บทส่งท้าย
ฉันรู้สึกตกใจและขณะเดียวกันก็กังวลจนลนลานไปหมด หลังจากเพิ่งให้นมลูกไป เด็กรับใช้ก็มารายงานว่าคุณพ่อคุณเตนท์มาที่บ้านและต้องการเจอหลานชาย
ฉันรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย รวมทั้งหาชุดหล่อๆ ให้น้องเติ้ลใส่ ซึ่งตอนนี้สามเดือนแล้ว ชอบทำเสียงอ้อแอ้ชวนคุย ยิ้มเก่ง อารมณ์ดี จะงอแงเฉพาะตอนหิวกับตอนไม่สบายเท่านั้น
“เรียนคุณพ่อนะพร ว่าอีกสักครู่ลงไป ให้ท่านรอที่ห้องนั่งเล่นนะ” เพราะในห้องนั่งเล่น มีเก้าอี้โยก มีเบาะกั้น และของเล่นของลูกชายไม่ต่างจากในห้องนอน
“ค่ะคุณตาล”
สักครู่ของฉันคือเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าฉันจะสงบสติอารมณ์ได้ แล้วเดินลงจากข้างบนโดยให้ละมัย พี่เลี้ยงสาวใหญ่วัยสี่สิบเป็นคนอุ้มน้องเติ้ล ส่วนฉันเดินขาสั่นๆ ตามทั้งสองไปยังห้องนั่งเล่น
ฉันเคาะประตูเบาๆ ก่อนค่อยๆ เลื่อนประตูออก สูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างท่าทีสงบเสงี่ยมราวกับเป็นแขก ไม่ใช่เจ้าของบ้าน เพื่อไปหยุ
