ยิ่งได้ยินน้ำเสียงหงอย ๆ ของเขา ก็ยิ่งทำให้เธออึดอัด ราวกับท่อระบายน้ำที่มีเศษซากตะกอนขวางทางเอาไว้ ถ้าไม่รีบปรับความเข้าใจ เธอกลัวว่าสักวันแรงดันที่รุนแรงขึ้น จะทำให้มันระเบิดออกมาจนซ่อมแซมไม่ได้
เธอไม่อยากให้มันไปถึงขั้นนั้น เธอยังอยากมีเขาอยู่ในชีวิตต่อไป
“ที่รักคะ หันหน้ามามองเบลได้ไหม” เสียงหวานนุ่มนวลเอ่ยร้องขอ
ปวริทคิดว่าเป็นคำสั่งก็มองตาม แต่เมื่อเงยหน้ามองเห็นสายตาเต็มไปด้วยความกังวล ก็ใจอ่อน
“คุณเบล...”
“เบลขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะคะ เบลปากไม่ดีจริง ๆ เบลลืมนึกถึงความรู้สึกของคุณ ครั้งนี้ ยกโทษให้เบลได้ไหมคะ”
น้ำเสียงกึ่งเว้าวอนกึ่งสำนึกผิดจากคนตัวเล็ก ทำให้คนตัวโตแต่ใจมดยิ่งละอายใจ เพราะว่าไม่ใช่ความผิดของเมธาวีตั้งแต่แรก แต่เขากลับงี่เง่าไปเอง
นัยน์ตาคมเข้มสบมองนัยน์ตาสีหวานลึกซึ้ง ก่อนจะดึงร่างอ้อนแอ้นมานั่งบนตักแล้วซบใบหน้าลงกับไหล่เล็กอย่างละอายใจ
“ผมบอกแล้วนี่ค
