข้างทิ้งซะ"
หนานอิงรู้ว่าคนผู้นี้ทำจริง นางก็ไม่กล้าขยับแล้ว วันนี้เขาปล่อยให้นางวิ่งจนเกือบตายแม้เลือดที่ฝ่าเท้าของนางจะไหลจนนางแทบลมจับ เขาก็ไม่อนุญาตให้หยุดวิ่ง
หนานอิงเองตอนนี้ไม่มีเวลาอ่อนแอแล้วนางจึงกัดฟันวิ่งราวกับมีแม่หมีตัวร้ายไล่หลังอยู่
ความจริงเป็น
