ที่สำคัญนางอ่านได้ไม่เกินห้าหน้าเท่านั้นนางก็ไม่สามารถไปต่อได้เพราะมันยิ่งรันแรงขึ้นทุกขณะ
นางคิดว่าได้เรื่องเท่านี้ก็นับว่าประเสริฐแล้ว
ลู่หนิงหวังเคาะศีรษะของหนานอิงเบา ๆ ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นการเรียกสติ นางเคยถูกเขาจับกดแบบนี้บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่ผ่านมาเขาล้วนกอดนางแน่น ๆ แล้วนอนเฉย ๆ
หนานอิงบัดนี้ไม่แน่ใจว่ายังจะคงเป็นเช่นนั้นหรือไม่ นางจึงเอ่ยกับเขาเสียงเบา ทั้งยังเป็นครั้งแรกที่นางกล้าสบตากับเขาตรง ๆ ในขณะที่พูด
"นายท่าน ข้า..เมื่อสักครู่"
หนานอิงกำลังจะอธิบายบางสิ่ง แต่เรื่องบางเรื่องลู่หนิงหวังให้ความสำคัญกลับการกระทำมากกว่า การอ้าปากของนางเป็นเหมือนการเปิดประตูเชื้อเชิญให้เขาทาบริมฝีปากลงมา
หนานอิงไม่อาจเอ่ยสิ่งใดได้อีก
และครานี้แม้จะอ่อนโยนลงมากแต่ก็ยังคงความรุนแรงเล็กน้อย หนานอิงย่อมสัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้พยายามมากเพียงใด
เพียงคิดว่าเขาดีขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อยหนานอิงกลับ
