2 อาทิตย์ต่อมา
หนึ่งฤทัยก็ยังคงเวียนมาหาหมอพงษ์รพีิอยู่เรื่อยๆแทบจะทุกวัน ยิ่งช่วงนี้เขาต้องเข้าเวรดึกทุกวันจนไม่มีเวลาได้ไปเจอกับกรพิณ เธอยิ่งต้องรีบมาให้เขาเห็นหน้าบ่อยๆเพราะกรพิณงานยุ่งมากที่บริษัท เพราะหัวหน้างานในแผนกเธอลาไปคลอดลูกเป็นเวลา 3 เดือน เธอคิดว่าเขาและกรพิณจะต้องยิ่งห่างกันมากขึ้นและเธอก็จะทำให้หมอพงษ์รพีหันมาชอบเธอให้ได้
เวลา 4 ทุ่ม
หมอพงษ์รพีเดินออกจากห้องทำงานตัวเองเพื่อไปหาซื้อเครื่ิองดื่ม ก็ต้องตกใจที่เห็นหนึ่งฤทัยมายืนยิ้มตรงหน้าเขา
“หิวหรอคะหมอ..?”
“นี่คุณยังไม่กลับอีกหรอ..?”
“ค่ะ..ก็หนึ่งรอให้หมออกมาจากห้อง เพราะว่าหนึ่งตั้งใจจะเอาขนมกับพวกเครื่องดื่มให้หมอไงคะ..”
“เพื่ออะไร..ผมไม่ได้ต้องการ..?”
เขาพูดจบก็กำลังจะเดินหนีไป เธอก็รีบวิ่งตามเขาไป
“นี่หนึ่งอุตส่าห์ไม่เข้าไปรบกวนหมอตอนทำงานนะคะ หนึ่งตั้งใจรอให้หมอทำงานจนเสร็จอยู่ข้างนอกหลายชั่วโมง หนึ่งทำขนาดนี
