บทที่ 6
732 Words
ถึงแม้เขาจะเบลอเพราะพิษไข้แต่ก็พอจะได้สติบ้างแล้วเมื่อถูกเช็ดตัว สายตาคมมองตามสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองส่วนล่างของตัวเองลงไป
พอรู้ว่าเธอมองอะไร เขาก็มองกลับมาที่ดวงตาของเธออีกครั้ง
งึก! งึก!! และทันใดนั้น สิ่งที่ทอรุ้งจ้องมองมันก็เริ่มขยับตัว
"กรี๊ดดด!! ไอ้ลามก!! ไอ้โรคจิต!!"
"ใครลามกกันแน่ มองอยู่ได้"
"มึงทำเองเลยนะ!!" ว่าแล้วทอรุ้งก็จับผ้าเช็ดตัวผืนนั้นโยนมาที่ร่างของดิน
ถึงจะนึกขำแค่ไหนเขาก็ขำไม่ออก เพราะร่างกายแทบจะขยับไม่ได้อยู่แล้ว แถมยังมาหนาวเพราะถูกเธอจับเช็ดตัวอีก ..มือหนาควานหาผ้าห่มเพื่อมาคุมร่างของตัวเองไว้
วันต่อมา..
"สายขนาดนี้แล้วบ้านนั้นทำไมถึงยังไม่เห็นออกจากบ้านเลย"
"เดี๋ยวพ่อไปดูก่อนแล้วกัน"
เสียงพ่อและแม่ของทอรุ้งคุยกันอยู่หน้าบ้าน พอได้ยินแค่นั้นแหละ หญิงสาวที่คิดว่าจะนอนตื่นสายกว่านี้หน่อยต้องได้รีบลุกแล้ววิ่งออกจากห้องมา
"พ่อไม่ต้องเข้าไปหรอกค่ะ ไหนบอกว่าวันนี้จะไปออกรถไม่ใช่เหรอ"
"ตอนเย็นถึงได้ไป"
"นั่นแหละพ่อยิ่งต้องพักผ่อน ขับรถทางไกลมันอันตรายรู้ไหม"
"มีลูกหรือมีแม่กันแน่เนี่ย" คมสันมองตามหลังลูกสาวที่เดินไปบ้านอีกหลัง แล้วพูดพึมพำแบบเอ็นดู
"ลูกมันเป็นห่วง พ่อก็ไปนอนพักหน่อยแล้วกัน"
พอมาถึงบ้านของดิน..ทอรุ้งก็ชั่งใจอยู่ว่าจะเปิดประตูห้องนี้เข้าไปดีไหม แต่ก็ต้องเปิดแหละสายขนาดนี้ยังไม่เห็นออกจากห้องเลย
แอดดด~ คิดได้แบบนั้นมือเรียวก็เปิดประตูห้องเข้าไปโดยที่ไม่ได้ส่งสัญญาณก่อน
"กรี๊ดดด! ไอ้ดิน!!" หญิงสาวรีบหันหน้าหนี เมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู
"จะร้องทำไม ไม่แสบคอบ้างเลยหรือไง"
"แล้วทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้า!"
"แล้วใครถอดผ้าฉันล่ะ"
"นายยังไม่ได้ใส่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้เลยเหรอ"
"จะเอาแรงที่ไหนมาใส่ นี่ก็เพิ่งลุกได้ หิวจะตายอยู่แล้ว" เขากำลังจะออกมาหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยเข้าไปอาบน้ำไม่คิดว่าเธอจะเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"เดี๋ยวฉันเจียวไข่ให้แล้วกัน ไปอาบน้ำ"
ได้ยินแบบนั้นดินก็รีบทำตาม เพราะมีคนหาให้กินดีกว่าไปหาเอง
เย็นวันเดียวกัน..
"แม่ไปกับพ่อเถอะ ขับรถทางไกลอันตราย จะได้มีคนชวนคุยไปด้วย"
"แต่พ่อบอกว่าอยากให้แม่อยู่เป็นเพื่อนลูกมากกว่า"
"แล้วแม่ไม่เป็นห่วงพ่อหรือไง"
"ถ้างั้นแม่จะนั่งไปเป็นเพื่อนพ่อแล้วกัน" ที่เดือนไม่อยากไปเพราะแม่ของดินก็ไม่อยู่บ้าน ไม่รู้จะฝากลูกสาวไว้กับใคร ถ้าจะฝากไว้กับดิน ขานั้นไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า
พ่อกับแม่ไปแล้วทอรุ้งก็กลับเข้าบ้าน
21 : 00 น. ทีแรกคิดว่าจะไม่สนใจคนข้างบ้านแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ เป็นกระวนกระวายใจ เธอก็เลยต้องได้ออกมาดูเขาสักหน่อยกลัวไข้จะขึ้นอีก
"ไปไหน" เดินหาทั่วบ้านก็ไม่เจอเจ้าของบ้าน "อย่าบอกว่าไปซื้อเหล้าอีกแล้วนะ" หญิงสาวเดินไปดูร้านค้าในหมู่บ้าน แต่ก็ไม่เจอ
22 : 09 น.
"ไปไหนมา!"
"ตกใจหมด นึกว่าผีบ้านผีเรือน" อยู่ดีๆเธอก็โผล่ออกมาเมื่อเห็นเขาจอดรถมอเตอร์ไซค์
"ถามว่าไปไหนมา"
"ไปหาเพื่อน"
"ไปหาเพื่อนหรือไปหา.."
"ไปหาใครมันก็เรื่องของกูหรือเปล่าวะ" ทอรุ้งยังพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำดินก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"เมื่อไรมึงจะได้สติ เขาไม่เอามึงแล้ว มึงไม่อายหรือไงไปตามตื๊อเขาอยู่ได้"
"หรือมึงจะเอา"
"มึงพูดอะไร" หญิงสาวค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไปเมื่อคนร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าก้าวเข้ามาหา
- Writer
