อวิ๋นอ๋องหานเซียวหัวเราะหยัน
"ข้าก็เห็นไม่ต่างกัน ในเมื่อเสด็จแม่โทษที่เราเป็นตัวซวยก็ให้นางสังหารเราทิ้งเสียจะได้จบเรื่อง"
ลู่หนิงหวังหัวเราะอย่างขมขื่น จนกระทั่งพบกับอ้ายเจิงที่ยืนถือร่มในชุดขาวเป็นบัณฑิตหน้าขาวรอพวกเขาอยู่
"เพิ่งพบหน้าก็ถูกฟันเลยหรือ เป็นการทักทายของครอบครัวที่อบอุ่นเสียจริง"
"อบอุ่นกับผี เจ้าอยากลองบ้างหรือไม่"
อวิ๋นอ๋องถลึงตาใส่เขา อ้ายเจิงรีบโบกมือ
"ข้าไม่ค่อยเข้าใจความอบอุ่นแบบครอบครัวพวกท่าน ปล่อยข้าอยู่แบบขาดแคลนความรักต่อไปเถิด อ้อ อย่าขยับเข้าใกล้ข้า อาภรณ์ชุดขาวชุดนี้ราคาแพงยิ่งเป็นผ้าไหมพระราชทานจากฝ่าบาทเชียวนะ"
ลู่หนิงหวังขยับไปใกล้เขาแล้วกอดคอของอ้ายเจิงทันใด เขาร้องโวยวายคล้ายสตรีผู้หนึ่งร่มในมือของเขาถูกลู่หนิงหวังจับโยนทิ้งทันใด
"ข้าบอกแล้วว่าอย่ามาใกล้ข้า ดูสิเลือดสีแดงเปื้อนสีขาวเช่นนี้จะซักอย่างไรดีเล่า ท่านอ๋องท่านต้องรับผิดชอบ ท่านต้องรับผิด
